ก่อนอื่นเลย ตอนนี้เราอายุ18 ตอนที่แม่ป่วยหนักๆคือปีที่แล้วจนมาตอนนี้ก็ครบรอบ1ปีที่แม่ป่วย วิ่งหาหมอทุกเดือนเดือนละ3-4ครั้ง แทบจะทุกอาทิตย์เป็นระยะเวลา1ปี
โรคที่เป็นคือ… ไม่รู้โรค หามาเป็นปี หาสาเหตุไม่ได้
(ปกติป่วยบ่อยอยู่แล้ว เป็นเบาหวาน ชอบติดเชื้อในกระแสเลือดเรานอนเฝ้าแม่มาตั้งแต่อายุ12 เข้า รพ.ปีละครั้ง แต่ที่หนักๆก็คงจะตอนนี้)
อาการเริ่มต้นคือแม่เราปวดท้องมากความปวดแบบ 8/10 เวลาที่แม่เราปวดก็จะนอนร้องโหยหวน โอ้ยๆ แบบนี้ และเราก็ต้องวิ่งขับรถพาไปโรงบาล 1เดือนไป10กว่าครั้งเพื่อไปฉีดมอฟีน ตี1 ตี5 8โมง 5โมง 2ทุ่ม ปวดทนไม่ไหวตอนไหนเราก็ไปตอนนั้น อยู่รพ.เดิมประมาณ5-6เดือนไม่มีอะไรดีขึ้นฉีดแต่ยาแก้ปวดให้
ก็หาไปคลีนิคไหนว่าดีไปหมด ก็ไม่เจอโรค จนตอนนี้รักษาอยู่ที่ รพ.ศูนย์การแพทย์ ครยก คือจากบ้านเราไป ประมาณ 120โล+ ไปกลับก็240โล+แล้วเราขับไปแบบนี้ทุกเดือน เดือนละ3-4ครั้ง เราเหนื่อยมาก บอกตรงว่ามันทำให้เราหมดไฟกับการเรียน และรู้สึกปวดหัวไมเกรนขึ้นเวลาที่เค้าร้อง โอ้ยยยย…โอ้ยยยย คือเราแทบจะบ้าแทบจะเครียด ตอนนี้อาการปวดท้องหายแล้ว เค้าไม่ร้องแล้ว แต่เป็นอาการที่ท้องอืดแบบพุงโตพูนขึ้นมาแทน กินอะไรก็อืดไม่มีสาเหตุ ตัวซีด ค่าโพแทสเซี่ยมต่ำ เท้าพุพองขึ้นมาเอง น้ำท่วมปอด ถุงน้ำดีอักเสบ น้ำตาลในเลือดสวิง ความดันสูงตลอดเวลา หายใจเหนื่อย บางวันนอนตื่นมาขาบวม ตัวบวม หน้าบวม นอน รพ.เหมือนบ้านหลังที่2 เข้าออก รพ. เป็นว่าเล่น หมอก็นัดทุกอาทิตย์ เราบอกตรงๆว่า ช่วงนึงของการจะจบม.ปลายกับการที่ต้องมาดูแลแม่ ก็คือมันเครียดมาก ช่วงชีวิตนึงคือเทให้เขาหมด และแม่ดื้อมาก ชอบกินของตามใจปาก กินผิดทีนึงก็เป็นเรื่องทีนึงต้องพาไปโรงบาล พูดอะไรไปเขาก็เถียง
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เค้าจะรักตัวเองดูแลตัวเอง เราเหนื่อยมาก ส่วนพ่อเราก็ทำแต่งาน เพราะหาเงินคนเดียว ลูก3คน อีก2คนเป็นน้องชายเรา หนักต่อจากพ่อก็คงจะเรามั้ง เราทำทุกอย่างในบ้าน แทบจะเป็นแม่บ้านคนนึง ดูแม่พาแม่ไปหาหมอ แล้วก็จะต้องไปเรียนต่อมหาลัย
ตอนนี้เรารู้สึกเครียด ท้อ ผิดหวัง หดหู่ เศร้าใจ เราไม่อยากพูดกับใคร จากเป็นคนที่พูดทุกเรื่องก็กลายเป็นไม่พูด จากเป็นคนอารมดีก็ฉุนเฉียว โมโหง่าย บางทีเราก็กลัวว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้า จากเด็กที่ร่าเริง
ที่มาตั้งกระทู้วันนี้ อยากได้ความคิดเห็นจากพี่ๆ ว่าคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องราวของเราบ้างคะ แล้วมีวิธีจัดการกับความเครียดตัวเองยังไงบ้าง
ช่วงวัยรุ่นกับการดูแลแม่ที่ป่วยจนแทบจะป่วยเอง
โรคที่เป็นคือ… ไม่รู้โรค หามาเป็นปี หาสาเหตุไม่ได้
(ปกติป่วยบ่อยอยู่แล้ว เป็นเบาหวาน ชอบติดเชื้อในกระแสเลือดเรานอนเฝ้าแม่มาตั้งแต่อายุ12 เข้า รพ.ปีละครั้ง แต่ที่หนักๆก็คงจะตอนนี้)
อาการเริ่มต้นคือแม่เราปวดท้องมากความปวดแบบ 8/10 เวลาที่แม่เราปวดก็จะนอนร้องโหยหวน โอ้ยๆ แบบนี้ และเราก็ต้องวิ่งขับรถพาไปโรงบาล 1เดือนไป10กว่าครั้งเพื่อไปฉีดมอฟีน ตี1 ตี5 8โมง 5โมง 2ทุ่ม ปวดทนไม่ไหวตอนไหนเราก็ไปตอนนั้น อยู่รพ.เดิมประมาณ5-6เดือนไม่มีอะไรดีขึ้นฉีดแต่ยาแก้ปวดให้
ก็หาไปคลีนิคไหนว่าดีไปหมด ก็ไม่เจอโรค จนตอนนี้รักษาอยู่ที่ รพ.ศูนย์การแพทย์ ครยก คือจากบ้านเราไป ประมาณ 120โล+ ไปกลับก็240โล+แล้วเราขับไปแบบนี้ทุกเดือน เดือนละ3-4ครั้ง เราเหนื่อยมาก บอกตรงว่ามันทำให้เราหมดไฟกับการเรียน และรู้สึกปวดหัวไมเกรนขึ้นเวลาที่เค้าร้อง โอ้ยยยย…โอ้ยยยย คือเราแทบจะบ้าแทบจะเครียด ตอนนี้อาการปวดท้องหายแล้ว เค้าไม่ร้องแล้ว แต่เป็นอาการที่ท้องอืดแบบพุงโตพูนขึ้นมาแทน กินอะไรก็อืดไม่มีสาเหตุ ตัวซีด ค่าโพแทสเซี่ยมต่ำ เท้าพุพองขึ้นมาเอง น้ำท่วมปอด ถุงน้ำดีอักเสบ น้ำตาลในเลือดสวิง ความดันสูงตลอดเวลา หายใจเหนื่อย บางวันนอนตื่นมาขาบวม ตัวบวม หน้าบวม นอน รพ.เหมือนบ้านหลังที่2 เข้าออก รพ. เป็นว่าเล่น หมอก็นัดทุกอาทิตย์ เราบอกตรงๆว่า ช่วงนึงของการจะจบม.ปลายกับการที่ต้องมาดูแลแม่ ก็คือมันเครียดมาก ช่วงชีวิตนึงคือเทให้เขาหมด และแม่ดื้อมาก ชอบกินของตามใจปาก กินผิดทีนึงก็เป็นเรื่องทีนึงต้องพาไปโรงบาล พูดอะไรไปเขาก็เถียง
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เค้าจะรักตัวเองดูแลตัวเอง เราเหนื่อยมาก ส่วนพ่อเราก็ทำแต่งาน เพราะหาเงินคนเดียว ลูก3คน อีก2คนเป็นน้องชายเรา หนักต่อจากพ่อก็คงจะเรามั้ง เราทำทุกอย่างในบ้าน แทบจะเป็นแม่บ้านคนนึง ดูแม่พาแม่ไปหาหมอ แล้วก็จะต้องไปเรียนต่อมหาลัย
ตอนนี้เรารู้สึกเครียด ท้อ ผิดหวัง หดหู่ เศร้าใจ เราไม่อยากพูดกับใคร จากเป็นคนที่พูดทุกเรื่องก็กลายเป็นไม่พูด จากเป็นคนอารมดีก็ฉุนเฉียว โมโหง่าย บางทีเราก็กลัวว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้า จากเด็กที่ร่าเริง
ที่มาตั้งกระทู้วันนี้ อยากได้ความคิดเห็นจากพี่ๆ ว่าคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องราวของเราบ้างคะ แล้วมีวิธีจัดการกับความเครียดตัวเองยังไงบ้าง