เขาเป็นแฟนคนแรกคนเดียวของเรา คบกันตั้งแต่ปี1 จนเรียนจบ
เติบโตและผ่านอะไรหลายๆอย่างมาด้วยกัน (ผู้ใหญ่รับรู้และไม่มีอะไรเสียหายระหว่างทาง)
ที่ผ่านมาดูแลกันดี ไม่เคยมีปัญหาอะไรเลย จนทำให้ไม่คิดว่าวันนึงเขาจะจากเราไป
หลังเรียนจบแยกย้ายกันไปทำงานกันคนละที่ จากเดิมเจอกันได้เกือบทุกวัน กลายเป็นนานๆเจอที
ทำให้ห่างกัน เขาก็ไปเจอสังคมการทำงานที่กว้างขึ้นตามสายงาน และเจอแฟนใหม่

พอเราจับได้ทีหลังก็รับไม่ได้ฟูมฟายอยู่ช่วงหนึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้กลับมาคบกับเรา
บล็อกการติดต่อเราทุกช่องทางเสมือนเป็นคนที่ไม่เคยรู้จักกัน
ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่แหลกสลายมากๆกับการที่เรามีคนๆนึงในชีวิตมาตลอดหลายปี
แต่วันต่อมากลับติดต่ออะไรไม่ได้อีกเลย เหมือนความรักและวันเวลาที่ผ่านมามันไม่เคยมีค่าเลย
ทั้งเพื่อนเขา เพื่อนเรา และครอบครัวก็คอยปลอบเราตลอด บอกให้เราตัดใจและมองไปข้างหน้า
เราก็พยายามคิดหาเหตุผลกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา พยายามทำงานให้ยุ่งๆจนลืมความเสียใจไป
แรกๆก็ทำใจไม่ได้ แต่ก็คิดว่าถ้าเรารักเขาจริงเราต้องยอมเสียสละ 
ยินดีกับทางที่เขาเลือก และเห็นคนที่รักมีความสุขได้

พอผ่านเวลามาสักพัก เราได้ลองเปิดใจคุยกับคนอื่นดู 
เผื่อว่าเราจะเจอคนที่รักเราและเราก็รักเขาเหมือนกันน่าจะทำให้เราเริ่มต้นใหม่ได้
แต่สุดท้ายเราก็ทำไม่ได้ เพราะยังคงคิดถึงคนเดิมเสมอ จนคิดว่าเราไม่อาจรักใครได้อีกแล้วมั้ง
ในขณะที่เขามีความสุขไปไกลกับแฟนใหม่แล้ว แต่เรายังคงอยู่จุดเดิม แม้จะผ่านไปหลายปีแล้ว
ใจเรายังคงอยู่ในวันสุดท้ายที่มีเขาอยู่ ใจเรายังคงมั่นคงเหมือนเดิม
เราพอได้ข่าวคราวเกี่ยวกับเขาผ่านเพื่อนๆบ้างนานๆที
ยิ่งพอรู้ว่าเขาอยู่กินด้วยกันกับแฟนใหม่แล้ว
ใจเรายิ่งห่อเหี่ยวเข้าไปอีก เหมือนเราหมดโอกาสเข้าไปทุกที

เรามาคิดดูแล้วว่า คงจะมีวันเดียวที่ใจเราจะเป็นอิสระ
นั่นก็คือรอวันที่เขาแต่งงาน แต่ไม่รู้อีกนานแค่ไหน
ความรู้สึกในวันนั้นคือเราคงทำอะไรและแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว

คิดอยู่นานหลายปีกว่าจะมาตั้งกระทู้
อยากขอคำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์ในการมูฟออนจากคนที่คุณเคยรักมากๆหน่อยค่ะ
คุณสามารถผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้อย่างไร
จะพยายามตัดใจให้ได้ในสักวันหนึ่ง

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ