คบกับแฟนตั้งแต่อยู่ ม.1 เป็นรักแรกของกันและกัน เรียนที่เดียวกัน ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยพอสมควร ตั้งแต่สมัยสมัครโทรฟรีเบอร์คนโปรด เหมาข้อความคุยกันค่ะช่วงแรกๆ มีอะไรก็แชร์กัน เติบโตมาด้วยกัน ก็ไม่ใช่ว่าเรารักกันดีมาตลอดนะคะ ทะเลาะกันบ้าง (ยังไม่แต่งงาน ยังไม่มีลูก ไม่ได้อยู่ด้วยกัน) จนถึงตอนนี้เรารู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป และมีคุยอื่นแน่นอนจากอาการ มีความลับ เราก็ไม่เคยยุ่งนะคะ คบกันมามีรหัสเฟสกันแค่ปีแรก ตอนนี้ไม่เคยจับโทรศัพท์กันเลย เมื่อวานเราก็นึกว่าไปทำงาน เพราะตอนเช้าแชทมาบอกว่าขับรถอยู่ วันทั้งวันแชทไม่อ่าน เฟสไม่ออน โทรไม่รับ เรานึกว่าเขาเหนื่อยงาน ก่อนนอนก็เลยโทรหาอีกครั้ง เขารับแล้วเดินออกมาหน้าบ้าน แม่เขาพูดมาว่าอย่าทำแบบนี้อีกนะลูก เรามีแฟน สงสารแฟนตัวเองบ้าง ประมาณนี้ค่ะ แล้วเขาก็รีบปิดไมค์ เราก็ใจแป้วแล้ว ก็เลยวางสายก่อน แล้วถามว่าไปไหนมา เขาบอกว่าไปทำธุระไม่ได้ไปทำงาน เราก็พยายามถามว่าธุระอะไรทำไมถึงหนีงาน เขาบอกว่าเรื่องส่วนตัว มันเรื่องส่วนตัวอะไรที่คบกันมานานขนาดนี้จะบอกไม่ได้ ก็ถามว่าไหนบอกว่ารักมากไง เขาบอกว่าเมื่อก่อนเคยรักมาก ก็แปลว่าตอนนี้มันไม่มากหรืออาจจะไม่ได้รักแล้วก็ได้ เราเสียความรู้สึกมากก็เลยบอกเลิกไป เพราะเรารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาเลย เขาไม่ยื้อไม่รั้ง ไม่ขอโทษอะไรเลยค่ะ เขาไม่พูดอะไรสักอย่างเลยค่ะ สถานะหน้าเฟสก็ลบ รูปคู่ก็ลบ เราเสียใจมากเลยค่ะ ร้องไห้ให้กับคนแบบนี้ เริ่มคิดแล้วว่ามันตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราเป็นคนอื่นสำหรับเขา ถ้ามันไม่ใช่ทำไมถึงปล่อยให้เวลามันผ่านมานานขนาดนี้ ร้องจนไม่รู้จะร้องยังไงแล้วค่ะ ยังไม่ได้บอกกับที่บ้านเลยว่าเลิกกันแล้ว กลัวพ่อกับแม่เป็นห่วงค่ะ อยู่ต่างประเทศไม่รู้จะยังไงเลยค่ะตอนนี้ ร้องไห้จนเจ็บหน้าอก ภาพจำมันวนอยู่ในหัวทั้งวันเลยค่ะ มันดาวน์มันแย่มากเลยค่ะความรู้สึก  เหนื่อยไปหมด ขอกำลังใจหน่อยนะคะ ไม่มีแรงจริงๆค่ะ