แต่ทำไมเราว่าจบสวยล่ะ
คือเขาไม่ได้เลิกรักกัน แต่มันไปด้วยกันไม่ได้
ฮีโดต้องการคนอยู่เคียงข้าง ส่วนฮีจินต้องการคนเข้าใจ
ฮีจินไม่สามารถมีเวลาให้ฮีโดได้เพราะสายงานที่เลือกมันผูกมัด
ส่วนฮีโดไม่เคยเข้าใจ ว่าทำไมอาชีพนี้ต้องมาก่อนทุกอย่างที่สำคัญในชีวิต เหมือนที่ฮีโดไม่เข้าใจว่าทำแม่ปลีกตัวมางานศพพ่อไม่ได้
ความรักครั้งนี้มันไม่ใช่ความผิดพลาด
คนนึงได้รู้จักทั้งความรักและความเจ็บปวด อีกคนได้รู้จักความสุขแม้ในวันที่ไม่เหลืออะไร

เรื่องนี้ทำให้นึกถึงเรื่อง La la land
เพราะเขาได้เจอกัน ได้รักกัน ชีวิตถึงมายืนจุดนี้ได้
ฮีจินเชื่อมั่นและผลักดันให้ฮีโดไปจนถึงฝันในวันที่ไม่มีใครเชื่อ
ส่วนฮีโดเป็นกำลังใจและดึงฮีจินออกมาจากช่วงเวลาที่มืดมิด
แต่พอชีวิตเดินมาจนถึงจุดหนึ่งแล้ว เราต้องยอมรับว่าความรักไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง

หากวันนั้นไม่เลิกกัน ฮีโดอาจจะเลิกเป็นนักกีฬาเพราะอยากมีเวลาให้แฟน ไม่ได้เป็นนักฟันดาบตำนานเหรียญทองโอลิมปิค
ส่วนฮีจินก็อาจจะไม่ได้เป็นนักอ่านข่าวที่อายุน้อยที่สุดของช่อง(ดูแล้วเป็นตำแหน่งที่สำคัญมาก)
เขาไม่ได้เลิกเพราะเกลียดกัน เพราะฉะนั้นความผูกผันย่อมไม่เคยหายไปไหนเลย
เป็นความทรงจำดีๆ ที่คิดถึงเมื่อไหร่ก็มีแต่ความสุข