ถึงจะจบแบบผิดคาดจากที่หวัง แต่ก็เตรียมใจมาพอสมควรแล้ว
แต่ผมมองว่านี้ก็คือชีวิตจริงๆ เรียลแบบเรียลมากๆ 
เมื่อก่อนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนที่รักกันมากๆถึงเลิกกันได้ พอโตก็เข้าใจแล้ว ประโยคนี้คือคำตอบ 
"ถ้ารักกันแล้วมันไม่ได้ช่วยให้แต่ละวันของกันและกันดีขึ้นก็ยากที่จะฝืนคบกันต่อไป เหมือนรักกันไปก็ยิ่งเหนื่อย เป็นการเลิกกันที่เสียใจแต่ทำไรไม่ได้นอกจากยอมรับ" 
การรักกันมันง่าย แต่การเลิกรามันยากที่สุด มันเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจกัน อารมณ์ ความเห็นแก่ตัว ที่อยากให้อีกฝ่ายเข้าใจเรา แต่เราก็ลืมมองไปว่าเราเองก็ไม่เข้าใจอีกฝ่ายเช่นกัน ถึงวันนึงก็อยากจะแก้ไข บางคู่มีโอกาสได้แก้ไขกัน แต่บางคู่แทบไม่มีโอกาสได้แก้ไขเลย

แต่ก็ขอบคุณฉากสุดท้าย ที่ทำให้ฮีโดกับอีจิน ได้กลับมาพูดความในใจกันใหม่ แม้ว่ามันอาจจะเป็นแค่การมโน 
แต่ถือว่าทำให้คนๆนึง มูฟออนต่อไปได้ โดยไม่มีแผลใจอีกต่อไปแล้ว

สุดท้ายนี้ใน End credit ที่อีจินในปัจจุบันพยายาม Log in เข้าไปในระบบของที่ทำงาน หลักจากไม่ได้ใช้มา 15ปี
แต่เจ้าตัวก็ลืม password ไป จนต้องไป reset ใหม่ 
คำถามในการ reset password  "รักแรกของคุณคือใคร?"
ไม่ใช่ทั้งดาอึน หรือมินยอง
แต่คำตอบคือ "นาฮีโด"
เขายังจำรักแรกที่แท้จริงได้ไม่มีวันลืม...
 
"อาจดีกว่า
หากเราจะหันหลังกลับมาแล้วก้าวเดินต่อไป
ไม่ว่าวันนี้เขาจะไปสร้างความผูกพันใหม่กับใคร
แต่ความผูกพันที่แสนงดงามในวันนั้น
ภายใต้เปลือกตาของเราคู่นี้
เราต่างรู้ดีว่า จะไม่มีใครแย่งมันไปจากเราได้

ท้ายที่สุด เราจะพบเขา
คนที่เคยแสนดีคนนั้นได้เสมอ
ในวันที่เราคิดถึง"

ขอบคุณทุกคนที่ร่วมติดตามเรื่องนี้ด้วยกันมาตลอด 8สัปดาห์นะครับ เป็นความสุขและความทรงจำที่ดีมากๆ
ตอนจบอาจทำให้เราอกหัก แต่ก็นั่นแหละ ถ้าเราไม่ยอมรับมัน เราก็จะเดินต่อไปข้างหน้าไม่ได้ ฝันดีครับดุกคน