เราอยากถามคุณผู้หญิงหรือคุณผู้ชาย อยากขอความคิดเห็นว่าเรากำลังรู้สึกหรือคิดไม่เหมือนคนอื่น เราย้ายมาอยู่กับแฟนที่ กทม 2 คน
ล่าสุดเราป่วย ไข้สูง  ทั้งท้องเสีย นอนซมอยู่ห้อง ทางบ้านแฟนก็มีคนไม่สบาย แฟนบอกเราว่าเขาขอกลับไปดูแลทางบ้านเขาเพราะเขามีแม่คนเดียว อันนี้เราเข้าใจเพราะทุกคนก็มีแม่คนเดียว 
แต่สิ่งที่เราเกิดความน้อยใจคือ ที่กรุงเทพเรามีแค่แฟน ไม่มีญาติ เราป่วยเป็นไข้นอนซม ท้องเสีย อาจเจียน ต้องตื่นมาเช็ดตัวหาข้าวหายากินเพียงลำพัง
ที่บ้านแฟน แม่แฟน อยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ ไม่ได้มีแค่แฟนเป็นลูกคนเดียว มีพี่สาวแฟน ที่น่าจะพอลงไปดูแลได้บ้าง  มีพี่ชายและพี่สะใภ้ทีอยู่ไม่ไกลนัก ปอลอ.คุณแม่เขาเป็นไข้หวัดค่ะ ทานยาแค่วันหายแล้วค่ะ ตอนนี้ท่านหายดีมาหลายวันแล้วค่ะ
เราไม่ได้หมายความว่าเราไม่ให้แฟนกับไปดูแลพ่อแม่ แต่อยากให้แฟนให้ความสำคัญหรือเห็นใจตรงนี้บ้าง เพราะอยู่กรุงเทพตรงนี้เราก็ไม่มีใครเลย
แฟนจะย้ำเสมอว่าเขามีแม่คนเดียว จริงค่ะเราไม่เถียง แม่มีคนเดียวในโลก  แฟน/ภรรยาหาเมื่อไรก็ได้  แต่ตลอดเวลาที่อยู่กับเขาเราก็ทำหน้าที่ของเราไม่เคยบกพร่อง ดูแลเขาอย่างดี เอาใจใส่ เวลาเขาเดือดร้อนไม่กล้าบอกทางบ้านก็มีแค่เราที่ช่วยแก้ปัญหาช่วยหยิบยื่นและอยู่ข้างๆเขาเป็นเวลาหลายปี

เราต้องไร้ค่าหรือกลายเป็นคนที่ถูกทอดทิ้ง เจ็บไข้ต้องดูแลตัวเอง บางครั้งต้องนอนโรงพยาบาลคนเดียวแบบไร้ญาติ/เข้าโรงพยาบาลตอนกลางคืนดึกดื่นต้องโทรตามรุ่นน้อง ตามเพื่อนที่ทำงาน เพียงเพราะเราไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวที่มีในโลกเราเป็นผู้หญิงที่หาคนมาทำหน้าที่แทนเมื่อไรก็ได้งั้นเหรอคะ  ที่เราพูดไม่ได้หมายความว่าไม่ได้ให้เขาทำหน้าที่ลูกที่ดี แต่เราอยากให้เขาสละเวลาลงมาดูแลเราบ้าง โทรถามไถ่บ้างซักนิดๆก็ยังดี จริงอยู่ว่าวันหนึ่งอาจไม่ใช่เราที่จะอยู่กับเขาจนวันตาย และวันนี้เราสองคนก็ต่างเป็นคนที่เราเลือกกันแล้วว่าจะใช้ชีวิตด้วยกัน

ที่ตั้งกระทู้ถามเพราะอยากขอความคิดเห็น  เผื่อเราคิดต่างจะได้ปรับความคิดของเราให้ดีขึ้น