สวัสดี นี่เป็นกระทู้แรกของเราเลยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าที่มาเม้นท์และอ่านกระทู้ของเรานะคะ

เราเคยคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า หรือไม่แน่เราอาจจะคิดไปเอง

เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมาเราทะเลาะกับพ่อแม่ถึงขั้นไม่คุยกันเลย ( ปัจจุบันคุยกันปกติแล้วค่ะ ) และช่วงนั้นเราก็ไม่มีเพื่อนด้วยเพราะเราโดนใส่ร้ายจนเพื่อนไม่คบ ช่วงนั้นเราตัวคนเดียวกับมีหมาที่เลี้ยงไว้ 1 ตัว น้องชื่อว่า มงกุน ตอนนั้นเราเหลือแค่เจ้ามงกุน ไม่เหลือใครเลย ช่วงนั้นเรารู้สึกดิ่งมากเลย มันหน่วงที่ใจและก็เครียดสุดๆถึงขั้นอยากตายเลย ไม่อยากทำอะไร ตอนนั้นเรานอนอยู่เฉยๆทั้งวัน แค่นอนยังเหนื่อยเลย และจนมีอีกครั้งที่เราทะเลาะกับพ่อ และเขาก็พูดแนวๆไล่ไปตาย ตอนนั้นเรายิ่งดิ่งไปใหญ่แบบ ไม่ไหวแล้ว เราเดินขึ้นมาบนห้องมานอนที่เตียงสักพัก แต่ความรู้สึกในอกเรามันไม่ไหวเลยค่ะ หนักมากและความรู้สึกที่ดิ่งลงไปเหวเลย จนกระทั่งมีตอนนึงที่เราคิดว่า ตายๆไปก็ดี จะได้ไม่เป็นภาระใคร มันวนอยู่ในหัวเรา จนเราไม่ไหว เราลุกเข้าห้องน้ำไปกินยาสระผม ( อาจจะแปลกๆที่กินยาสระผม ตอนแรกเราจะกินน้ำยาล้างห้องน้ำ กะจะให้ตายๆไปเลยแต่น้ำยาล้างห้องน้ำไม่มี ฮ่าๆ ) เรากินเข้าไปก็เกือบครึ่งแก้ว และร่างกายเราก็ร้อนสุดๆตอนนั้น เรารู้สึกได้ว่ามันร้อนมาก บวกกับความรู้สึกดิ่งที่ทำให้เราไม่ไหว เราไปนั่งตรงชักโครกเพราะยืนไม่ไหว หน้ามืด และเราก็นั่งคิดตรงนั้นว่า ถ้าเราตายใครจะดูแลมงกุน ใครจะเอาน้องไปเดินเล่น แม่จะอยู่ยังไง เรานั่งคิดไปสักพักนึงเลย แต่คิดหลายเรื่องสุดๆ เรายังไม่สลบเลยค่อยๆรีบลุกเข้าห้องไปนอนบนเตียง และก็ร้องไห้ที่ตัวเองโง่ขนาดนี้ ทุกวันนี้เวลามีอะไรเศร้าๆเราไม่ร้องแล้วค่ะ แค่จะดิ่งแต่ร้องไม่ออก

เราเคยขอแม่ไปตรวจโรคนี้แล้วค่ะ แต่แม่ก็บอกว่า เราไม่เป็นอะไรหรอกแค่คิดไปเอง ส่วนถ้าขอพ่อก็ไม่ได้ไปอยู่แล้วค่ะ เราขอพวกท่านไป 2 รอบแต่ก็จะตอบกลับมาว่า คิดไปเองตลอด