เมื่อไม่นานมานี้ เดินผ่านกลุ่มคนไร้บ้าน บริเวณที่มีคนชอบเอาข้าวไปแจก  เดินผ่านๆ มองผ่านๆไป

จนพอสบตาและเดินผ่านคนสุดท้ายที่นั่งอยู่ที่โคนต้นไม้ รู้สึกเอะใจขึ้นมาในความทรงจำ ว่าเราเคยรู้จักกัน และใจคิดว่าใช่แน่ๆ

จะเดินผ่านไป หรือกลับไปทักดี?!!

สุดท้ายตัดสินใจเดินเข้าไปข้างหลังและเรียกชื่อ เพื่อนก็หันมา เราก็เลยถามไป ว่า   ใช่  ใช่มั้ย  ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ ข้างหน้ามีกล่องข้าวที่รับบริจาคมากินเหลืออยู่ และถุงก๊อบแก๊บใส่เสื้อผ้า 2 ถุง

คุยกันได้ซักพัก พอดีมีนัด เลยต้องไปตามนัดก่อน ยังไม่ได้คุยกันละเอียด  แต่ถามไปว่า กินข้าวหรือยัง เพื่อนทำหน้าตาดีใจ ยิ้มๆ พร้อมถามว่า จะเลี้ยงเหรอ?! เราก็ตอบว่า เอ้า เลี้ยงซิวะ แต่ไปซื้อกินเองก่อนนะ เพราะว่าเรามีนัด มีธุระที่ต้องไปทำก่อน

เลยให้เงินค่าอาหารไว้จำนวนหนึ่ง ตอนส่งเงินให้ เพื่อนยกมือไหว้ แล้วขอบคุณ เราตบไหล่ไปทีนึง บอกว่าไม่ต้องไหว้ เราเพื่อนกัน

คิดว่าเสร็จธุระ จะกลับมาคุยต่อ

หลังเสร็จธุระ แวะเซเว่น ซื้ออาหาร ผลไม้ น้ำดื่ม เดินกลับมาหาที่จุดเดิม แต่ไม่เจอตัวแล้ว

รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก ที่เจอเพื่อนสมัยมัธยมอยู่ในสภาพแบบนี้ ทั้งๆที่เพื่อนคนนี้เรียนจบ ปตรี คณะดีๆ จากมหาลัยรัฐบาลชื่อดัง

ชีวิตคนคงผ่านเหตุการณ์อะไรต่อมิอะไรกันมามาก จนบางครั้ง คงยาก ที่เราจะทำความเข้าใจได้ หวังว่าครั้งหน้าจะได้เจอกัน และมีเวลาพูดคุยกันได้นานกว่านี้