มีเหตุการที่ทำให้เราจำมันได้มาถึงทุกวันนี้คือช่วงม.ต้นค่ะ เป็นช่วงที่เราติดมือถือเพราะเป็นที่เดียวที่เราสามารถระบายทุกสิ่งทุกอย่างลงไปได้ พ่อเราไม่พอใจมากๆไม่รู้ว่าเพราะอะไร ท่านเดินเข้ามาในห้องและตะหวาดเราเสียงดัง ก่อนจะลงไม้ลงมือ ด้วยการกระทืบเข้าที่ท้องของเราค่ะ ตอนนั้นเราจุกจนพูดไม่ออก แล้วหลังจากนั้นก็เอาเท้ามาเหยียบที่คอของเรา เรากรีดร้องออกไม่ได้เลย ตอนนั้นรู้แค่ว่ามันหายใจไม่ออกแล้ว เหมือนจะตายเลย จนแม่เราเข้ามาเขาถึงจะหยุดทำก่อนจะชี้หน้าด่าเราอีกรอบ เขาามักจะทำร้ายร่างกายเราบ่อยเหมือนกับเราเป็นสนามอารมณ์ของเขา และมีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ เราทะเลาะกับแม่เพราะแม่เราเมาแล้วมาหาเรื่องเราค่ะ เราพยายามเดินหนีเพราะไม่อยากมีปัญหาเลยจัดสินใจเดินขึ้นห้องไป แต่เขาก็เดินตามเราแล้วถามหากุญแจบ้าน ทั้งที่เขาก็หยิบไปแล้ว แล้วไล่ให้เราลงไปหาเราอธิบายแล้วว่าเราก็ไม่เห็น จนเราบอกว่าเรารำคาญตอนนั้นเราทนไม่ไหวแล้วค่ะ เราเลยตะโกนออกมาจนสุดเสียงเพราะเราเหนื่อยกับเหตุการณ์ที่เจอมาตลอด เหตุการณ์ที่เกิดที่มรแต่เรื่องเดิมซ้ำๆมาตลอด พ่อของเราได้ยินและเดินขึ้นมาพร้อมกับตบหน้าเราจนแว่นที่เราใส่อยู่มันหลุดออกไปเลย คำพูดของพ่อที่เราจำได้คือ เกิดมาก็รกโลก ไปผูกคอตายสะไป ไม่มีประโยชน์ (มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดกับเรา) เราเคยคิดจะกินยาเกินขนาด เพราะเราโดนกดดันจากการเรียน การถูกคาดหวังให้เป็นแบบที่เขาต้องการให้เราเป็น เป็นแบบที่เขาเองก็เป็นไม่ได้ด้วยซ้ำ เราเป็นเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น 

  พี่ของเราเขาเรียนไม่จบและออกมาหางานทำ ตอนที่พี่ไม่สบายแม่จะหาน้ำหายามาให้ตลอด ค่อยดูแลค่อยทักถามอาการตลอดเวลา ค่อยซื้อของเข้าไปให้เสมอ แต่พอเรากลับมามองตัวเอง เรากลับต้องมานั่งเช็ดตัวทั้งที่ลุกแทบไม่ไหว เขาไม่เคยพาเราไปหาหมอเพราะเขาบอกว่าเราสำออยเป็นนู่นเป็นนี่ ทั้งที่เราแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว เรารู้สึกว่าเขาไม่เคยรักเราเลย เราโครตเหนื่อยเลยทุกคน♡

ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจขอโทษด้วยนะคะ เพราะพึ่งเขียนครั้งแรก