มันอาจจะยาวสักหน่อยนะครับ เเต่ขอพื้นที่ละบายหน่อย

คือเรารู้สึกว่าญาติพ่อเเม่มาบ้านนี่บ่อย เเล้วบ่อยตอนที่พ่อเเม่ไม่อยู่เเล้วเราอยู่บ้านคนเดียวอะ คือผมก็ไม่รู้จะทำยังไง  บางทีเขาจะมาก็มาเลย เเบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ในใจคิดว่านี่เขาไม่โทรบอกพ่อเเม่ผมก่อนหรอ หรือว่าพ่อเเม่ผมไม่ได้คุยกับเขาก่อนหรืออะไรกัน คือผมเกลียดมาก  เกลียดขั้นสุด  ผมเป็นประเภทถ้าอยู่บ้านก็อยากจะอยู่คนเดียวเงียบๆจริงๆ เงียบเเบบไม่เปิดสื่อบันเทิงอะไรเลยสักนิด เพราะเราต้องการสมาธิทำงานสูงมาก ลำพังพ่อเเม่ผมเปิดทีวีดูเสียงดังลั่นบ้านผมยังไม่ชอบเลย เเต่มันก็พอทนได้เพราะนั่นพ่อเเม่เรา เเต่ทีนี้พอเราได้อยู่บ้านคนเดียวเเล้วมันก็เหมือนกับสวรรค์ของเราเลย เเต่สวรรค์ไม่กี่ชั่วโมง ญาติพ่อเเม่ก็มาพาเราลงนรกเดี๋ยวนั้นเลย  คือบางครั้งเราถึงขั้นปิดบ้านไปเลยแกล้งทำเป็นไม่มีใครอยู่บ้าน เเล้วเราก็ต้องมานั่งเงียบๆไม่ให้เสียงดังเพื่อไม่ให้เขารู้ว่ามีคนอยู่เเล้วกลับไป คำถามคือมันใช่หรือเปล่า?   เเล้วก็ยังมีอีกหลายๆเรื่อง เช่น พ่อเเม่ผมเป็นคนไม่ชอบเอามือถือติดตัวไปเวลาท่านไปทำธุระนอกบ้านใกล้ๆ  สิ่งที่ผมต้องเผชิญคือ ผมต้องมานั่งรับสายเพื่อนพ่อเเม่ที่ผมไม่รู้จัก  ผมไม่รู้ว่ามันใช่น่าที่ผมไหม  เเล้วจะชอบมีคนโทรมาตอนพ่อเเม่ผมไม่อยู่ทุกทีเลย ตอนที่อยู่ก็ไม่ค่อยเห็นมีใครโทร  บอกตามตรงผมเบื่อเเละเซ็งมาก  คือผมควรจะเเก้ปัญหานี้ยังไงเพราะพ่อเเม่ผมเขาเป็นคนสบายๆ ไม่ใส่ใจอะไรในความรู้สึกผมเลย  ผมเคยบอกไปหลายครั้งเเล้วเเต่ท่านก็บอกว่าผมมากเกินไปไหม  จะไม่เอาใครเลยหรือไง หรือเเค่รับสายให้หน่อยเเค่นี้ก็ไม่ได้เลยหรือไง  เป็นว่าผมผิดที่ผมเป็นเเบบนี้ไปซะงั้น  เเต่ในใจคิดว่านั่นธุระของพ่อเเม่นะ  ไม่ใช่ธุระผมเลย เพราะลำพังเเถวบ้านผมผมไม่มีเพื่อนสักคนเลยครับ ไม่มีจริงๆ หรือนับครั้งได้เลยว่าเพื่อนจะมาบ้านทีคือปีละครั้งเท่านั้นเลย  เเต่ของพ่อเเม่ผมนี่ อาทิตย์ชนอาทิตย์ เดี๋ยวญาติบ้าง คนรู้จักบ้าง เวียนมาไม่ขาด บางทีผมอยากจะไปทำงานนอกระเบียงบ้าน ผมก็ต้องมานั่งวิตกว่าจะมีใครมาไหม เพราะถ้ามาผมก็ต้องหลบไปทำงานในห้องเพราะเขาคุยกันเสียงดัง เป็นเเบบนี้ทุกครั้ง   บอกตามตรงผมเหนื่อยกับการจัดการปัญหาเเบบนี้เเล้วจริงๆ เพราะเราอยู่ในสถานะผู้น้อยพูดมากไม่ได้ เดี๋ยวท่านจะหาว่าผมเห็นเเก่ตัว😢