คือว่า...เราเป็นแพนิค เราเป็นโรคขี้วิตกกังวลมากเกินไป เราขี้กลัวทุกสิ่งอย่าง จนแฟนเราด่าเราว่า เป็นอะไรมากปะ ถึงเป็นนั้นเป็นนี่ตลอด ก่อนหน้านี้เราไปหาหมอกลางดึกบ่อยมาก ประมาณเที่ยงตีนึง คือเรามีอาการใจสั่น ใจหวิว จะเป็นลม เหมือนกำลังจะตาย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มีมีอาการปกติทุกอย่าง พอไปถึงรพ.อาการทุกอย่างกลับดีขึ้น เป็นแบบนี้ประมาณ 3-4 ครั้ง จนหมอลงความเห็นว่าเราน่าจะเป็นแพนิค  เรามีความวิตกเรื่องชีวิตประจำวัน กังวลแม้ขณะที่เวลากินข้าวเรากลัวข้าวติดคอตาย  แต่สาเหตุที่เรากลัวเราเคยมีประสบการณ์จากการทานอาหารแล้วติดคอเกือบตาย สำลักหน้าแดงไปหมด แต่คนรอบข้างเรากลับหัวเราะ (งงมาก55555)แต่เรากลัวจริงๆ หรือหากร่างการเราผิดปกติอะไรนิดนึง เราจะเป็นกังวลมาก จนไม่เป็นอันทำอะไร เช่นแบบคลำไปเจอก้อนอะไร เราก็จะจับคลำจะจับแบบนั้น และคิดวิตกกังวลว่าตัวเองจะเป็นโรคร้ายแรงอะไรรึป่าว จะเป็นมะเร็งมั้ย  แต่แฟนเราทะเลาะกับเราเรื่องนี้บ่อยมาก เรื่องที่เราวิตกกังวลมากไป เราก็อธิบายให้เค้าฟังนะ ที่เราวิตกกังวลเพราะ เผื่อเป็นอะไรมากกว่านี้เราจะได้รักษาทัน แต่แฟนเราไม่เข้าใจบอกว่าเราคิดมากไป ตะคอกด่าเราต่างๆนาๆ เราเสียใจนะ คือไม่เป็นห่วงเราเลยเหรอ  บอกเราว่าถ้าเราใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปเราไม่มีทางมีความสุขได้หรอก คือเราต้องแบบรู้สึกยังไง คือถ้าร่างกายเรามีอะไรผิดปกติ ก็ไม่ต้องไปสนใจแบบนี้เหรอที่เขาต้องการ  เราควรหาทางออกกับเรื่องนี้ยังไงดี (ปล.เรื่องที่เราวิตกกังวลส่วนมากจะเป็นเรื่องสุขภาพและเรื่องการใช้ชีวิตโดยการไม่ประมาทในแต่ละวัน)