ต้องบอกก่อนว่าเเฟนผมเป็นคนที่ขก.มากอ่ะครับตรงๆเลยจนเขาโดนเเม่เขาตบหน้าเพราะเนื่องจากไม่ทำอะไรเลย​ เราก็สงสารเราจึงบอก, ว่า, เตือน, สอน, บ่น​สารพัด​ พยามมาประมาณ6-7เดือนได้เเล้วครับ​ จนผมว่าผมทำ้ต็มที่เเล้วเเต่ก็ไม่มีผลัพที่ดรขึ้นเลยผิดกับ3เดือนเเรกที่เขาเป็นคนขยันทำทุกอย่างเลย
ตื่นเช้า, งานบ้าน​ ใม่ต้องบอกไม่ต้องเตือน

เอาใจผมทุกอย่าง​ เเต่พอพ้น3เดือนมาเขากลายเป็นอีกคนเลย  ผมก็พยามที่จะปรับตัวเเละเปลี่ยนความคิดเขาไห้กลับมาเป็นเเบบเดิม

เเต่เหมือนยิ่งพยามยิ่งไร้ค่าอ่ะครับ​ เค้าใม่เคยเหลียวมองความรู้สึกผมเลยสักนิด
บางทีผมก็เสียใจมากๆน้ะที่ทำใมเเฟนผมถึง​ ใม่พยามทำตัวดีๆกับผมเหมือนที่เเฟนคนอื่นเขาทำกัน  ผมเห็นเเฟนคนอืานเขาเอาใจกับสนใจกันห่วงกัน​ ผมเห็นละผมใม่อยากดูสภาพตัวเองเล​ย​ ผมต้องเป็นคนถามคนบอกคนเตือน​ ต้องเปนคนที่พยามเข้าหาเขาตลอดส่วนเขานึกอยากทำไรก็ทำประมาณว่าชีวิตนี้ใม่ทำอะไรเเล้ว​ นอกจาก​ "กินนอนเที่ยว"

ใครพอจะมีทางออกเเนะนำผมสักหน่อยไหมครับ

ผมเหนื่อยมากๆเเล้วจริงๆ