เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ต้องการความรักบ้าง พวกคุณเคยรู้บ้างมั้ย ทำไมต้องรักแต่พี่กับน้องล่ะ แล้วเราล่ะ เคยรักเราบ้างมั้ย เจ็บเหลือเกิน😭
จำได้ว่าตอนประถมทำอะไรขัดใจ พ่อก็จะเตะจะตีตลอดเลย เขาใช้ไม้กวาดตี มันเจ็บมากเลย แต่ไม่ใช่แค่เราที่โดนพี่น้องคนอื่นๆก็โดน ครอบครัวเรามีพี่น้อง4คนเราเป็นคนที่3 ตั้งแต่เด็กๆพ่อก็ตีและด่าบ่อยๆ แม่ก็ด่าทุกวัน หลายปีมานี้เขาก็เลิกตีแต่ก็ยังด่าเหมือนเดิม
เราจำได้ว่าเริ่มแอบร้องไห้คนเดียวเกือบทุกวันตั้งแต่ม.1 ตอนนี้จะม.6แล้วยังร้องไห้อยู่เลย
เหตุการณ์ที่1
เกิดตอนเราอยู่ม.1 วันนั้นเรากับแม่ไปช่วยงานบุญบ้านข้างๆตั้งแต่ตี5 พอตอนประมาณ9โมง แม่ใช้ให้เรากลับไปเอาถุงใส่แกงที่บ้าน เราไปเอาแล้วกลับมาที่งาน สักพักแม่ก็กลับไปที่บ้าน จากนั้นป้าก็ขับรถมาบอกคนที่งานว่าพ่อเราอาการไม่ดี ตัวเขียว หายใจแรง กัดลิ้นตัวเอง ต้องพาไปรพ. พ่อเกือบตายเพราะดื่มเบียร์หนัก
เหตุการณ์ครั้งนี้แม่และป้าโทษว่าเป็นความผิดเราที่ไม่เข้าไปดูพ่อในห้องตอนที่เรากลับมาเอาถุงแกงที่บ้านทำให้เกือบไปส่งรพ.ไม่ทัน เราสงสัยมากทำไมเป็นความผิดเราทั้งที่เราเพิ่งจะกลับเข้าบ้านเราจะรู้ได้อย่างไรว่าจะเกิดเรื่องขึ้น พี่และน้องที่นอนอยู่ที่บ้านพวกเขาอยู่ใกล้กว่า ทำไมพวกเขาไม่มีความผิดเลยล่ะ ถ้าวันนั้นพ่อตายมันจะกลายเป็นตราบาปเรามั้ย ป้าและแม่มักจะเล่าให้คนอื่นฟังว่าเป็นความผิดเราตลอดเลย เรารู้สึกแย่มากเลย
เหตุการณ์ที่2
เกิดหลังจากพ่ออกจากรพ.ได้ไม่กี่วัน วันนั้นฝนตกแล้วพ่อออกไปตัดกล้วย ทำให้ลื่นแล้วมืดอีโต้บาดมือเส้นเอ็นขาดต้องเย็บ วันนั้นพ่อกลับเข้าบ้านด้วยมือที่เปื้อนเลือด เลือดไหลเยอะมาก พ่อบอกให้เราไปตามแม่มา เราจึงวิ่งไปตามแม่ที่อยู่ไร่ ระหว่างทางเจอป้าที่กำลังจะไปดูพ่อ
ป้าพูดขึ้นว่า "นี่ชักช้าจริงๆ วิ่งให้มันเร็วๆไปตามแม่" วันนั้นในใจก็อยากจะพูดกับป้าว่า'ป้ามีรถทำไมไม่ขี่รถไปตามล่ะ มันน่าจะเร็วกว่าวิ่ง'
ผ่านไป5นาทีเราก็วิ่งไปถึงไร่ท่ามกลางสายฝนแล้วตะโกนบอกแม่ว่า "แม่!! พ่อโดนมีดบาด ให้แม่พาไปรพ." แม่ตะโกนกลับมาว่า "พูดเ-ี ี้ยอะไร แค่มีดบาดจะไปรพ.ทำไม" เราได้แต่ตะโกนกลับไปเหมือนเดิมให้พาพ่อไปรพ. จากนั้นแม่ก็ขับรถไปบ้านส่วนเราวิ่งกลับบ้าน🙂
จากนั้นพ่อก็นอนรพ.รักษาแผล ช่วงนั้นปิดเทอมเราจึงอยู่เฝ้าพ่อเป็นเพื่อนแม่ วันหนึ่งพ่อบอกว่าจะอยู่ทำไม อยู่ก็ไร้ประโยชน์ อันนี้ที่เขาพูดก็จริง
วันถัดมาเรารู้สึกเป็นไข้อย่างหนัก จึงไปตรวจ สรุป เป็นไข้หวัดใหญ่ แม่จึงให้กลับมาอยู่บ้าน
เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เรากลายเป็นคนกลัวเลือด
เหตุการณ์ที่3
เป็นวันลอยกระทง มีแม่,พี่สาวคนที่2,น้องสาว,หลาน และเรา พวกเราได้ขึ้นรถไปลอยกระทงตรงคลองหน้าบ้าน ไม่ไกลมาก เราและพี่สาวทำตัวไม่ดีโดยการด่าหลานรักของแม่ มันปากดีมันต้องโดนด่าบ้างเราเป็นน้ามันแต่มันไม่เคารพเลย (หลานคือลูกของพี่คนโต) แม่จึงทิ้งเรากับพี่ให้เดินกลับบ้านกันเอง วันนั้นเราจึงอธิษฐานว่าอย่าได้เกิดเป็นแม่ลูกกันอีกเลยและอย่าได้เกิดเจอกันอีกเลย เรารู้ว่าเราทำตัวแย่แต่ตอนนั้นความน้อยใจมันมีมากทำให้อธิษฐานแบบนั้น
ณ ปัจจุบัน เราพยายามที่จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าพ่อแม่รักเรา เขารักเราแน่ๆแม้จะน้อยกว่าคนอื่น เขาก็ยังรักเรา ไม่มีทางที่พ่อแม่จะไม่รักลูก พยายามคิดแบบนี้มาตลอดแต่ทุกๆครั้งมักมีการกระทำของพวกเขามาหักล้างความคิดนี้
เขามักจะเข้าข้างพี่คนโตตลอด พี่คนโตทำผิดกฎทุกข้อทำให้พ่อแม่อับอายบ่อยๆ แต่พ่อแม่ก็ยังรักพี่เสมอ
ตอนพี่หนีเที่ยวลับหลังแม่อาจจะด่าพี่แต่พอต่อหน้าตอนพี่กลับมาแม่ทำอย่างกับคนละคนพูดดีทำตัวดีกับพี่ตลอด พี่ทำผิดก็เหมือนไม่ผิด
เวลาแม่ไม่พอใจพี่แม่มักจะพาลด่าลูกคนอื่นด้วย
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่แม่ทำร้ายความรู้สึกเราอย่างมาก
แม่พูดว่า
"ยังไม่ทัน17เดี๋ยวก็ท้องเหมือนพี่"
คือแบบ...มันแย่มากเลยเว้ยทำไมพูดแบบนี้กับเรา ทั้งที่เราเป็นเด็กดีมาตลอดไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ตั้งใจเรียน เรียนให้ได้เกรดดีๆก็เพื่อให้พวกเขาภูมิใจ แต่ไม่มีสักครั้งที่พวกเขาจะชมว่าเราเก่ง เทอมไหนเกรดตกเขาก็จะว่าว่าเราไม่ตั้งใจเรียนเอาแต่เล่นโทรศัพท์ ซึ่งพวกเขาไม่เข้าใจเลยว่ายิ่งระดับสูงการเรียนก็ยากขึ้น ต่างกับน้องที่พวกเขามักจะช่วยสอนการบ้านและชื่นชมผลการเรียน ทั้งที่เราดีกว่าน้องตั้งแต่ประถมเราเรียนด้วยตัวเองมาตลอด พวกเขานานๆๆทีจะสอนการบ้าน บางวิชาต้องค้นหาในเน็ตแต่ที่บ้านไม่มีอินเทอร์เน็ตในคาบคอมเราจึงต้องรีบทำการบ้านแทนที่จะได้เล่นเกมเหมือนเพื่อน แต่ไม่เป็นไรเพื่อเกรดที่ดีเรายอม (เราดูเป็นคนขี้อิจฉาใช่มั้ยล่ะ)
เราไม่สามารถเล่าความรู้สึกแย่ๆหรือเรื่องแย่ๆที่เจอมาให้กับคนในครอบครัวได้ฟังเลย บางครั้งพูดไปเขาก็ตัดจบเราก่อนด้วยคำพูดแย่ๆ
เรารู้สึกเก็บกด ไม่ชอบเข้าสังคม กลัวที่ที่มีคนเยอะๆ ขาดความมั่นใจ รู้สึกเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้า หลายวันก่อนเคยคิดว่าถ้าตายไปพวกเขาจะรู้สึกผิดกับเรามั้ยเขาจะร้องไห้ให้กับเรามั้ย แต่เราไม่คิดจะตายหรอกนะเพราะชีวิตมีค่าแม้พวกเขาจะไม่เห็นค่า
"ถ้าเราไม่รักตัวเองแล้วใครจะรักเรา"
จริงมั้ยคะ?🙂
📌ที่เราเล่ามันเป็นเพียงสิ่งที่เรารู้สึก เป็นเพียงความรู้สึกน้อยใจ เป็นเพียงแค่มุมมองเดียว ความจริงพวกเขาอาจจะรักเรามากๆก็ได้เนอะ
รักหนูบ้างมั้ย
จำได้ว่าตอนประถมทำอะไรขัดใจ พ่อก็จะเตะจะตีตลอดเลย เขาใช้ไม้กวาดตี มันเจ็บมากเลย แต่ไม่ใช่แค่เราที่โดนพี่น้องคนอื่นๆก็โดน ครอบครัวเรามีพี่น้อง4คนเราเป็นคนที่3 ตั้งแต่เด็กๆพ่อก็ตีและด่าบ่อยๆ แม่ก็ด่าทุกวัน หลายปีมานี้เขาก็เลิกตีแต่ก็ยังด่าเหมือนเดิม
เราจำได้ว่าเริ่มแอบร้องไห้คนเดียวเกือบทุกวันตั้งแต่ม.1 ตอนนี้จะม.6แล้วยังร้องไห้อยู่เลย
เหตุการณ์ที่1
เกิดตอนเราอยู่ม.1 วันนั้นเรากับแม่ไปช่วยงานบุญบ้านข้างๆตั้งแต่ตี5 พอตอนประมาณ9โมง แม่ใช้ให้เรากลับไปเอาถุงใส่แกงที่บ้าน เราไปเอาแล้วกลับมาที่งาน สักพักแม่ก็กลับไปที่บ้าน จากนั้นป้าก็ขับรถมาบอกคนที่งานว่าพ่อเราอาการไม่ดี ตัวเขียว หายใจแรง กัดลิ้นตัวเอง ต้องพาไปรพ. พ่อเกือบตายเพราะดื่มเบียร์หนัก
เหตุการณ์ครั้งนี้แม่และป้าโทษว่าเป็นความผิดเราที่ไม่เข้าไปดูพ่อในห้องตอนที่เรากลับมาเอาถุงแกงที่บ้านทำให้เกือบไปส่งรพ.ไม่ทัน เราสงสัยมากทำไมเป็นความผิดเราทั้งที่เราเพิ่งจะกลับเข้าบ้านเราจะรู้ได้อย่างไรว่าจะเกิดเรื่องขึ้น พี่และน้องที่นอนอยู่ที่บ้านพวกเขาอยู่ใกล้กว่า ทำไมพวกเขาไม่มีความผิดเลยล่ะ ถ้าวันนั้นพ่อตายมันจะกลายเป็นตราบาปเรามั้ย ป้าและแม่มักจะเล่าให้คนอื่นฟังว่าเป็นความผิดเราตลอดเลย เรารู้สึกแย่มากเลย