ตามหัวข้อเลยค่ะ เข้าเรื่องนะคะ คือเราอยู่ม.5 จะขึ้นม.6 แล้วค่ะ ส่วนพ่อเราอายุก็เกษียณแล้ว แต่เขาชอบเรียนรู้ค่ะ อยากจะเรียนป.โทต่อ เราก็ไม่ขัดนะคะ จะเรียนก็เรียนไป แต่เขาก็มีพูดนะคะว่าเออเนี่ยอยากให้ช่วยสอนเรื่องคอมบางส่วนด้วย พวก powerpoint , word กับหลายๆ อย่าง เพราะเขาค่อนข้างช้าในเรื่องนี้ เราก็โอเค แต่มันกลับต่างจากที่เราคิดไปไม่น้อยเลยค่ะ คือป.ตรีที่เขาเคยเรียนมาเขาแค่อ่านหนังสือแล้วก็ไปสอบแค่นั้นไม่มีการบงการบ้านเหมือนป.โทที่เรียนอยู่ เราก็ยินดีสอนเล็กๆ น้อยๆ ให้ แต่การบ้านแรกของเขาก็มาถึง เราก็นึกว่าเออ เขาอาจจะยังส่งไฟล์ให้อาจารย์อะไรแบบนี้ไม่เป็นเราก็จะสอนส่งให้ แต่เขากลับเอาเนื้อหาการบ้านมาให้เราดูแล้วให้เราช่วยหาตรงนั้นตรงนี้ให้ แล้วก็พิมพ์ให้ด้วย เอาเป็นว่าการบ้านป.โทชิ้นนั้นเราทำให้เขาหมดเลยค่ะ ทุกอย่างจริงๆ รวมไปถึงการส่งให้

เขาใช้ให้เราปริ้นความหมายในการบ้านบางคำที่เขาไม่รู้ให้เขาอ่านเองแล้ว แต่เขากลับอ่านได้แปบๆ ก็ทิ้งให้เราอธิบายความหมายในนั้นให้ฟังอีกที เราก็งงว่าแล้วจะให้ปริ้นเพื่ออะไร ยอมรับว่าเราก็มีหงุดหงิดบ้างที่ให้ทำอะไรแบบนั้น เขาขึ้นเสียงใส่เราว่าแบบต้องสอนกู บางครั้งก็น้อยใจนะเว้ยที่มีลูกหลาน แต่ไม่ช่วยอะไรเลย อะไรทำนองนี้ เพราะก่อนหน้านี้พี่น้องเราก็ช่วยเขาสอนเหมือนกันค่ะ แต่เขาเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่มีความอดทน แถมอธิบายในสิ่งที่อยากจะให้สอนไม่ได้ ก็โทษคนสอน คนสอนคนไหนก็ไม่เข้าใจเขาหรอกค่ะ

ตามตรงว่าเราลงทุนกับการสอนเขานะคะ อย่างพวกเขียนวิธีการทำต่างๆ เป็นสรุปในกระดาษให้ หรือก็สอนตัวต่อตัวตลอด แต่เขาก็ยังชอบลืมตามประสาคนมีอายุแหละค่ะ แต่มันเยอะเกินไป เราก็เรียนอยู่ก็อยากจะอ่านหนังสืออะไรของเราบ้าง เราก็คิดนะคะว่าถ้าเกิดวันนึงเราไม่อยู่แล้วไปเรียนมหาลัยแล้วเขาจะเรียนยังไง จะโทรมาถามตลอดก็ไม่ได้ เราก็เลยบอกเขานะคะ ว่าเออเนี่ยพ่อต้องพึ่งตัวเองบ้างแล้วนะ หนูก็ต้องออกไปเรียนมหาลัยด้วย อย่างงั้นอย่างงี้ เขาก็เข้าใจแบบปัดๆ สุดท้ายก็เป็นแบบเดิม เรียกให้สอนในเรื่องเดิมๆ ทุกวัน พูดเรื่องซ้ำๆ ทุกวัน ถ้าสอนไม่ได้ดั่งใจเขา เขาก็ตะคอกใส่

เราไม่เข้าใจทั้งๆ ที่ตอนประถมยันมัธยมเขาก็ไม่เคยสอนการบ้านเราเลยค่ะ จำได้ว่าเคยสอนเพราะอยากสอนแค่ครั้งเดียวแล้วก็ไล่ไปให้พี่สอนให้บ้าง ให้เปิดกูเกิ้ลเองบ้าง แต่ตอนนี้กลับเป็นตัวเองที่มาขอให้สอนให้ แถมตอนเขาต้องทำงานส่ง แทบจะเป็นเราเองที่ต้องทำให้ทุกอย่าง เราอึดอัดมากเวลาอยู่กับเขา เราไม่รู้สึกว่าบ้านนี้เป็นเซฟโซนของเราเลย แม้กระทั่งห้องของตัวเอง แม่ก็ไม่ค่อยช่วยพูดอะไรเลยค่ะ ถ้าเราไม่หมดความอดทนร้องไห้ต่อหน้าแม่ เพราะแม่ยอมพ่อตลอด บ้านเราคือปิตาธิปไตยของแท้เลยค่ะ เราอยากจะอยู่คนเดียวมาก ไม่อยากอยู่กับพวกเขาเลย ช่วยพูดให้กำลังใจหรือวิธีแก้ปัญหาอะไรก็ได้ได้มั้ยคะ เราอยากรู้สึกดีขึ้น เราบ่นกับแฟนเรื่องนี้แทบทุกวัน เราจะทำยังไงกะอนาคตดีคะ เรายังต้องทำดีกับเขาเรื่อยๆ มั้ยคะ เราเหนื่อยที่ต้องอยู่กับเขาจริงๆ