สวัสดีค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า พ่อกับแม่ของเราแยกทางกันตั้งแต่เรายังเด็ก จำความได้ก็อยู่แต่กับแม่มาตลอด และแม่ของเราไม่เหมือนแม่คนอื่นๆ แม่ของเราจะชอบด่า (ด่าคำหยาบหน่ะค่ะ) และก็ชอบบ่น ชอบตีเรา แม่เราตีเรามาตลอดตั้งแต่เราจำความได้ เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตี เราอยู่กับแม่มาด้วยความหวาดระแวงตลอดว่าวันนี้เราจะโดนตีไหม เราจะโดนคำพูดคำด่าอะไรอีก เวลาเราไปบ้านเพื่อนคนอื่นๆ แม่เพื่อนดีกันมากๆแทบจะทุกคนเลย (เราลืมบอกไปค่ะว่าเรามีพี่สาว แต่คนละพ่อ ) พี่สาวเราแม่ไม่ตีเลยนะคะ ตีตอน ป.5 ครั้งเดียว แต่กับเราแม่ตีเราตลอดและทุกครั้งแม่ก็จะใช้คำพูดที่ไม่ควรจะพูดออกมาด้วย ตีจนเราอยู่ ปวช 1 ก็ยังไม่เลิกตี แต่วันไหนบทที่แม่จะดีก็ดีมากๆดีจนใจหาย นอนกอดเรา  บทจะตีก็ตีจนเราน่วมเลยค่ะ (แบบว่าตาเขียวคิ้วแตกไป รร เลย โกหกเพื่อนด้วยว่าเดินชนเสา แฮร่ ) บางทีเราก็คิดว่า การที่เราไม่มีพ่อมันก็เป็นเรื่องที่แย่สำหรับเราอยู่แล้ว และการที่แม่มาเป็นแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่มีใครเลย  เราออกจากท่านมาใช้ชีวิตทำงานได้ 3-4 ปีแล้ว เราไม่ได้ถือโทษโกรธท่านแต่เราตั้งกะทู้นี้ขึ้นมาเพื่ออยากทราบว่าบ้านอื่นๆพ่อแม่ตีกันเหมือนเราบ้างไหม (ทุกวันนี้เพื่อนยังแซวอยู่เลยว่าแม่เลิกตียัง) แอบเขิน ^^