ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
ส่วนตัวเราเป็นเด็กที่เกิดจากความไม่พร้อมของพ่อแม่ค่ะ พ่อแม่แยกทางกัน โดยเราอาศัยอยู่กับปู่ย่าที่เป็นคนเลี้ยงดูเราตั้งแต่เด็กค่ะ คือตอนเราเรียนจบ ป.6  เราอยากไปสอบเข้า ม.1 ที่โรงเรียนนึง แต่ที่บ้านไม่อนุญาตค่ะ พยายามขัดเราทุกทาง บังคับเราทุกอย่าง จนเราก็ได้ไปเรียนที่โรงเรียนนึง แล้วก็เป็นโรงเรียนที่เราไม่ได้อยากเรียนค่ะ เราเองก็ไม่อยากเหยียดโรงเรียนหรอกนะคะ แต่โรงเรียนที่เราเรียนไม่ได้มีชื่อเสียง+ไม่เด่นเรื่องอะไรเลยค่ะ สภาพสังคมโรงเรียนก็ไม่ดีค่ะ เรียกได้ว่าเป็นโรงเรียนบ้านนอกเลย ซึ่งสมัยเราเรียนประถมเราก็ได้ยินข่าวของโรงเรียนมาบ้างค่ะว่าในสมัยนั้นเด็กโรงเรียนนี้ชอบตบตีกัน มีเรื่องทะเลาะวิวาทในโรงเรียนบ่อย เด็กไม่ค่อยเรียนเยอะ เด็กที่เรียนที่นี่ส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กที่ไปสอบที่อื่นแล้วไม่ติด เด็กที่ไม่รู้ว่าจะไปเรียนที่ไหน แล้วก็เด็กที่มีปัญหาจากโรงเรียนเก่าแล้วย้ายมาที่นี่ค่ะ ซึ่งพอเราได้ไปเรียนจริงก็เป็นอย่างที่เค้าพูดกันจริงๆค่ะ ส่วนตัวเราเองเป็นคนที่เงียบๆไม่อะไรกับใคร นั่งอยูาเฉยๆก็มีรุ่นพี่ผู้หญิงมาถามชื่อว่าชื่ออะไร ตอนนั้นเราก็กลัวมากๆเลยค่ะกับการต้องใช้ชีวิตแบบหวาดระแวง แล้วเวลาเดินไปตึกไหนก็ต้องเจอรุ่นพี่ผู้ชายนั่งสูบบุหรี่ ดีไม่ดีโดนแซวด้วยค่ะ สภาพโรงเรียนคือเหมือนไม่ใช่โรงเรียน แต่เป็นแหล่งมั่วสุม เราไม่ชอบเลย จนกระทั่งเราเรียนจบ ม.3 เราอยากไปสอบเข้าที่โรงเรียนอื่น แล้วเราเองก็อยากเรียนสายศิลป์ภาษาด้วยค่ะ แต่ที่บ้านก็ไม่ยอมค่ะ เราก็ต้องเรียนที่เดิม แถมยังต้องเรียนสายวิทย์คณิตที่เราไม่ชอบอีกด้วยค่ะ สุดท้ายเราก็เรียนจนจบ ม.6 สิ่งที่เราได้มาก็คือโรคซึมเศร้าค่ะ เพราะตลอดระยะเวลา 6 ปีที่เราเรียนที่นั่น เราไม่มีความสุขเลย นอกจากที่บ้านจะไม่มีใครรับฟังปัญหาของเราแล้ว มาที่โรงเรียนเราอยากฟาที่พึ่งทางใจนั่นก็คือเพื่อน แต่เพื่อนแต่ละคนก็ไม่ได้ปฏิบัติกับเราดี หรือให้ความจริงใจกับเราเลยค่ะ พอที่บ้านรู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า ก็ถามค่ะว่าเป็นได้ยังไง ที่บ้านเลี้ยงดีขนาดนี้ทำไมถึงเป็น เราเลยสงสัยค่ะว่าถ้าเราพร้อมที่จะเลี้ยงลูกจริงๆ การส่งลูกเรียนที่ที่ดี ที่มีสภาพแวดล้อมดีๆ นี่มันยากมากเลยหรอค่ะ
   ปล. นี่เป็นกระทู้แรกของเรา หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ