คือเราเป็นคนชอบร้องเพลงมากค่ะ แต่อายที่จะให้ใครได้ยินเสียงร้อง เมื่อเทอม1เราลงเรียนขับร้องเพลงไทยของที่รร.ไป ทั้งเทอมนั้นเราไม่มีความสุขเลย เราชอบที่ได้ร้องเพลงนะ แต่ไม่ชอบการที่ต้องร้องให้คนอื่นฟัง มันรู้สึกกดดัน เครียด ใจเต้นแรงมากๆทุกครั้งที่ถึงคาบ แต่เวลาร้องคนเดียวเรามีความสุขมาก รู้สึกอยากร้องต่อไปเรื่อยๆ ทุกๆวัน อยากซ้อมจนร้องเพราะขึ้น จนมาเทอม2เราก็ลาออกจากคลาสนั้นมา เราโล่งใจขึ้นเยอะมากๆที่ไม่ต้องร้องให้ใครฟังแล้ว แต่อีกใจก็เสียดายที่ไม่ได้ร้องเพลงอีก เรากล้าร้องเฉพาะตอนที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน เพราะเราไม่มีห้องส่วนตัว(อายที่พ่อแม่จะได้ยินเสียงร้องเราด้วยแหละ..) พอมาตอนนี้ เราคิดถึงการร้องเพลงมาก แต่แทบไม่ได้ร้องเลยเพราะโควิด พ่อแม่อยู่บ้านตลอด เราเลยคิดว่าจะไปลงคลาสนั้นอีกดีมั้ย มันเป็นที่เดียวที่เราจะได้ร้องเพลง แต่ก็เป็นที่ๆเรากลัวมากๆด้วย ย้อนกลับไปนึกถึงตอนที่ต้องร้องให้ครูกับเพื่อนฟังยังใจสั่นอยู่เลย เราควรลงคลาสนั้นอีกดีมั้ยคะ หรือเราควรจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงดี ช่วยแนะนำหน่อยนะคะTT