สวัสดีค่ะ คือเราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเกิดจากความน้อยใจมากค่ะ เราติดโควิดมาจากที่โรงเรียน เราก็ทำใจสบายๆค่ะ พอกักตัวรักษาครบหายดีเเล้ว เเต่พ่อเเม่เรายังนั่งห่างเหิน ไปบ้านยายยายบอกว่ากลัวโควิดอย่ามาใกล้ ตอนนั้นคือสตั้นเลย ความคิดตอนนั้นคือเราไม่ได้อยากให้มันติดไหม เราก็หายจากโควิดเเล้วป่ะ ตอนนั้นนั่งทานข้าวเเม่ทำท่ากลัวๆนั่งห่างๆจนเราต้องยกจานข้าวไปกินคนเดียวในห้อง ชีวิตโครตหดหู่อ่ะ เสียเวลาจากการติดโควิดไม่พอเสียสุขภาพจิตอีก คนรอบข้างต่างรังเกียจเราไปหมด คนที่ต้องระเเวงคือคนที่ยังไม่เคยติดไหม เราติดเเล้วเราหายเเล้วเรามีภูมิคุ้มกันยา ทำตัวเหมือนเราเป็นตัวสกปรก ฉีดเเอลกอฮอลทำเป็นขยะเเขยงต่อหน้า ความรู้สึกคนอื่นอ่ะ เขาต้องมาเห็นคุณทำตัวเหมือนรังเกียจเขาอ่ะคุณจะรู้สึกยังไง คนมันไม่ติดไม่รู้สึกหรอก ต้องรอมันติดก่อนมันจะเข้าใจเรา