เราทะเลาะกับแม่มาตั้งแต่เด็กๆค่ะ เรารู้สึกว่าท่านไม่ฟังความเห็นคนในบ้านเลย ท่านเวลาโมโหก็ชอบมาพาลใส่ลูกตัวเอง ชอบว่าไม่ดีกับลูกตลอด ด่าลูกบ้างด้วยถ้อยคำแรงๆ เราเป็นคนอ่อนต่อโลกอะแบบโดนนิดหน่อยก็จะร้องไห้ค่ะ ชอบมีปัญหากับคนในบ้าน ทะเลาะกับพ่อบ้าง กับพี่สาวบ้าง เคยมีจะยิงกันรอบนึงค่ะ พ่อเป็นคนใจเย็นมาก ไม่เถียงไม่หาเรื่องนอกจากจะหมดความอดทน เราเห็นเหตุการแบบนี้มาตั้งแต่เด็กเราเสียใจมากเราไม่อยากอยู่แล้วถ้าเราหายไปก็น่าจะดี เรารู้ค่ะเวลาท่านด่าหรือดุเพราะว่าเค้าเป็นห่วงเค้ารักเรา แต่บางทีเค้าพูดเหมือนอยากจะเขี่ยเราออกจากบ้าน ซึ่งเราเสียใจมากค่ะ เราอาศัยอยู่ที่หอตั้งแต่ม.ต้น-ปลาย เวลาปิดเทอมหรือวันหยุดเค้าก็จะให้กลับมาบ้านค่ะ เราก็ไม่ค่อยอยากจะกลับเท่าไหร่เพราะเวลาที่เราได้กลับบ้านก็ต้องมีปัญหาตลอด เราเสียความรู้สึกมากๆ แบบเราคิดว่านานๆทีเรากลับมาบ้านอ่ะเราอยากจะอยู่บ้านกับครอบครัวแบบมีความสุข แต่กลับเป็นทุกครั้งเลยที่เราต้องมานั่งร้องไห้ บางทีเราก็ท้อนะคะเราจะอยู่ไปทำไม เค้ายังเคยบอกกับเราเลยค่ะ ว่าไปตายให้หมดไม่ต้องให้กูเห็นหน้าไปไหนก็ไป ตอนนั้นเราก็เคยคิดนะคะว่าเราอยากตายไปจากเค้า คำพูดแบบนี้มันไม่สมควรเอามาพูดกับลูกตัวเองหรอกค่ะ นี่เราเพิ่งได้กลับมาจากหอไม่กี่วันเองก็มีปัญหาแล้ว เราเสียใจจริงๆค่ะ เราเสียใจมาก เเล้วเค้าแทบไม่ให้ความเป็นส่วนตัวเราเลย ชอบมีปัญหากับคนในบ้าน เราถามจริงค่ะใครมันอยากจะอยู่บ้านอะ..