สวัสดีค่ะ วันนี้อยากลองปรึกษากับทุกๆคนในนี้ที่ว่า ตัวเราเองควรรับมือทั้งสภาพจิตใจตัวเองและครอบครัวอย่างไรคะ?
*ขอคำปรึกษาที่ดีและใช้ถ้อยคำที่สุภาพกันด้วยนะคะ*

ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าแม่เราเป็นคนค่อนข้าง 'ทิฐิ' สูงมากๆค่ะ ตอนเด็กๆเราถูกสอนด้วยคำด่าเสียมากกว่าค่ะ ตอนเด็กเรามักจะมองแม่ในแง่ลบ กลัว สุขภาพจิตเราเสียตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ แต่ว่าเราเป็นคนเก็บอารมณ์ความรู้สึกเก็บเก่งมากๆ ใช้คำว่าไม่เป็นไรกับอยากตายสิ้นเปลืองมาก แต่ก็ปลอบใจตัวเองค่ะว่าโตไปเค้าคงไม่เป็นแบบนี้แล้ว  ซึ่งตอนเราโตมาเราคิดว่าอาจจะไม่ต้องเจออะไรแบบนี้แล้ว แต่พอเอาจริงๆเข้าเราก็เจอเหมือนเดิมค่ะ แต่แค่ไม่ได้ถี่เหมือนเมื่อก่อน เพราะว่าเวลาเค้าดีก็ดีใจหายค่ะ พอโมโห โกรธ ไม่มีใครเอาอยู่เลยค่ะแม้แต่พ่อเราเอง ตอนนี้อายุเราก็จะ23แล้วค่ะ เราก็ยังเจอแบบนี้เหมือนเดิม คือเรารู้นะคะว่าเราแก้ตัวเค้าไม่ได้ นอกจากว่าตัวเรานี่แหละค่ะที่ต้องเป็นคนแก้เอง เวลาทะเลาะกันไม่ว่าเราจะถูกหรือผิดเรามักจะเป็นฝ่ายขอโทษเค้าเสมอค่ะ(สมัยก่อน) แต่ปจบ.เราพยายามไม่ง้อ อยู่เงียบๆ จนบางครั้งเราโมโห เราพูดในสิ่งที่เรารู้สึก แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เราบอกเลยว่าเค้าไม่เคยรับฟังความเห็นอะไร ไม่ฟังอะไรเลย นอกจากตัวเค้าเองเลยค่ะ บางทีดูถูกเราสารพัด แม้กระทั่งตอนเราบอกว่าจะไปสมัครฝึกงานบริษัทที่เราอยากเข้าก็ดูถูกความสามารถของเรา พอเราผ่านเค้าไม่เคยขอโทษเราสักคำ ซึ่งเราฝังใจมากๆค่ะ หรือบางครั้งทะเลาะกับพ่อก็เหมารวมเราไปด้วย พาลเราไปด้วยทั้งที่เราไม่ได้ผิดอะไรเลยค่ะ แต่ไม่ใช่เราไม่รักเค้านะคะ แต่เราเหนื่อย รู้สึกแย่ ความรู้สึกกลัวตายเราหายไปเลยค่ะ  เราเลยอยากรู้ว่าปกติทุกคนรับมือเรื่องนี้กันยังไงคะทั้งจิตใจตัวเองและครอบครัว

ปล. ตอนเด็กๆแม่เราไม่ค่อยโดนทรีตมาดีค่ะ โดนทรีตมาด้วยคำด่า เราเลยมองว่าพอเค้าเป็นแม่คนเค้าเลยไม่รู้ว่าควรจะเซฟความรู้สึกหรือสอนเราอย่างไร