สวัสดีค่ะ คือเรามีปัญหาครอบครัวหนักมากๆ ขอเล่าก่อนเลยนะคะว่าพ่อกับแม่เราแยกทางกันอยู่คนละบ้าน ตอนเด็กๆเราอยู่กับทางบ้านแม่ โตขึ้นมาหน่อยมาอยู่ฝั่งพ่อ แล้วแม่เราก็มีแฟนใหม่มีลูกใหม่ มาอยู่บ้านพ่อเขาก็มีเงินให้ใช้ มีของกินให้แต่เขาไม่ได้สนับสนุนความชอบเรา ทางฝั่งพ่อมีป้ากับลุงเราด้วย เขาไม่ซัพพอร์ตเราเลย ป้าเราก็ชอบจับผิดชอบว่าเรา ป้ากับลุงก็พูดว่า เราไม่ทำงานบ้านเลยสบายจริงๆ ทั้งๆที่เราก็ลงไปล้างจานทุกวัน กอกน้ำด้วยค่ะ มีแต่ไม่ได้กวาดบ้านเพราะลุงอยู่ข้างล่างเราจึงไม่อยากทำ เพราะกลัวจะขวางหน้าขวางตาเขา อีกอย่างลุงก็ไม่ได้ช่วยทำงานบ้านเหมือนกันค่ะ ป้าเราก็ชอบพูดกดดันเรื่องเรียน ทั้งๆที่เราไม่ได้เรียนแย่เลยค่ะ ได้เกรด3.5,4 ทุกวิชาเลยค่ะ แต่เขาพูดเหมือนเราเป็้นเด็กที่แย่มากๆ อีกอย่างทางบ้านนี้ไม่เคยปล่อยให้เราไปไหนเลย หมายถึงไม่เคยให้ไปเที่ยวข้างนอกเลย เราไม่เคยแต่งตัวสวยๆเหมือนเพื่อนคนอื่นเพื่อไปเที่ยวกับเขาบ้างเลย แค่เราไปหน้าปากซอยเขาก็ตามยิกๆเลย คือบอกก่อนนะคะว่าเราอายุ16แล้วค่ะ เราพอรับผิดชอบได้แล้ว ก่อนเวลาจะไปหาเพื่อนในซอยเดียวกัน เราทำงานบ้านให้เสร็จก่อนตลอดค่ะ  พ่อเราก็ไม่เคยสนใจค่ะ เรียกว่าทำอะไรไม่เป็น มีแต่ใช้เงินแก้ปัญหา จ่ายเงินเป็นอย่างเดียว แต่เราไม่ได้ต้องการสิ่งนั้นค่ะ ทุกๆคนทั้งพ่อแม่ป้าลุง เขาดูถูกเราด้วยนะคะ ตอนนั้นเราซื้อรองเท้าไนกี้มาเราเก็บเงินซื้อเองพอของมาส่ง เราก็เปิดดูพ่อกับลุงเห็นพอดี เขาพูดกับเราว่าของปลอม ทั้งๆที่เราเก็บเงินซื้อของแท้เองเลยค่ะ แล้วลุงกับพ่อเราก็ขำกัน แบบซื้อของปลอม ไม่มีปัญญาหรอก เขาพูดแบบนี้นะคะ เรานู้สึกแย่มากๆ เราอยู่กับฝั่งพ่อมาประมาณ3-4ปี เรากดดันและเครียดมากๆ เราเคยอยากฆ่าตัวตายไปหลายรอบมากๆ มากกว่า20กว่ารอบ เพราะทุกอย่างมันหนักกว่าที่เราเล่าซะอีกค่ะ แต่ก็มีความคิดนึงที่เรายังมีแม่เรายังตายไม่ได้ พอเมื่อไม่นานมานี้เราได้มาบ้านแม่ค่ะ แม่ก็มีน้อง น้องก็6-8ขวบกันแล้วค่ะมี2คนค่ะ เป็นผู้ชายที่ซนมากๆ แต่เราเข้าใจนะคะว่าเด็ก แต่น้องเรามันเล่นแรงมากๆหยาบคายด้วย เวลาที่เราเล่นกับน้อง แล้วน้องมันแบบชอบแอ็คติ้งค่ะแบบ แกล้งร้องไห้ เราไม่ได้จะใส่ร้ายน้องนะคะแต่น้องเราเป็นแบบนั้นจริงๆ แม่ก็ออกจากห้องมาด่าเรา เป็นถ้อยคำที่แรงมากๆ บางทีเราไม่ผิดด้วยซ้ำแม่ก็มาด่าเรา บางทีน้องแกล้งเราทั้งๆที่เราก็อยากอยู่เฉยๆ เราก็ด่าน้อง แต่ไม่ใช่คำที่แรงมากแม่ก็ว่าเรา ด่าเราแรงมากๆบางทีมีสาปแช่งด้วยค่ะ เหมือนรักน้องมากกว่าทุกๆอย่าง การกระทำเขาบ่งบอกทุกอย่างเลย เข้าข้างน้อง ทุกๆอย่าง    จากความคิดที่เราคิดว่าอยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อแม่ มันหายไปเลย เราไม่อยากอยู่ต่อแล้ว เวลาคิดเรื่องปัญหาครอบครัวทีไรเราน้ำตาไหลตลอด ยิ่งกว่าตอนอกหักซะอีก  คือเราไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อเลย เหมือนเรามีทุกคนแต่กลับเหมือนไม่มี เราไม่ได้อยากตายเพราะให้เขารักเราขึ้นมานะคะ แต่อยากหนีไปจากความtoxicพวกนี้ เราเจอแบบนี้เยอะๆ แทบจะทุกๆวันจนมันกลายเป็นปีๆ บอกตรงๆเลยค่ะว่าเราแบกรับมันไม่ไหว ทุกคนพูดคำแย่ๆใส่เรา ให้ความรู้สึกแย่ๆกับเราแต่ไม่ได้นึกถึงใจเราเลย พวกเขาก็นั้งยิ้มแย้มมีความสุขกันไปแต่คนที่ทุกข์ใจคือเรา  เราอยากไปให้พ้นๆจากที่นี่ซักทีเราอยากอยู่ตัวคนเดียวอยากทำอะไรเป็น บอกตรงๆเลยค่ะว่าเราทำอะไรไม่เป็นเลย ไม่ค่อยรู้เรื่องด้วย เราอยากออกไปทำไรข้างออกเปิดประสบการ์ณ ทางบ้านเขาไม่ให้เราออกไปไหนไม่สนับสนุนอะไรซักอย่าง ถ้าไม่พร้อมจะมีเรามาทำไม มีความคิดที่อยากฆ่าหลายรอบมากๆ เรารับแรงพวกนั้นไม่ไหวเราไม่อยากเจอกับปัญหานั้นอีกแล้ว มีแต่โทรศัพท์กับเพื่อน เวลาเราเสียใจก็ฟังเพลง ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนไม่ได้มานั่งร้องไห้กับบาดแผลที่เขาทำไว้กับเราเลย เราควรทำยังไงดีคะ ขอความเห็นทุกคนหน่อยนะคะ หรือมาแชร์ปัญหากันก็ได้ค่ะ มาพูดคุยกัน