ย้อนไปเมื่อตอนผมอายุ 8-10 ขวบ ในช่วงเวลานั้นผมรักตาผมมากไปไหนมาไหนให้เงินไปกินขนมตลอดแล้วตาก็รักผมมากเหมือนกัน
แต่เหมือนมีอะไรเปลี่ยนแปลงช่วงผมอายุ 18-19 เดี๋ยวนี้ตาเป็นคนขี้โวยวายมาก ขับรถสองแถวเลิกงานกลับบ้านมาทีไร จ้องจะด่าหลานตลอด โดยที่ยังไม่ทำอะไรผิด ยายเคยเล่าให้ฟังว่าตาเคยเสพยา แล้วช่วงพักหลังนี้ผมมองอาการตาไม่เหมือนคนเดิม ด่าได้ทุกวันทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด มีวันที่ยายอยู่กับตาสองคน
แล้วทะเลาะกัน ยายก็ถูกตาตี โดยไม่มีเหตุผล แล้วก็ทะเลาะกับผมอยู่บ่อยๆเรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วที่ทะเลาะกันล่าสุดที่ทำให้ผมเกลียดไปมากกว่าเดิมคือ วันนั้น ลูกของตาฝากเงินมาให้ตา แล้วเป็นผมที่ต้องเอาไปให้ แต่แค่ผมเรียกเขาว่าตาปุ้บ เขาก็เอ่ยปากด่าโวยวายเลย มันทำให้ผมฟิวส์ขาดว่า เห้ย! เรียกให้มาเอาเงินแล้วทำไมต้องด่าโวยวายใส่เรา มันทำให้ผมหมดความอดทนมาก ผมสติหลุด ผมก็เลยด่าสวนไปเลยทะเลาะกันหนักมากถึงขั้นตาจะเอามีดมาแทงผม
ผมหัวเสียมาก ผมด่ากับตาเถียงกันไปมาจนยายต้องมาห้ามแล้วตาก็ไปหงุดหงิดใส่ยายจะตียายอีก มันทำให้ผมเกลียดตาผมมากไปกว่าเดิม มันผิดไหมที่ผมจะเกลียดตาตัวเองที่เป็นพ่อของน้าและผมรักน้ามากๆ 
ปล.ถ้าไปโวยวายแบบนี้ข้างนอกไปโวยวายใส่วัยรุ่นคงจะโดนวับรุ่นตีไปแล้ว