สวัสดีค่ะตอนนี้เรากำลังอายุ 17 ปี มีเเต่คนบอกเราว่าชีวิตวัยรุ่น มัธยมเป็นชีวิตที่สนุกสุดๆเเล้วเเต่สำหรับเรามันไม่สนุกเลยชีวิตเราต้องเติบโตขึ้น มีปัญหาเข้ามาหลากหลายรอบด้าน เเบกรับความหวังจากครอบครัวเรา1ในที่โดนครอบครัวกดดันว่าอยากให้เราเรียนที่นี้อย่างงี้ ทั้งๆที่ไม่ใช่ความชอบความถนัดเราเลย ช่วงม.ต้นเราอยากเรียนห้องtopเป็นห้องพิเศษคณิต-วิทย์เเต่สุดท้ายฉันได้เรียนห้องภาษา ซึ่งเราไม่ชอบเเละไม่เก่งเลยจนฉันขอไปสอบที่โรงเรียนอื่นเเต่สุดท้ายฉันก็ต้องทนเรียนไป จนจะจบม.3ฉันอยากต่อสายอาชีพเพราะคิดว่าสามัญฉังคงต้องไม่ไหวเพราะที่เรียนมามีเเต่ภาษารู้เรื่องเเค่นิดเดียว คิดว่าตัวเองคงไม่มีความรู้ไปสู่สายสามัญหรอก จนสุดพท้ายครอบครัวฉันก็บีบบังคับให้เรียนต่อไปเเต่สุดท้ายฉันไม่ได้สายวิทย์-คณิต โดนว่าโดนด่าฉันเสียใจมากๆจนฉันเลือกที่จะเรียนศิลป์คำนวณเเต่เเม่คุยกับผอ.ให้เรียนศิลป์ภาษา เหนื่อยมากเลยที่เราต้องมาเรียนในสิ่งที่เราไม่ชอบไม่ถนัด สถานการ์ณตอนนี้คือพ่อเเม่เราเเยกทางกัน เเม่เราหาเงินคนเดียวเราเลยอยากช่วยเเม่หางานทำช่วงปิดเทอม ซอยถนัดไปจากบ้านเขารับนักเรียนทำงานพาร์ทไทม์เเต่เเม่ไม่ให้เราทำ ไม่ให้พูดถึงเรื่องที่ไปทำงาน เเต่ก็บ่นเราว่าเราใช้เงินเปลื้องพอเราอยากหาเงินเองก็ไม่ให้ทำ เรื่องการคบเพื่อนก็เช่นกันเวลาเพื่อนมาบ้านเเม่ชอบว่าเขาเห็นเเก่ตัว เอาเปรียบเรา เราเหนื่อยเราท้อจนบางทีเราก็ต้องโกหกเพื่อนเพราะเเม่ จนเพื่อนจับได้ว่าเราเป็นอี ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากโกหกเขาหรอกถ้าไมใช่เพราะเเม่ จนตอนนี้เราเหลือเพื่อนเเค่คนเดียว รุ่นพี่2-3คนที่คบเราเป็นเพื่อน ใกล้วันเกิดเราแล้วเชื่อไหมว่าตั้งเเต่เด็กเราไม่เคยโดนเซอร์ไพร์ทจากใคร ไม่เคยจัดงานวันเกิด หรือเเม้ของขวัญก็ไม่เคยได้จากใครเช่นกันพอ้รามิงย้อนกลับไปพอถึงวนเกิดทุกคนเรากลับหาซื้อของขวัญให้ เตรียมเซอร์ไพร์ท โครตน้อยใจชีวิตโชคชะตาตัวเองเลย เเม้จะไปเที่ยวกับเพื่อนฉันก็เเทบจะไม่เคยไปเพราะเเม่ไม่ให้ ฉันไม่ได้ไปเที่ยวกับครอบครัวเกือบ6-7ปีเเล้วทั้งๆที่บ้านเราก็พอมีฐานะเเต่ทุกคนกลับเอาเเต่ทำงานกันหมด ทุกคนมักพูดกับเราเสมอว่ามีไรให้พูดกับเขาได้ เเต่ถ้าการที่เราพูดออกไปเเล้วนั้นเราต้องโดนว่ากลับมา ใครอยากจะพูดล่ะ ช่วงเรียนออนไลน์เราอยากได้ไอเเพดมากเพาะมันจำเป็นต้องใช้จริงๆมันสะดวกในการทำงาน เราพูดกับทุกคนทั้งเเม่ ยาย น้า ทุกคนบอกว่าให้เรารอ มันจำเป็นขนาดไหน สิ้นเปลื้องไร้สาระ จนเราเลือกที่จะนำเงินเก็บของเราซื้อเอง พอเราเรียนดีทุกคนกลับเงียบ พอเราเรียนตกทุกคนกลับต่อว่าเรา เราต้องทำงาน บ้านเกือบทุกอย่าง ล้างจาน ใหอาหารสัตว์เลี้ยง ทิ้งขยะ กวาดถูบ้าน อาบน้ำให้ยาย รดน้ำต้นไม้ อาบน้ำสัตว์ มันหนื่อยมากๆลยนะทุกคนเหนื่อยจนร้องไห้ บางทีเราก็คิดว่าเราคือเงา เงานึงในบ้านรึป่าวที่ไม่เคยมีใครถามว่าเรารู้สึกยังไง