คือเรื่องมันก็มีอยู่ว่า ตอนเราเด็กๆเราก็เป็นเด็กธรรมดาคนหนึ่งแหละที่เห็นเด็กคนอื่นได้ของเล่นเราก็อยากได้ พอแม่(เป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุด)ก็ซื้อให้เราตลอด แต่พอเราโตขึ้นไปเที่ยวบ้านคุณย่าพอเราเข้าไปเขาดูเหมือนจะไม่ค่อยเห็นเราหรือสนใจเรา แต่พอลูกคนอื่นไปหาเขาดูต้อนรับมากฟีลแบบ "ดูซิใครมา" แต่พอเราโตขึ้นนิดหน่อยเราก็ย้ายไปอยู่กับย่ากับแม่น้า ตอนนั้นเวลาเราทำอะไรเราก็จะโดนด่า แต่ข้างในเราเราเป็นคนไม่ยอมคน เราก็เลยิอธิบายว่าเหตุการ์ที่เกิดขึ้นมันเป็นยังไงแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ทำให้เราเป็นคนที่ชอบเถียง(อันที่จริงแล้วเราไม่อยากเป็นคนแบบนี้เลย พวกเขาต่างหากที่ทำให้เราเป็นคนแบบนี้) พอนานเข้าๆ เราก็โตเป็นวัยรุ่น เราเป็นคนไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่ เราไม่ได้เป็นเด็กเกเรอะไรพวกนั้นเลย ขอเล่าย้อยไปถึงตอนเด็กๆอีกนิดนะ คือตอนนั้นเราเหมือนจะงอแงอะไรสั้กอย่างนี่แหละเราเลยโดนพ่อตี จนมันสะสมมาเรื่อยๆ จนความคิดของเราก็เปลี่ยนไปจากเด็กคนอื่นเลย มีครั้งหนึ่งที่พ่อตีเราจนขาเราแตก แล้วพ่อก็ขู่ว่า "ฆ่าเราทิ้งเลยไม่ดีเหรอ" เราเลยตอบไปว่า ฆ่าเลยให้มันจบๆสิ้นๆไปเลย แล้วพ่อก็พาเราไปหลังบ้าน แล้วบอกให้เรานั่งลงแล้วหลับตา จะเอามีดฟันคอเรา แล้วเขาก็ทำไม่ลง(เป็นเด็กบางคนก็คงเอาไปบอกคนในครอบครัวแล้ว แต่เราเลือกที่จะเงียบ) พอแม่กลับจากบ้านยายแม่ก็ถามเราว่าไปโดนอะไรมา เราก็ตอบแม่ไปว่า เล้นกับเพื่อนมาเลยได้แผล พอเราโตขึ้นเรื่อยๆ เราก็ได้เป็นนักวอลเลย์บอลของ รร เราต้องอยู่ซ้อมทุกๆเย็นจนถึงสองทุ่มทุกวันเวลาเราซ้อมเราก็ต้องเก็บโทรศัพท์ไว้ที่ห้องแล้วพอก็โทรมา เราก็ไม่รู้เพราะเราซ้อมแล้วเก็บ ทรศ ไว้ที่ห้อง จนเราเห็นแล้วโทรกลับ พอพ่อรับพ่อก็ด่าเราพ่อบอกว่าถ้ากลับมาบ้านจะตีเราเราเลยเลือกจะกลับบ้านแล้วไปอยู่ที่บ้านยาย แล้สพ่อก็ตามมา แต่เราอธิบายเหตุการณ์ทุกอย่างเราฟังเขาก็รับเราแต่พอพ่อเรามาถึงย่าก็ทเหมือนไม่รู้อะไรแล้วก็รุมด่าเรา เราก็เลยเก็บกดตั้งแต่นั้นมา พอนับวันยิ่งรุนแรงขึ้นทุกวัน เวลาเราเถียงอะไรย่าไปพอเขาเถียงเราไม่ได้เขาก็จะไล่เราออกบ้าน เราก็คิดในใจว่าถ้าไปได้เรากอยากที่จะหนีออกไปไกลๆทั้งๆที่เราไม่เคยมีคว่มคิดแบบนี้เลย