จู่ๆคนที่คุยกันเกือบทุกวัน ตลอดเวลา 3 ปี แต่ไม่ได้เป็นอะไรกันในวัย 30 ปี เป็นเพื่อนเป็นพี่น้องที่ช่วยเหลือให้คำปรึกษามาโดยตลอด เพราะเราเคยรู้จักกันตอนเรียนมหาลัย วันหนึ่งเค้าก็มาบอกว่าทำผู้หญิงท้องต้องไปรับผิดชอบเค้า และแต่งงานซึ่งที่ผ่านมาเราก็ไม่รู้ว่าคนที่เขาคบใครบ้าง แต่ก็มีอะไรก็ช่วยเหลือกันตลอด กลายเป็นความผูกพันธ์ที่วันนึ่ง เค้าจะไปแต่งงานกับใครไม่รู้ที่เราไม่รู้จัก ซึ่งเค้าก็บอกว่าตอนนี้รักแค่ลูกในท้อง ทำไมเรารู้สึกช๊อค!!! มากขนาดนี้ไม่รู้ แต่เรายินดีที่เห็นเขาไปเติบโต ไปมีความสุข แต่หลังจากนี้ไม่รู้จะวางตัวยังไงเลยงับ จากคนที่คุยกันตลอด เราดูแลเขาดีมากเลยเหมือนเป็นแฟนกันแต่ไม่ใช่ โชคดีที่ไม่ได้อยู่ใกล้กัน การเจอกันเป็นเรื่องไกลตัวไปเลย ความรู้สึกหจากนี้คือไม่รู้จะวางตัวอย่างไร การใช้ชีวิตประจำวันของเรามันเปลี่ยนไปจากที่มีเค้าอยู่ในทุกๆวัน กลายเป็นชีวิตกิจวัตรประจำวัน ที่คุยกันตลอดว่าเป็นอะไรบ้างวันนี้เจออะไรมา เหนื่อยไหมห เอายังไงต่อ แล้วมาวันนึ่งเค้ากำลังออกไปมีครอบครัวแต่ความรู้สึกเรากลัวเหลือเกินกลัวว่า เราไม่ชิน เราจะอยู่คนเดียวไม่ได้โดยไม่มีเค้า ถ้าเค้าหายไป หรือว่าเราเห็นแก่ตัวเกินไปที่ไม่ปล่อยวาง เกิดคำถามขึ้นในใจตลอดเวลา เราจะปล่อยวางยังไง ชีวิตเริ่มเข้าใจว่าใจคนเปลี่ยนได้ตลอดเวลา ตามสถานการณ์ และตามกาลเวลา ใจเรามีสิทธิ์ ที่จะรัก มีสิทธิ์ที่จะหวัง มีสิทธิ์ที่จะ ห่วงหาแต่ก็ต้องวางอยู่ด้วยบรรทัดฐานของความเป็นไปได้ และต้องรับให้ได้ในสิ่งที่เค้าเลือก
ปล.ที่จริงก็อยากให้เค้าออกไปใช้ชีวิต ได้เห็นเค้าเติบโตมีครอบครัวที่น่ารัก แต่ทำไมมันรู้สึกว่าเร็วเกินไป ขอบคุณุกท่านนะคะที่อ่านจนจบแบบ งงๆ และส่งกำลังใจให้ผ่านไปให้ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ