ตามหัวข้อเลยค่ะ เราผิดมั้ยคะที่คิดว่ามันไม่ยุติธรรมเลยที่เราถูกปฏิบัติแบบนี้ค่ะ ตั้งแต่เด็กก็ได้ยินคำแบบนั้นมาตลอดเลยค่ะ "กูเป็นแม่กูเป็นพ่ออย่ามาเถียงมีหน้าที่แค่ฟัง" ทุกวันนี้คือเสียสุขภาพจิตมากๆเลยค่ะอยู่บ้านแบบไม่มีความสุขเลย จนมีความรู้สึกว่าเราไม่อยากอยู่ที่บ้านนี้ต่อไปแล้วค่ะ

มีอีกเหตุการณ์หนึ่งที่อยากจะเล่าค่ะ บ้านเราเป็นร้านขายของค่ะ เรามีหน้าที่ขายของดูแลที่ร้าน ส่วนพ่อกับแม่ไปทำงานข้างนอก เวลาลูกค้ามาซื้อก็ต้องเขียนบิลเขียนราคา เวลาที่ไม่แน่ใจอะไรก็จะโทรไปถามตลอด แต่พอเราถามแต่คำตอบที่ส่งกลับมาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเลยถามให้ละเอียดขึ้นอีกเพราะถ้าขายไปผิดคงจะโดนด่าแน่ๆ แล้วพ่อก็ด่าสวนกลับมาเลยค่ะ "แค่นี้ยังไม่รู้เรื่องอีกหรอ งั้นก็เอาเวลาไปหาความรู้ใส่หัวบ้างเหอะโง่เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้เรื่อง" คือด่ากราดแบบหัวร้อนมากเลยค่ะ ทั้งปู่ทั้งลูกค้าก็ได้ยินคือมันรู้สึกแย่มากๆขายของทั้งน้ำตาเลยค่ะ และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวค่ะ หลายครั้งที่ถามมากเกินไปก็จะโดนพ่อสวนแบบนี้มาตลอด แค่การถามเพราะเราสงสัยมันดูโง่จริงๆหรอคะ ทั้งๆที่ตอนเด็กๆก็เคยสอนว่าถ้าไม่รู้อะไรให้ถามไปเลย "คนที่ถามไม่ใช่คนโง่นะ คนที่ไม่รู้และไม่ถามนั้นแหละโง่" คือมันเสียกำลังใจมากเลยค่ะ

เรารักครอบครัวนี้นะคะรักมากๆ แต่ก่อนเคยคิดว่าโคตรโชคดีที่ได้อยู่ครอบครัวนี้ ไม่อยากจะจากไปไหนเลยอยากจะอยู่ช่วยไปนานๆ แต่พอมันเครียดสะสมเรารู้สึกว่าเราไม่มีความสุขกับสิ่งนี้เลยค่ะ ถึงขั้นเคยคิดว่าจะย้ายออกไปอยู่เองค่ะ เรามีแฟนคนนึงค่ะคบกันมาหลายปีมากๆเป็นคนที่รู้ปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นมาตลอดเป็นคนที่คอยปลอบคอยฟังตลอด เป็นหนึ่งในกำลังใจที่ช่วยผลักดันให้อยู่ต่อจนถึงทุกวันนี้เลยค่ะ ทางแฟนและคนที่บ้านก็ยินดีที่จะให้เราไปอยู่ด้วยนะคะ ตอนนี้ก็อายุ19จะ20แล้วค่ะ คิดว่าถ้าสักพักทุกอย่างมันยังไม่ดีขึ้นแล้วตัดสินใจออกจากบ้านไป มันจะดูแย่มากมั้ยคะมันเหมือนว่าอยู่ไปต่างฝ่ายก็ต่างไม่พอใจ แล้วเราก็เริ่มหาเงินใช้เองได้แล้วด้วยเราควรจะออกไปแล้วสร้างชีวิตใหม่ของเราดีมั้ยคะ