เรื่องของเรื่องคือจขกท.เป็นลูกคนโตค่ะ มีน้อง1คน ตั้งแต่เด็กมาจขกท.เรียนได้อยู่ในระดับกลางๆมาตลอด จนช่วงม.ปลายนี่เริ่มแย่ลงเรื่องๆ จนเรียกได้ว่าเกือบจะเรียนไม่จบ ต่อมาก็เข้ามหาวิทยาลัยต่างจังหวัด คณะที่ไม่ได้ใช้คะแนนสูง ตั้งแต่เข้ามาเรียนก็เกรดกลางๆ ตกบ้างผ่านบ้าง หน้าตาก็ไม่ได้ดี ภาษาอังกฤษก็ยังพูดไม่ได้ มีปัญหาก็ยังพึ่งที่บ้านอยู่ ต่างจากน้องที่เป็นเด็กเรียนเก่ง เก่งมากๆค่ะ สอบเข้าได้โรงเรียนระดับต้นๆของประเทศ โปรแกรมที่เข้ายากมากๆอีก พ่อแม่ครูอาจารย์ภูมิใจในตัวน้องมาก รักน้องมาก อนาคตเขาก็วางแผนเรียนหมอด้วยค่ะ นอกจากนี้หน้าตาน้องก็ดีกว่า มนุษยสัมพันธ์ก็ดีกว่า ส่วนเรื่องภาษานี่ไฟแล่บเลยค่ะแล้วยังมีแผนที่จะไปแลกเปลี่ยนอีก และก็เป็นคนที่น่าจะทำให้ที่บ้านภูมิใจได้มากกว่า จขกท.รู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรสู้น้องได้เลยค่ะ รู้สึกไม่มีคุณค่า จนบางครั้งก็รู้สึกอิจฉาน้องตัวเองค่ะ แบบนี้จขกท.ผิดมากไหมคะ ทั้งที่ควรภูมิใจในตัวน้องและดีใจกับน้องแต่กลับรู้สึกแย่แทนซะงั้น จขกท.เองก็พยายามที่จะพัฒนาตัวเองแล้วนะคะ แต่มันก็ได้เท่านี้จริงๆ