เราเคยมีเพื่อนสนิทคนนึง เรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลยันมอปลาย เราเพิ่งจะมาสนิทกับมันตอนมอต้นเพราะช่วงนั้นเราโดนบูลลี่ ทำให้เราจำใจต้องหากลุ่มไว้เกาะ และเนื่องมันเป็นคนที่ชอบอะไรเหมือนกับเรา รสนิยมคล้ายๆกัน เลยทำให้คุยกันถูกคอ มันเป็นคนผลการเรียนดี ส่วนเราผลการเรียนกลางๆ แต่ด้วยความที่อยากเข้าวิทย์-คณิต เลยทำให้เราฮึดสู้ ทำให้เกรดตอนมอสามออกมาดี เราได้ที่หนึ่ง ส่วนมันได้ที่สอง เป็นจุดเริ่มต้นของความไม่พอใจที่มันมีต่อเรา หลังจากผลสอบออก เราจำได้ว่ามันไม่คุยกับเราเป็นสัปดาห์ พอถามก็บอกเหวี่ยงๆว่าไม่มีอะไร จนมาตอนสอบปลายภาค มันก็มาบอกว่า รอบนี้จะไม่ให้เราชนะ เราก็ไม่ได้รู้สึกอะไร จนกระทั่งมันได้ที่หนึ่ง เราได้ที่สอง ซึ่งเราก็ยินดีกับมัน แต่มันหาว่าเราเสแสร้งยินดี จริงๆอิจฉาที่มันเอาชนะเราได้ แต่เราก็ไม่สนใจ พยายามที่จะปล่อยๆไป แล้วมันก็จะเป็นแบบนี้มาตลอด ถึงแม้มันจะได้ที่หนึ่งตลอด แต่พอเราได้เกรดวิชาไหนมากกว่า ก็จะโดนกระแนะกระแหน ว่าสะใจหล่ะสิ ดูถูกกรุอยู่หล่ะสิ เราก็บอกว่ามันคิดไปเองทั้งนั้น พอเข้ามหาลัยเรากับมันก็ฟางขาด ด้วยเหตุผลเรื่องแฟนของมันที่มันคบๆเลิกๆ แล้วก็ชอบมาระบายให้เราฟัง แต่พอเราเป็นโรคซึมเศร้าต้องการคนอยู่ข้างๆ มันกลับหาว่าเราน่ารำคาญ รบกวนเวลาส่วนตัวของมัน พอสุดท้ายมันเลิกกับแฟนอีก จะมาระบายให้เราฟัง เราบล๊อกมันทุกช่องทาง เปลี่ยนเบอร์ เลยทำให้มันเจ็บแค้นว่าเราทิ้งมันไป

เวลาผ่านไปประมาณนึง เราได้มีโอกาสไปเรียนต่อต่างประเทศ และได้งานทำที่นั่น เราไม่รู้ชีวิตมันด้วยซ้ำว่าทำอะไรอยู่ จนกระทั่งเมื่อเกือบครึ่งปีที่ผ่านมา เราจำเป็นต้องกลับมาปักหลักที่ไทย เพื่อนเราเลยเล่าให้ฟังว่า หลังจาก 2 ปีแรกที่เราได้ไปต่างประเทศ มันก็ไปเรียนต่อต่างประเทศเหมือนกัน ตอนนี้มันแต่งงานได้สัญชาติไปแล้ว และเนื่องจากว่าเราบล๊อกสื่อโซเชียลของมันไปหมด เลยไม่รู้เลยว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มันยังคงกระแนะกระแหน เจ็บแค้นว่าเราทิ้งมันไป น่าจะเมื่อไม่นานมานี้ ทันทีที่มันรู้ข่าวว่าเรากลับไทย มันก็เที่ยวไปโพนทะนาว่าเราโดนไล่ออก โดนต่างประเทศไล่ให้กลับไทย ชีวิตตกต่ำ น่าสงสาร ทั้งๆที่มันไม่รู้เหตุผลจริงๆที่เรากลับไทยมาเลย เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา มันโทรมาจากต่างประเทศ น่าจะไปสืบเบอร์เรามาแหละเพราะเราเปลี่ยนเบอร์ไปนานแล้ว มันโทรมาเยาะเย้ย และพยายามโอ้อวดว่าชีวิตมันดีแค่ไหน พยายามเคลมว่าเราอิจฉามัน ทำไม่ดีกับเพื่อนแล้วชีวิตตกต่ำก็แย่หน่อยนะ เราบอกว่าเราไม่อยากรู้ แล้วก็กดวางสายไป คือชีวิตแกจะดีก็ดีไปดิ ทำไมต้องไปเที่ยวโพนทะนาปล่อยข่าวว่าเรากลับไทยเพราะไม่มีทางเลือก เพราะโดนไล่ออก ทั้งๆที่เราอยากกลับไทยแบบเงียบๆเพราะเหตุผลเรื่องครอบครัว เมื่อไหร่มันจะปล่อยเราไปซักที

ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากระบาย ชีวิตมันเป็นยังไงเราไม่ได้อยากรู้ เราแค่ไม่อยากให้มันมายุ่งกับชีวิตเราอีกแล้ว เราคงทำได้แต่พยายามในส่วนของเราให้ดีที่สุด เราเบื่อที่จะต้องมานั่งแก้ต่างให้กับสิ่งที่มันเคยใส่ไฟเราไว้แล้วค่ะ เหนื่อยแล้ว