สวัสดี..เราอายุ17 เรียกเราว่าเคก็ได้หลายๆคนอาจจะคิดว่าจะมีประการณ์ชีวิตอะไรมากมายเพราะเรายังอายุน้อย ใช่ถึงเราจะยังอายุไม่มากยังมีโอกาสเจออะไรอีกเยอะ แต่เราก็อยากมาบอกเราสิ่งที่เจอมาเผื่อจะทำให้คนหลายคนมีกำลังใจในการใช้ชีวิตหรือตัดสินใจที่จะทำอะไร ....    มาเริ่มกันเลยดีกว่า....

เราเป็นเด็กที่ขี้น้อยใจ เอาแต่ใจ เราชอบคิดว่าทำไมเราไม่มีเหมือนคนอื่นเรียกว่าเป็นคนขี้อิจฉาก็ได้มั้ง ครอบครัวเราพ่อแม่แยกทางกัน เราอยู่กับแม่ตลอด ถึงพ่อแม่เราจะแยกทางกันแต่มันทำให้เรารู้สึกดีกว่าตอนที่เขาอยู่ด้วยกันนะอย่างน้อยก็ไม่ต้องเห็นเขาทะเลาะกัน

ชีวิตเราก็เหมือนเด็กปกติจบประถมโรงเรียนวัดแล้วมาต่อมัธยมต้นโรงเรียนเอกชน การเรียนเราก็ไม่ถือว่าดีมากอยู่ระดับกลางๆไม่แย่ เราจะถือว่าเป็นเด็กดีก็ไม่ใช่เพราะก็กินเหล้าสูบบุหรี่แต่ถึงเราจะกินก็ไปเรียนได้นะไม่หยุด แต่จะบอกว่าเป็นเด็กไม่ดีก็ไม่ได้นะเพราะเราไม่สร้างความเดือดร้อนใครให้อยู่ในที่ของตัวเองที่รู้สึกสบายใจผลการเรียนก็อยู่ใน10ระดับของห้อง ด้วยนิสัยเอาแต่ใจของเราเลยไม่ค่อยมีเพื่อนมาก เราก็ใช้ชีวิตแบบเอาที่ตัวเองสนุกและพอใจ จนเรียนจบม.ต้น

ม.ปลายเราไม่ได้เรียนต่อแต่เพราะปัญหาทางการเงินที่บ้าน เราเลยเรียนต่อกศน.ม.ปลาย แต่กล่าวจะเรียนต่อก็ผ่านไปครึ่งปี เราอยู่บ้านว่างๆไม่ทำอะไรเพราะเสียใจที่ไม่ได้เรียนต่อม.ปลายเพราะเริ่มแรกเราเป็นเด็กที่ไม่มีความฝันอะไรเลยพอเจอสิ่งที่ชอบแล้วไม่ได้ทำตามนั้นเลยรู้สึกแย่ไป เราใช้ชีวิตไปวันๆกินๆนอนๆบางวันก็อดอาหารบางครั้งก็ทำร้ายตัวเองตอนนั้นเรารู้สึกว่าตายๆไปก็ดี จนเริ่มเรียนกศน.และสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกแย่รู้สึกผิดหวังกับตัวเองก็เกิดขึ้นอีกรอบคือเรา.....

รอติดตามต่อนะ