อีกตัวอย่างหนึ่งเกิดตอนไปทัศนศึกษาแถวป่าโกงกาง ปกติผมเป็นคนรอบคอบ เลยซื้อมะม่วงสองผลพกติดตัวไปด้วย การเดินเท้าใช้เวลายาวนาน ใกล้จะถึงเที่ยงเต็มที แสงแดดแผดร้อนจนเหงื่อท่วม มีเพื่อนหญิงคนหนึ่งพูดเสียงดังว่า “จะถือถุงมะม่วงมาทำไม ตั้งใจถือมายั่วน้ำลายใช่มั๊ย?” นั่นเพราะเธอได้แต่ดู ไม่มีโอกาสลิ้มชิมมะม่วงที่รสหวานปานน้ำผึ้ง

หรือถ้าหากตัวคุณเกิดหลงป่า อดข้าวอดนํ้ามาสองวัน แต่จู่ๆมีใครก็ไม่รู้มาปูเสื่อปิกนิก นั่งกินอาหารต่อหน้า นั่นนับเป็นการทารุณกรรมหรือเปล่า?