อยากขอคำปรึกษาครับ ผมกับภรรยาปัจจุบันอายุ 40 ปี คบกัน 2ปี แล้วแต่งงานกัน จดทะเบียนสมรสแล้ว ตอนนี้แต่งงานกันปีที่ 4 ยังไม่มีลูกครับ เราสองคนเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน เรียนที่เดียวกัน จากต่างจังหวัดทางภาคเหนือ เรียนจบแล้วมาทำงานที่ กทม จนปัจจุบันเรามีบ้านเดี่ยว 1 หลัง รถยนต์ 2 คัน ผมเป็นพนักงานบริษัท เงินเดือนประมาณ 80K+ ส่วนทางภรรยาเป็นแม่บ้านไม่มีรายได้ ก่อนหน้านั้นเงินเดือนประมาณ 24K เขาเลิกทำงานหลังเราแต่งงานกัน เพราะวางแผนที่จะมีลูกทันทีหลังแต่ง และอายุเยอะแล้ว เราสองคนหมดเงินไปเยอะเหมือนกันที่ไปปรึกษาคลินิกมีบุตรยาก ตลอดเวลาหลังแต่งงาน 2 ปีแรก ภรรยาเป็นคนที่วางแผนทุกอย่าง เช่น การใช้ชีวิต การดูแลบ้าน การมีบุตร การเก็บเงิน(ส่วนหนึ่งผมวางแผนไว้ด้วย) ภรรยาจะทำงานบ้าน ดูแลบ้าน ทำสวนปลูกต้นไม้เล็กๆ ที่เธอชอบ บ่ายๆ ก็จะพักผ่อนบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะไม่นอนกลางวัน ปรกติไม่จับมือถือเลย ส่วนผมจะช่วยทำงานบ้าน เฉพาะเสาร์ อาทิตย์ และวันหยุด เพราะต้องเดินทางออกไปทำงาน เนื่องจากบ้านอยู่ไกลจากที่ทำงาน ประมาณ 40 กิโล และเลิกงานประมาณ ห้า หกโมง ถึงบ้านประมาณทุ่ม ถึงทุ่มครึ่ง ภรรยาไม่ทำอาหาร แต่จะเป็นคนล้าง ผมจะเป็นคนจ่ายตลาด ทำกับข้าวให้เธอ ไว้ทุกมื้อ บางมื้อทำไว้ อุ่นกิน ตอนเช้า และกลางวัน และบางมื้อ ออกไปทานข้างนอก เราสองคนใช้ชีวิตปรกติ ใช้จ่ายปรกติ ไปเที่ยวต่างจังหวัด ที่ต่างๆ ใกล้ๆ กรุงเทพ กลับบ้านต่างจังหวัด ไปหาพ่อแม่ ตามเทศกาล ต่างๆ ไม่ได้ไปต่างประเทศเพราะสถานการณ์ โควิด ผมให้เงินภรรยาไว้ใช้เดือนละ 15,000 บาท เป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว โดยที่เธอไม่ต้องจ่าย ค่าอาหาร ซื้อของเข้าบ้าน ค่าเที่ยว ค่าโรงแรม(จ่ายบางครั้ง ค่ามัดจำ) ค่ารักษาพยาบาล หนี้กู้ยืม กยศ ราวๆ สองแสน ของเธอ ผมจ่ายให้จนปลดหนี้หมด 
ทีแรกผมให้เธอดูแลค่าใช้จ่าย โดยที่โอนเงินไปให้เธอทั้งหมด หลังจากหักค่าใช้จ่ายส่วนรวมและค่าใช้จ่ายส่วนตัวไว้ แต่หลังๆ เธอชอบสั่งของออนไลน์มาเยอะขึ้นเรื่อยๆ เลยบอกว่าไม่อยากเก็บเงิน เพราะเป็นคนที่เก็บเงินไม่ได้ 
            ผมเองใช้มือถือตลอดทั้งทำงาน ตอบเมล คุยงาน เล่นเฟส อัพเฟสเรื่องงาน เรื่องเที่ยวบ้างแต่ไม่ตลอดเวลา หลังๆ ไม่โพสอะไรละ เพราะจะมีคนพูดว่ามัวแต่ทำอย่างอื่นอยู่ ที่ไม่เกี่ยวกับงาน หรือมีคนมาขอยืมเงินบ้าง เลยไม่แสดงตัวอะไรละ แค่ไถกับไลค์อย่างเดียว เมื่อก่อนใช้เฟสสี่ห้า ชม ต่อวันเพราะความบันเทิงข้างใน มันแย่ง ทีวีไปหมด จนภรรยาบอกว่าไม่โอเค เลยเลิกทำ เดี๋ยวนี้ใช้เฟสประมาณ สองสาม ชมต่อวัน ถ้าไม่นับดูไลฟ์สดเกี่ยวกับงานก็ไม่ถึง ไม่เล่นเกมส์ ดูยูทูบเรื่องงานกับเรื่องที่สนใจ เลิกงานกลับบ้านหลังจากกินข้าวอาบน้ำต้องทำงานต่ออีก สองสาม ชม เพื่อตอบเมล เพราะประชุมมาทั้งวัน แผนกอื่นต้องใช้งานต่อจากเรา
ทำอย่างนี้เป็นสิบๆปีละ   ก่อนมาเจอภรรยา แต่เสาร์อาทิตย์ วันหยุด ไม่แตะงานเลย ให้เวลากับครอบครัวอย่างเดียว ยอมรับครับว่าทำงานหนักเพราะว่า ทำงานตามเงินเดือนแหละครับ  
หลังจากผ่านมาสองปี ภรรยาเริ่มติดมือถือ ติดเกมส์ อย่างหนัก จากที่ไม่จับมือถือเลย คุยไลน์กับเพื่อนนิดหน่อย เฟสเธอไม่เล่น เธอเริ่มตั้งแต่เต้นตามเทรน ติ๊กต๊อก คือเต้นแบบเอาจริงเอาจัง จนเพื่อนๆเริ่มพูดว่า ว่างมาก มาจนถึงเกมส์ เกมส์ที่เธอติดคือ Age Z of Origins ตั้งแต่ตื่นนอน ยังไม่ลุกจากเตียงก็นอนเล่นเกมส์ เข้าห้องน้ำ กินข้าว ออกไปกินข้าว นั่งรถ ไปเที่ยว หรือไปไหนก็ตามตลอดเวลา เธอจะหยิบมือถือมาเล่นเกมส์ ตลอด ก่อนนอนก็จะมาเล่นอีกบนเตียง เพราะคนเล่นเกมส์ฝั่งหนึ่งเป็นเวลากลางวัน จนถึงขั้นที่ผมแยกห้องนอนกันมาละ เพราะผมต้องนอนเพื่อตื่นเช้า และผมไม่อยากเครียดก่อนนอน เพราะเมื่อบอกให้หยุดเล่น แต่เธอยังเล่นต่อ สุดท้ายต้องทะเลาะกัน เรื่องให้ปิดไฟนอน และเธอเล่นหนักจนม่านตาอักเสบไปหาหมอปิดตาไปสองสามวัน เพราะจ้องแต่จอ ตลอดจนเวลาไปเที่ยว หรือนั่งรถไปด้วยกันก็ก้มหน้าเล่นเกมส์อย่างเดียว เวลาคุยด้วยกว่าจะตอบนี่ช้า หลังๆนึกว่าอยู่คนเดียวละ 
 
เล่นจนหลังๆ งานที่รับผิดชอบ เริ่มบกพร่อง จนต้องบอกหลายครั้ง จนถึงขั้นทะเลาะกันเรื่องติดเกมส์ ทุกวันใช้เวลาอยู่กับเกมส์นี้ 8-9 ชม ต่อวัน (screen time บอก) ซึ่งเคยบอกให้เพราๆลง ทำได้สักวันสองวันก็เหมือนเดิม ผมเข้าไปดูแล้วว่าเกมส์ นี้มันมีอะไร มันมีพวกที่เล่นอยู่ต่างประเทศ แล้วคุยกันหลายๆ อย่าง ทั้งการทำงานกันเป็นทีม ทั้งบางทีมีพวกหาแฟน หรือบางทีมีพวกเด็ก ๆ เล่นกัน จนมีคนจำพวกที่เล่นจน สามี ภรรยา เลิกกันก็มี 
แย่ที่สุด คือแผนที่เคยวางไว้ ไม่สนใจละ ปล่อยไปวันๆ ผมเคยนั่งคุยกันหลายครั้ง ผมบอกให้หยุดเล่นเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ 
ทั้งเรื่องกลับไปบ้านเกิดเพื่อดูแล พ่อแม่ ที่แก่ลง 
เรื่องที่จะวางแผนชีวิตยังงัย หลังจากนี้ถ้าเกิดมีลูกขึ้นมาแล้วขาดเสาหลักอย่างผม
ทุกวันนี้มีเวลาเล่นเกมส์ สนใจอย่างอื่น ทำไมไม่ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ ต่อครอบครัว
ผมเคยบอกไปแล้วว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปชีวิต ครอบครัวเราพังแน่ 
ผมแก้ปัญหาโดยการให้เขาไปหางานทำ ถ้าว่างมากขนาดนี้ แต่ก็เงียบไม่หาเป็นจริงเป็นจัง เข้าใจนะครับว่างานก็หายาก แต่ว่าเริ่มหาหรือยัง ส่งใบสมัครยัง 
ทุกครั้งที่นั่งคุยปัญหา เธอเองก็นั่งเล่นเกมส์ไปด้วย บอกว่าสามารถทำสองอย่างไปพร้อมกันได้
ผมเอาปัญหานี้ไปปรึกษาผู้ใหญ่ที่ผมเคารพ เขาเองก็บอกว่าผมตามใจภรรยามากไป หาลูกให้เขาเลี้ยง ตอนนี้ผมยังคิดเลยว่าถ้ามีลูกนี่เขาจะทำยังงัย ต้องทนเห็นภรรยาเล่นเกม ไปอยู่อย่างงั้นอีก ขณะที่เธอท้อง หรือเลี้ยงลูกแบบ มือหนึ่ง มือหนึ่งเล่นเกมส์ มือหนึ่งดูลูก หรือป่าว 
จนถึงขั้นที่ผมคิดว่าผมแก้ปัญหานี้ไม่ได้ละ จึงเอาปัญหานี้ไปคุยกับพ่อแม่ของเธอ เพราะผมเหนื่อยมาก กลับจากทำงาน เจอปัญหามากมายจากที่ทำงาน แล้วยังต้องมาเจอปัญหาแบบนี้ในบ้านอีก เหมือนเดินไปข้างหน้า สิบก้าวแล้ว ต้องเดินกลับมาอีกสิบก้าวเพื่อมาดึงคนที่นั่งอยู่ที่เดิม ให้เดินไปด้วยกัน กลายเป็นว่าผมเดิน ยี่สิบเก้าแล้ว แต่ยังไปได้แค่ สิบก้าวอยู่เลย ไม่ไปไหนสักที
พ่อแม่ของเธอก็โทรมาสั่งสอนทุกอย่าง หลายๆครั้งเข้า แม่ของเธอเองก็หมดความอดทนเหมือนกัน ส่วนพ่อของเธอนั้นโกรธเธอมาก จนถึงขั้นที่ บอกให้ผมนั้นเลิกกันไปเลย แต่ผมก็บอกแหละว่าผมจะพยายามอดทน เพราะพ่อเธอเองเกรงใจผมหลายๆ อย่าง​ .....ลืมเล่าว่า หลังจากภรรยามาคบผม ผมแก้ปัญหาหลายๆ อย่างที่เขามี เช่น หนี้สิน ที่บ้านเอาไปจำนองกับธนาคาร ผมเองก็เอาเงินผมช่วยจนเคลียร์ ตลอดจนหนี้ที่ทางภรรยาเป็น จนศาลฟ้องร้อง ทางผมก็เคลียร์ให้
 
 
จนปลายปีที่แล้ว ผมปล่อยไปเลย ไม่พูดไม่ว่า คิดว่าเขาคงเบื่อแล้วเลิกไปเอง แต่ที่ไหนได้ก็เละเหมือนเดิม 
ผมวางแผนชีวิตหลายๆ อย่างทั้งการกลับไปบ้านเกิดเพื่อดูแล พ่อแม่ วางแผนที่จะหางานใหม่ ที่ได้รายได้มากขึ้น ซึ่งกลายเป็นว่าผมเหมือนคิดคนเดียว คนที่เป็นคู่คิดผมนั้นไม่สนใจละ เขาจะสนใจแต่เกมส์ ผมก็ยังต้องมาคุยเรื่องเดิมๆ 

ตอนนี้ล่าสุดผมไปซื้อที่ดินมาแปลงหนึ่ง สามแสนบาท เป็นที่ดินญาติภรรยา มาขอให้ช่วยซื้อไว้ เพราะว่าเป็นหนี้เขาและลูกสาวของเขาต้องการเงินก้อนหนึ่งเพื่อกลับจากกรุงเทพมาอยู่บ้าน ซึ่งลูกสาวเขาที่พูดถึงมีลูกอีกสามคน ส่วนสามีนั้นไม่มีแล้วครับ พ่อแม่เขายังต้องส่งเงินไปช่วย ลูกสาวคนนี้อีก ทั้งไปยืมคนอื่น ต้องขายทรัพย์สิน ช่วยเหลือลูกสาว  และพ่อแม่เขาแก่ละประมาณเจ็ดสิบกว่า คือจุดนี้แหละทำให้ผมกลับมามองครอบครัวตัวเองและไม่อยากให้เกิดกับครอบครัวผม หากไม่มีผมอยู่ในวันข้างหน้า และผมกำลังจะซื้อที่ดินอีกแปลง เพื่อเป็นสมบัติและใช้ชีวิตยามบั้นปลาย  

ผมเริ่มคิดว่าความอดทนผมใกล้หมดละผมจึงเอาปัญหานี้ไปปรึกษาพ่อแม่ผม เพราะผมคิดว่าคงจบปัญหาด้วยการหย่าแน่นอน พ่อแม่ผมบอกให้ผมอดทนสักวันจะดีขึ้น แม่ผมก็รักเขามากนะครับ โทรไปหาตลอด ตอนนี้พ่อแม่เขา พ่อแม่ผมกำลังไม่สบายใจ และทุกข์ใจกับเรื่องของเขาอยู่ ซึ่งเขาเองก็โทษผมว่า เอาเอาปัญหาไปให้พวกท่าน .......ล่าสุดทุกคนสนับสนุนให้เขาไปทำงาน เพื่อที่จะได้ไม่เอาเวลาไปเล่นเกมส์ และจะได้คิดได้มากขึ้น แต่จริงๆแล้วผมให้คำแนะนำกับเธอไปหลายอย่าง ทั้งสร้างธุรกิจเอง คือไม่อยากให้กลับเข้าไปวงจรทำงานแบบเดิมๆละ แต่ก็ไม่มีทางเลือกครับ คงต้องใช้วิธีนี้ ซึ่งระหว่างที่เขาหางาน ก็ยังเอาเวลาเสียไปกับพวกนี้ ถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมเขายังไม่คิดหยุดเล่นเกมส์ ถ้าเขายังไม่ไปทำงาน หรือหาทางออกจากสิ่งนั้นเอง ทุกท่านเห็นว่างัยครับ 

ทางผมต้องทนต่อ หรือว่าเลิกดีครับ 
แล้วคนที่เคยติดเกม ขนาดนี้เขาเอาตัวเองออกมาจากจุดนั้นยังงัยครับ