เมื่อก่อนผมเป็นเด็กติดเกมส์มาก เล่นเกมส์ตั้งแต่ 10โมง เล่นติดต่อกันถึง 3ทุ่ม เล่นจนตามองอะไรเบลอไปหมด ต้องนั่งซักพัก จึงมองเห็นชัดแบบปกติ(สมัยนั้นเล่นเกมส์ต่อหน้าพ่อแม่ไม่ได้ เลยต้องแอบเล่น รอพ่อแม่ไปทำงานก่อน อิอิ)

ถึงเวลานอนผมก็นอนไม่หลับครับ สมองคิดแต่ว่า อยากเล่นอีก อยากเล่นอีก เมื่อไหร่จะได้เล่นอีก จนช่วงนั้นผมกลายเป็นโรคนอนไม่หลับครับ ติดเกมส์เหมือนติดยาเลย มีอาการอยากเล่นจนตัวสั่น อยากเล่นเดี๋ยวนี้ อะไรทำนองนี้

หลังจากผมโตขึ้นจนชีวิตอยู่ในรั้วมหาลัย ซึ่งแน่นอน ผมติดเกมส์ มาตลอดตั้งแต่ประถม ยันเข้าสู่รั้วมหาลัย
เหมือนชีวิตติดอยู่ในกับดักของเกมส์ ดิ้นออกมาจากมันไม่ได้

วันนึงผมได้มีแฟนครั้งแรกในรั้วมหาลัย แฟนผมจะพยายามดึงผมออกมาจากมัน
พยายามลากไปกินข้าวกัน ไปเที่ยวกัน และพยายามให้ผมตั้งใจเรียนมากขึ้น สอนพื้นฐานการเรียนผมใหม่หมด

ยิ่งพอคบกันไปซักพักก็อยู่กินด้วยกัน คราวนี้โอกาสแตะเกมส์ผมน้อยลงมาก
จากติดเกมส์กลายมาเป็นเริ่มติดเมียแทนก็ว่าได้

มีหลายครั้งที่แฟนผมกลับบ้าน ผมจึงมีโอกาสเล่นเกมส์ คิดแค่อย่างเดียว เมียตรูกลับบ้าน ตรูขอเล่นเกมส์ทั้งวันล่ะ
ผลคือ ไม่ใช่ครับ มันไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อนที่ผมเคยติด ผมเล่น 1-3ชั่วโมงก็เริ่มเอือนจนไม่อยากเล่นแล้ว

เหมือนพอเราก้าวออกมาจากจุดนั้นได้แล้ว เราจะกลายเป็นไม่อยากเล่นอีกรึเปล่า

ใครเคยเป็นบ้างครับเนี่ย? บางครั้งแฟนไม่อยู่ ไม่อยากเบื่อก็อยากติดเกมส์แบบเมื่อก่อนนะ จะได้ฆ่าเวลา แต่พอเล่นซักพักมันรู้สึกเบื่อ ไม่เห็นสนุกเหมือนเมื่อตอนเราเคยติดเลย