ตั้งเเต่เริ่มจำความได้ พ่อกับเเม่เราก็ไม่อยู่เเล้วค่ะออกไปทำงานต่างจังหวัดตั้งเเต่เราอายุ 4ขวบ เเล้ว
กลับมาอยู่บ้านตอนเราอายุ 12 ตอนเเรกดีกับเรามากเลยค่ะ พอถึงวันเกิดก็จัดงานให้เเต่พอเราอายุ13เาก็ไม่ได้จัดเเต่เราก็คิดว่าไม่จัดก็ได้ เเต่ที่เราได้รู้คือพ่อกับเเม่จำวันเกิดเราไม่ได้ เราก็น้อยใจนะคะเเต่ก็ปล่อยผ่าน พ่อกับเเม่เราชอบเปรียบเทียบเรากัย
พี่ชายกับพี่สาวเรามากเลยค่ะ เรากับพี่ห่างกัน13ปี
เวลามีงานเราก็ช่วยเเต่บอกว่าเราไม่ช่วย เวลาทำงานบ้านก็บอกว่าเราไม่ทำอะไรทั้งที่เราทำงานบ้านทุกอย่าง พ่อเเม่เราชอบด่าเรามากเลยค่ะ โดยทุกวัน เราเลยไม่ค่อยพูดเราเลยมีเเค่เพื่อนตอนเด็กเป็นเพื่อนเเค่4คน เเต่ตอนนี้เราอยู่คนล่ะชั้นกันเลยไม่กล้าเข้าไปขอปรึกษา เราเลยมาเขียนความรู้สึกในใจลงไป เรารู้สึกเกลียดครอบครัวตัวเองมาก จนเราอยากฆ่าตัวตายเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้เรายังมีย่าอยู่ค่ะ เราอยากไปปรึกเเเพทย์เรื่องโรคซึมเศร้าเเต่ไม่อยากให้ครอบครัวรู้ เพราะเราอายุ 14 เเม่เราบอกว่าจะเป็นได้ไง...
ครอบครัว
กลับมาอยู่บ้านตอนเราอายุ 12 ตอนเเรกดีกับเรามากเลยค่ะ พอถึงวันเกิดก็จัดงานให้เเต่พอเราอายุ13เาก็ไม่ได้จัดเเต่เราก็คิดว่าไม่จัดก็ได้ เเต่ที่เราได้รู้คือพ่อกับเเม่จำวันเกิดเราไม่ได้ เราก็น้อยใจนะคะเเต่ก็ปล่อยผ่าน พ่อกับเเม่เราชอบเปรียบเทียบเรากัย
พี่ชายกับพี่สาวเรามากเลยค่ะ เรากับพี่ห่างกัน13ปี
เวลามีงานเราก็ช่วยเเต่บอกว่าเราไม่ช่วย เวลาทำงานบ้านก็บอกว่าเราไม่ทำอะไรทั้งที่เราทำงานบ้านทุกอย่าง พ่อเเม่เราชอบด่าเรามากเลยค่ะ โดยทุกวัน เราเลยไม่ค่อยพูดเราเลยมีเเค่เพื่อนตอนเด็กเป็นเพื่อนเเค่4คน เเต่ตอนนี้เราอยู่คนล่ะชั้นกันเลยไม่กล้าเข้าไปขอปรึกษา เราเลยมาเขียนความรู้สึกในใจลงไป เรารู้สึกเกลียดครอบครัวตัวเองมาก จนเราอยากฆ่าตัวตายเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้เรายังมีย่าอยู่ค่ะ เราอยากไปปรึกเเเพทย์เรื่องโรคซึมเศร้าเเต่ไม่อยากให้ครอบครัวรู้ เพราะเราอายุ 14 เเม่เราบอกว่าจะเป็นได้ไง...