คือเราเป็นคนที่ไม่ค่อยออกนอกกรอบมากเท่าไหร่ แต่มีวิชาที่เคยเรียนได้ดีคือวิชาภาษาอังกฤษเเต่ก็เเค่เคยเพราะเราโดนย้ายโรงเรียนตอนอนุบาล ด้วยการสอนที่เเตกต่างกันมาก เเละพอกลับมาเรียนเราก็เข้ากับใครไม่ได้เราเริ่มโดนเเกล้งตั้งแต่ป.2แต่เราไม่สนเเต่ก็เเกล้งกันหนักเรื่อยๆแต่ตอนป.3เทอม2มีคุณครูที่เรารักที่สุดคือคุณครูจอยเราจำชื่อจริงครูไม่ได้ แต่ครูช่วยให้เรากับเพื่อนผู้หญิงในห้องดีกัน แต่ก็ชั่วคราวเเต่จริงๆพวกผู้ชายยังเเกล้งอยู่มีคนๆหนึ่งที่เป็นเพื่อนของเราด่าเราว่าคือเรายังไม่เข้าใจความหมายเลยตอนนั้นที่จริงเราจำไม่ได้ว่าตอนนั้นเราอยู่ป.อะไร มันนานเเล้วเเต่มันเป็นอะไรที่จำมาตลอดจนเราย่อยโรงเรียนมาเรียนโรงเรียนที่มีทั้งความจริงใจเเละไม่จริงใจแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือเราไม่ใช่เด็กที่ใสใสอีกต่อไปเรากลายเป็นเด็กหนีเรียนเเต่เป็นเเค่ตอนเทอมแรกที่เรียนเเละรู้ไหมเราตกใจมากที่ได้ที่16ตอนนั้นคิดว่าจะได้ที่สุดท้ายด้วยรู้สึกผิดกับเพื่อนที่เค้าเรียนไม่เก่งเเต่เข้าเรียนคบเเต่ได้ที่27มาก เเละตอนขึ้นป.5ห้องได้จัดเป็นอีกแบบเเละเราได้มีเพื่อนสนิทที่เปิดใจจริงๆไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ไม่เป็นแต่ตอนนั้นมันดูไม่ใช่ตัวเรา พอเราได้มาสนิทกับเพื่อนคนนี้การเรียนอะไรก็ดีขึ้นนะเเต่เราก็ไม่ค่อยตั้งใจตอน ป.6ได้ไปแข่งเอแม็ทแต่เราเเพ้นะแต่รู้สึกชอบวิชาคณิตศาสตร์มากเลย ตอนมัธยมต้นเลยตัดสินใจที่จะเรียนวิทย์คณิตที่เป็นโครงการพิเศษแต่มันมีข้อผิดพลาดแต่เราก็ได้อยู่ห้องที่เราก็อยากอยู่แต่มันไม่ได้อยากขนาดนั้น เราพยายามเรียนภาษาอังกฤษแต่มันก็ไม่ต่างที่จริงเรื่องที่จะให้ไปอยู่กับป้าปัจจัยสำคัญคือเเม่อยากให้เราได้ภาษาแต่เราเกลียดวิชานี้ เพราะพยายามเเล้วเเต่ตอนเเรกเราอยากค้านมากแต่เเม่เราชอบพูดถึงอนาคตดีๆให้ฟังเราเลยสับสน เรารู้ตัวว่าอยากจะเป็นจิตเเพทย์เมื่อไม่นานมานี้เเละวิชาภาษาอังกฤษก็สำคัญกับการสอบเข้ามาก ความจริงอยากเข้าจุฬาเเต่เราเชื่อว่าถ้าเราไปเราคงได้เรียนมหาลัยที่นั้น ที่จริงตกลงกันตั้งเเต่เรายังเด็กๆว่าจะไปเรียนที่นั้นแต่เราไม่อยากไปแล้วไม่กล้าที่จะบอกว่าไม่อยากเลยด้วยนะ มันกดดันเพราะป้าเป็นคนที่ให้เงินเราเรียนเเละเค้าก็ขอเเค่เราไปอยู่ที่นั้นซึ่งมันกดดันมากยิ่งมีเรื่องอยากเป็นจิตแพทย์มาเกี่ยวเเล้วเรายิ่งคิดหนัก เราควรจะไปไหมถ้าไม่ไปจะปฏิเสธพ่อแม่และป้ายังไงคะ?