ตอนเราเด็กมากๆประมาณ 4-5 ขวบ เราไม่ยอมอาบน้ำเราอยากไปเล่นตอนนั้นประมาณบ่าย2เลยโดนแม่จับกดน้ำ ตอนเรา ป.1เราอยากเล่นโทรศัพท์แต่เราไม่ตอนนั้นเลยขอโทรศัพท์แม่เล่นแต่ตอนแม่เล่นอยู่เราเลยพูดซ้ำๆว่าของเล่นหน่อยหลังจากนั้นแม่ก็ปาโทรศัพท์ใส่เราตอนเรา ป.2 พี่ชายของเราเอาตีนของเขายัดเข้ามาในปากเราพอเราบอกแม่ แม่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรไม่ได้ว่าพี่เลยด้วยพี่เราพอรู้แม่ไม่ได้ว่าอะไรก็เริ่มแกล้งเราหนักขึ้นพอเราทำกลับก็บอกแม่แล้วบอกว่าเราเริ่มก่อนทั้งๆที่เราพยายามอธิบายแล้วแม่ก็บอกว่าไม่ต้องมาเถียงกู ตอนเรา ป.6 เราทะเลาะกับแม่เรื่องที่เราไม่ยอมไปอาบน้ำโดยไม่มีคนเฝ้า เหตุที่เราไม่ยอมไปอาบน้ำเพราะห้องน้ำบ้านเราอยู่นอกตัวบ้านและบ้านเราอยู่ใกล้ๆสถานที่ ที่เคยเป็นวัดมาก่อนแล้วตอนนี้มันกลายเป็นป่าเรากลัวก่อนหน้านี้เวลาเราอาบน้ำก็เคยมีงูเลื้อยเข้ามาถึง 2 ครั้งทำให้เราไม่กล้าอาบน้ำโดยไม่มีคนเฝ้าแล้วตอนที่งูเข้ามาตอนนั้นเป็นตอนกลางวัน พอเราเถียงแม่ไปแบบนั้นแม่ก็บีบคอเรายกตัวเราขึ้นเราหายใจไม่เราคิดว่าเรากำลังจะตายแต่แบบนั้นก็ดีเหมือนกันเราจะได้ไปสบายซักที ที่โรงเรียนเพื่อนมันเอาแผ่นซีดีมาโยนเล่นกันตอนกำลังไปเรียนพละแล้วมันโยนมาโดนหัวเรา ตอนนั้นหัวเราแตกเราร้องไห้แต่เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเพื่อนำไปเพราะเรารู้เพื่อนไม่ได้ตั้งใจแล้วเพื่อนก็คงไม่ให้เกิดเราแบบนี้ พอเราบอกแม่ว่าเราหัวแตกเพื่อกวังจะให้แม่พาเราไปหาหมอ แต่หัวเราไม่ได้แตกเยอะแม่เลยไม่ได้สนใจพอแม่ถามเราก็บอกไปแต่แม่ก็บอกว่าโง่เอง ตอนเรา ป.3 มีเพื่อนคนหนึ่งในห้องเป็นคนที่เป็นที่นิยมชื่อ เอย เรารู้จัก เอย ตั้งแต่อนุบาล เอย มักจะว่าเพื่อนในห้องเวลาทำอะไรที่ตัวเองไม่ต้องการหรือไม่ชอบทำให้เพื่อนในห้องไม่มีใครชอบแต่ทุกคนก็เล่นกับเอยเพราะไม่อยากให้เอยเสียใจพอเราสุดท้ายของ ป.3 ทุกเลยว่าจะบอกเรื่องนี้กับเอย เราก็ไม่รู้หรอกว่าพวกนั้นได้บอกเอยไปจริงๆรึเปล่า ตอน ป.5 เราได้อยู่ห้องเดียวกับเอยในห้องมี40คนเรามีเพื่อนแค่1คนในห้องเราก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าอะไรทำไมเราถึงไม่มีเพื่อนตอนนั้นเราคิดว่าเป็นเพราะว่าเราไม่ค่อยพูดหรอ แต่เราสงสัยว่าจะเป็นเพราะเอยเวลาไปคุยกับเพื่อนเราแต่ตอนเอยคุยกับเพื่อนเราอยู่พอเราพูดแทรกตอนนั้นเอยพูดเบาแต่เป็นเพราะเราอยู่ใกล้เราได้ยินเอยด่าเราว่าอี ตอนเราไม่แน่ใจว่าเราได้ยินผิดรึเปล่าเราเลยถามไปว่าเมื่อกี้พูดอะไรนะเอยเลยตอบเราว่าไม่ได้พูดอะไร เหมือนเอยจะเกลียดเราแต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วตอนนั้นก็เป็นตอนที่เพื่อนในห้องเริ่มไม่คุยกับเราไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรหรือเป็นเพราะเอยที่เป็นที่นิยมสั่งเพื่อนำว่าไม่ให้เล่นกับเราเพราะเอยมักสั่งเพื่อนแบบนี้เวลาที่เกลียดใคร ตอน ป.5 ที่โรงเรียน ป.5 จะมีการเก็บคะแนนพอสิ้นเดือนของไหนได้คะแนนเยอะสุดก็จะได้ขนมครูห้องเราได้ตั้งกฏไว้ว่าถ้าโดนหักกี่คะแนนทุกคนในห้องก็จะโดนตีเท่าคะแนนที่หัก ตอนนั้นเพื่อนผู้ชายข้างๆเราคุยกันเรากลัวว่าจะโดนหักคะแนนเราเลยหันไปเตือนเพื่อนให้หยุดคุยพอเราหันไปเตือนเพื่อนครูที่พูดอยจก็ชี้มาที่เราแล้วบอกคนนั้นนะอีเด็กคนนั้นน่ะคุยจนปากยื่นออกมายาวเป็นท่อแล้วน่ะเราพยายามอธิบายแล้วครูก็ไม่ฟังทั้งที่เราไม่เคยคุยกับเพื่อนเลยเพื่อนเราไม่มีเพื่อนครูเลยถามว่าห้องนี้มีกี่คนเพื่อนในห้องคนหนึงก็ได้ตอบครูไปว่า42ครับครูเลยหักคะแนนห้องเรา42คะแนนทำให้กลับห้องครูห้องตีเพื่อนทั้งห้อง42ทีเรารู้สึกผิดมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มีเพื่อนผู้หญิง2คนในห้องร้องไห้เพราะเจ็บมากเรารู้สึกผิดมากเพราะเหตุผลนี้ทำให้ทุกคนในห้องเกลียดเรา แต่มีเพื่อนคนหนึงปลอบใจเราทั้งที่เราทำให้เพื่อนคนนั้นต้องโดนตี ตอน ป.6 เรารีบมากเพราะเราพึ่งทำเสร็จแล้วตอนนั้นคนที่เป็นเวรในห้องกันแค่3คนที่เหลือไม่ได้มาโรงเรียนทำให้เราทำเวรช้าแล้วรถรับส่งเรามานานแล้วเรากลัวว่ารถรับส่งทิ้งเราอีกเพราะตอน ป.3 เราเคยทำเวรช้าแล้วโดนรถรับส่งทิ้งเรากลัวมากเราเลยวิ่งบนอาคารแล้วเราก็ไปชนกับคุณครูที่พึ่งออกจากห้องมาเราชนแค่เชียดๆเราทำให้รองเท้าที่ครูถืออยู่ล่นเราทำอะไรไม่ถูกเราตกในมากทำอะไรไม่ถูกเรายืนนิ่งร้องไห้ตอนนั้นเราอายมากตอนนั่นครูเลยเอารองเท้สอีกข้างที่อยู่ในมือฟาดหลังเรา ไม่รู้สึกเจ็บเลยหรือเพราะตอนนั้นเราช็อคจนไม่รู้สึกตัวตอนนั้นครูที่เคยสอนเราตอน ป.4 มาเจอพอดีเราถามครูคนนั้นว่าเกิดอะไรขึ้นเราเลยบอกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปเราครูเมย์คนที่มาเจอเราเลยพาเราไปครูถามเราว่าเป็นไหมเราเลยตอบไม่ว่าไม่เป็นอะไรตอนนั้นคิดได้แค่ขอบคุณครูแล้วรีบไปขึ้นเราเราเลยบอกครูตอนนี้รถรับส่งของหนูใกล้ไปแล้วขอตัวก่อนนะคะเรายังไม่ขอบคุณครูเลยพอเราไปถึงเรารถก็ออกพอดีเพื่อนบนรถถามเราว่าร้องไห้ทำไมเราเลยตอบไปแค่ว่ากลัวรถหนี เรื่องต่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตทำให้รู้สึกแย่มากถึงเรื่องพวกนี้จะไม่ใช่เรื่องทั้งหมดในชีวิตก็ก็ตามถึงจะยังมีอีกหลายเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกแย่จนไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยก็ตาม ปัจจุบันเราอายุ 13 ปี แม่และพี่เราก็ยังเป็นเหมือนตอนนี้เราเองไม่มีเพื่อนเหมือนเดิม