สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาพูดถึงครอบครัวเรา พ่อของเราเป็นคนที่หัวโบราณมาก ไม่เคยรับฟังความคิดเห็นของใครเลยแถมเวลาเขากินเหล้าเมาจะชอบพูดจาไม่คิดอีกด้วยค่ะแล้วก็พูดจาไม่เข้าหูคนอื่น แม่เราเป็นคนขี้โม้โห อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจตัวเอง ถ้าเขาเครียดจากฝั่งพี่น้องของเขา เขาจะเอามาลงที่เรากับพ่อตลอด เวลาเขาโมโหหนักๆ เราโดนตีหนักมาก พ่อเราเขาค่อนข้างขาดหวังกับเราสูงค่ะ เราเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่ง ได้เกรด 2.50 บ้าง บางที่อาจได้เกรด 3 แต่มันก็แค่ 3.5 พ่อเราขาดหวังให้เราสอบได้ที่1เกรด 4 เเต่เราทำไม่ได้เขาชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่สาวเราตลอดเลยบางทีก็ด่าเราว่า โง่ บ้าง เขาขาดหวังให้เราเป็แบบที่เขาต้องการ ทหารหญิง อะไรแบบนี้แค่เราไม่ได้ชอบในอาชีพนี้เลย เวลาเราคุยกับพ่อทีไร เราจะทะเลาะกันตลอดเพราะความคิดเห็นไม่ตรงกันอีกอย่างเขาจะชอบพูดแทรก แล้วก็จะเริ่ม ว่า เราทั้งที่ยังฟังไม่จบ ส่วนแม่ เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนค่ะ มีอะไรก็มาลงที่เรา ทุบตี เขาเคยทุบหลังเราจนเราสำลักน้ำลาย เขาก็ยังไม่หยุด ตอนเราประมาณ ปอ4-5 เขาเคยตบหน้าเรากลางลานตลาดเพราะว่า พ่อเราแค่มารับช้า และเขาก็บอกเราว่า เราจะมาทำไม พอกลับไปบ้าน เขารู้ว่าใบพัดพัดลมมันพังเพราะอะไรไม่รู้ เขามาตีเราเฉยเลย และบอกว่า ประชดกูใช่ไหม ที่ทำใบพัดพัง ตอนนั้นเราทั้งเจ็บทั้งร้องไห้ แล้วคิดในใจว่า เราทำอะไรผิด ใบพัดมันพังเองเรายังไม่ได้ยุ่งกับมันเลย เหตุการณ์นั้นมันเป็นปมฝังใจเรามาก พอโตขึ้นเรารู้ว่าตัวเองเริ่มเป็นซึมเศร้าเรามีความคิดอยากจะฆ่าตัวตาย เราเคยเอาไม้แขวนเสื้อมารักคอตัวเอง แต่มนัก็ไม่กล้าที่จะทำเราเคยไประบายกับเพื่อนที่สนิทและโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแต่มันเหมือนไม่ได้สนใจแถมเอาปัญหาตัวเองมาเล่าย้อนกลับแล้วบอกว่า กูหนักกว่าอีก เราไม่รู้จะทำยังไงเราเหนื่อยมาก ที่ไม่สามารถระบายกับใครได้ ไประบายกับพี่สาว เขาก็ไม่สนใจแล้วก็ตอกกลับมาว่า พ่อกับแม่เหนื่อยกว่า เราเข้าใจตรงนี้แต่ความเหนื่อยของแต่ละคนไม่เท่ากันมั้ยคะ? เราไม่รู้ว่าเป็นโรคทางจิตอะไรบ้าง เราไม่เคยตรวจเพราะกำลังทรัพย์ไม่พอ แต่เราจะคิดอยู่เสมอว่าไม่มีใครสนใจหรือเข้าใจเราเลย เราพยายามจะเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้างเรากลายเป็นคนขี้เหวี่ยง เก็บตัว ไม่อยากออกไปเจอใคร เราอยากกลับไปเป็นคนร่าเริงเหมือนเดิมเวลาเราอยู่กับเพื่อน เพื่อนของเรามันจะไม่ค่อยสนใจเราเท่าไหร่ เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองรึเปล่า แต่เวลาเราพูดอะไรก็จะไม่ค่อยมีใครฟังเราเลยแม้กระทั่งครอบครัวของเราเอง ญาติเราก็ไม่ค่อยจะสนใจเรา เวลาวันรวมญาติเราคุยกับใคร เขาก็ตอบไม่ตรงคำถาม ไม่ก็เมินเราไปเลยทำให้เราอึดอัด และอยากออกมาจากตรงนั้น เราร้องไห้คนเดียวแทบจะทุกวัน มีความคิดที่อยากตาย คิดว่าเราเกิดมาทำไม มีชีวิตอยู่เพื่อใคร เซฟโซนที่ดีที่สุดของเราคือ ศิลปินที่เราชื่นชอบ เรามีอาชีพในฝันคือการได้เป็นศิลปิน เราเคยอยากจะมีชีวิตอยู่เพื่ออาชีพนั้น แต่มันก็ไม่พ้นคำพูดของพ่อที่บอกเราว่า ถ้าอยากจะเป็นจะต้องเก่ง ถ้าโง่เป็นไม่ได้ เราเสียใจมาก เราไปต่อไม่เป็นเลย คนรอบข้างจะชอบพูดทำร้ายจิตใจเราเสมอคือการพูดให้เราไม่มั่นใจในตัวเอง เขาบอกว่าเราว่า ยิ่งโตยิ่งขี้เหร่ เราเหมือนคนบ้าเราคุยกับกระจกและถามว่า ขี้เหร่ขนาดนั้นเลยหรอ เราใจดีกับทุกคนมาตลอดเราช่วยเหลือเขาเวลาเขามีปัญหา เรามอบความรักให้พวกเขาเต็มร้อย เราไม่เคยทำร้ายจิตใจเขาเลยหรือบูลลี่หน้าตาเขา แต่ทำไมเขาไม่ใจดีกับเราบ้าง เราแค่อยากให้พวกเขาเข้าใจเราและไม่ทำร้ายเราด้วยคำพูดบางทีเราก็คิดว่าถ้าเราตายไปพวกเขาจะหันกลับมารักเรามั้ย

*ยาวหน่อยนะคะ มันเป็นความอัดอั้นที่ไม่สามารถบอกใครได้จริงๆ เขียนผิดตรงไหนขออภัยด้วยค่ะเราตาลายมากตอนนี้พึ่งร้องไห้มา
ปล. สามารถมาแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ