คำต่อคำ ต่อกรณีการเรียนบาลีในสังคมไทยเถรวาท

ภิกขุคึกฤทธิ์กล่าวดังนี้
ไม่มีอะไรโยม เก่งบาลี เค้ามีอะไรเป็นเกนฑ์ เกณฑ์ที่เขามีก็เป็นเกณฑ์ที่ตั้งขึ้น เปรียญ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ มันตั้งขึ้นมาหมดน่ะ มีมั้ยล่ะ สารีบุตรได้ เปรียญ ๙ รึยัง ก็ไม่น่ะโยม ใช่มะ ทำไมไม่พูดหลักการพระศาสดา การเชื่อมธรรมะพระศาสดา ในเมื่อเค้าศึกษาอรรถกถา หลักการนี้เค้าใช้ไม่ได้ เค้าจะไม่มีใช้หลักการนี้ เพราะหลักการนี้ใช้ได้กับคำของสัมมาสัมพุทธะผู้เดียวเท่านั้นในโลก เมื่อหลักการนี้ใช้ไม่เป็น ใช้ไม่ได้ เพราะเนื้อหาที่เขาศึกษามันไม่ใช่เนื้อหาของสัมมาสัมพุทธะ มันไม่สามารถเอามาเชื่อม มาเทียบเคียง เอ๊ ทิฏฐิ ๖๒ อาจารย์นั้นพูดยังไง หลวงปู่นั้นพูดยังไง ไม่สามารถหาได้ นะ สาวกแต่ละคนพูดไม่ครบ และการปรุงแต่ขึ้นมาเอง ม้น ไม่ได้ ระดับพระพุทธเจ้า ต้องกำหนดสมาธิทุกครั้ง ในการพูด แล้วสาวกทำได้มั้ย สิบพระสูตรไม่แน่น เมื่อสิบพระสูตรไม่แน่นเนี่ย มันก็เซ เซไปหาคำสาวกไง ถ้าสิบพระสูตรแน่ชัด คำสาวกมันจะหมดราคาไปทันที นั่นคือ เค้าต้องย้อนไปหาคำสิบพระสูตรใหม่ ว่าเค้าเนี่ย ไม่เชื่อความสามารถพระพุทธเจ้า ว่าเค้าเนี่ย ไม่แน่น ไม่มั่นคง ใช่ม้า เรื่องมันง่ายๆ สาวกคนใดล่ะ กำหนดสมาธิได้ พุดสอดรับไม่ขัดแย้งกัน พูดเป็นอกาลิโก ก็ไม่มีอยู่แล้ว ใช่มะ อย่างเนี่ย...”



ความเห็นส่วนตัว ไร้คำพูด