อายุ17แม่ป่วย มีลูก3คน มีแต่เราไปเฝ้าตลอด ไปทำเรื่องที่รพ.ไม่เคยไม่ไป โรงเรียนหยุดบ่อย แม่ป่วยชอบน้อยใจมาระบายกับเรา บางทีก็ว่าเรา เราต้องทำทั้งการบ้านที่ตามเยอะแยะมากมาย หลานก็มีไม่ใช้ใช้แต่เรา บางทีเราก็ขอทำการบ้านก่อน เขาก็มาน้อยใจชีวิต คนโตขับรถพาไปหาหมอ บางทีเขาไม่ไป เราต้องให้แฟนเราไปแทน พอแฟนเราไป ก็กลายเป็นแฟนเราตลอดที่ไป เขาก็ไปทำงาน คนกลางย้ายศาสนา ไม่เคยส่งเสียแม่ และทิ้งลูกไว้คนนึง ทุกวันนี้แฟนเราส่งเสียเราทุกอย่างค่ากินค่าเทอม เวลาเราถามไม่ใช้คนอื่นบ้างหล่ะ เขาก็หาว่าเราไม่ดี ต้นเดือนแม่แรงทับนิ้วแฟน กระดูกแตกสี่นิ้ว ไม่ได้ทำงาน เราก็เบิกเจ้านายเอา วันพุธนี้เขาจะย้ายไปศิริราช ตอนแรกจะไปวันจันทร์ แต่พี่ชายเราเลื่อนเพราะจะไปขายของในกรุงเทพด้วย พอไปๆมาๆจะไปวันพฤหัสอีก เเล้วแฟนเรามีนัดกับหมอฉีดยาที่ว่าโดนแม่แรงทับ เราเลยบอกว่าเราขอไม่ไป เพราะพาแฟนไปฉีดยา เขาก็ว่าเราสาระพัด เคืองเราน้อยใจเรา เราเหนื่อย กับลูกคนอื่นไม่เคยเลย จะบ่นให้ลูกคนอื่นฟัง แต่กับเรา อยู่ที่เราหมด ส่วนค่าน้ำค่าไฟ เราสองคนออกเดือนละ500สองคนนะ พี่ชายมาอยู่ด้วยช่วงโควิดตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ไม่เคยออกค่าน้ำค่าไฟเลย เราอแกคนละครึ่งค่าไฟ1000กว่า หารกัน3ครอบครัวมีเราแฟนแม่และหลานแม่ พี่ชายไม่ออก เราเก็บกดนะ อยู่กันสองคน ค่าน้ำค่าไฟจะอะไรขนาดนั้น ไม่เคยพูดเพราะพูดจะมีปัญหา เราก็เรียนอยู่ ค่าน้ำเป็น100 ค่าไฟ500 ไหนจะค่ารถค่าเรียนค่าเทอม เราเหนื่อยไม่ได้เลย เหนื่อยเขาก็ว่า เรา17อะ แบกรับอะไรไม่รู้ เวลาไปให้เลือด เราคนเฝ้า เงินค่ากินเราก็ออกอีก เราไม่ได้ทำงาน แหนทำงานคนเดียว ตังไม่เคยมีเก็บ มีกินแค่ไปวันๆ พื้นที่นี้นะคะ ขอบคุณทุกคนที่แสดงความคิดเห็น พิมพ์ไปร้องไห้ไป เก็บกดเครียดจนเป็นโรคกระเพาะลำไส้ เหนื่อยพูดไม่ได้ แฟนจะพาไปบ้านเขา เราก็ห่วงแม่ แต่แม่ไม่เคยห่วงเรา อนาคตเรา แม้แต่อย่างเดียว