คือว่าตอนนี้อายุ18แล้ว ไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ไหนกับเพื่อนเลยค่ะ ก่อนจะ18ก็ไม่เคย แม่ไม่ค่อยให้ออกไปไหนเลยไปได้แต่กับแม่และคนที่บ้าน เพื่อนเคยนัดทำงานกลุ่มก็ไม่ได้ไปค่ะแม่บอกว่าเป็นห่วงมันอันตรายเราก้เข้าใจแม่นะแต่นี่เป็นงานกลุ่มเราอ่ะ สรุปว่าเราต้องเอามาทำแยกเองหรือรับหน้าที่พรีเซนท์ แต่พอมีงานกลุ่มเรื่อยๆเราก็ยังออกไม่ได้อยู่ดีจนเพื่อนไม่ค่อยอยากเอาเข้าอยู่ด้วยเพราะออกมาทำด้วยกันไม่ได้และกลายเป็นว่าไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนด้วยค่ะ เคยต้องทำงานจริงๆเลยขอแม่ว่าจะไปทำที่ดรงเรียนสรุปคือแม่เอาเพื่อนเราขึ้นรถมาด้วยแล้วให้ไปทำที่ทำงานแม่ค่ะ เพื่อนก็คือไม่มาทำงานคู่กับเราอีกเลย555ตอนเย็นๆแม่ก็มารับไวไม่ได้อยู่กับเพื่อนบ้างเลย เคยต้องไปเรียนพิเศษแต่แม่ไม่ว่างไปส่งเลยให้เราขึ้นรถเมล์ไปซึ่งเราไม่เคยนั่งเลยค่ะปกติแม่ไปส่งตลอดไปไหนไปกับแม่ไม่เคยไปคนเดียวพอต้องไปจริงๆขึ้นมาบอกเลยว่าเรากลัวมากน้ำตาซึมเลยแบบนี้แต่เราก็สามารถผ่านมันไปได้ด้วยตัวเองนะคะ เราเพิ่งมีโทรศัพท์ส่วนตัวตอนม.4 ก่อนหน้านั้นไม่มีแล้วติดต่อเพื่อนลำบากมากค่ะต้องผ่านแม่ตลอด จนตอนนี้แม่ก็ยังเก็บโทรศัพท์อยู่ bankingในมือถือก็ไม่มีค่ะแม่ไม่ให้ใช้บัตรเครดิตที่มีเป็นชื่อตัวเองแม่ก็เก็บ คือเราไม่ได้ทำตัวเหลวไหลนะของก็ไม่ค่อยซื้อ ผลการเรียนไม่เคยตก3.6+ทุกปี อยู่แต่บ้านเพราะแม่ไม่ให้ออกเราก็โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป เป็นเด็กดีตลอดจนตอนนี้เราไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับใครเท่าไหร่จากที่เคยเป็นคนร่าเริง แบบนี้คือพ่อแม่รักแกฉันรึป่าวคะ ถ้าจะบอกว่านี่คือการแสดงความรักความเป็นห่วงของแม่เราเข้าใจนะคะ แต่ถ้าผู้รับไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งที่ผู้ให้ให้มาจะเรียกว่าความรักความเป็นห่วงได้หรอคะ