ทั้งๆที่ลูกชายไม่เอาไหน งานการไม่ทำ เอาแต่ขอเงินแม่

ส่วนลูกสาวอย่างเรารับผิดชอบทุกอย่างในบ้าน
เคยใจดีเปย์คนที่บ้านสุดๆ ตอนนี้รู้สึกรักตัวเองหันกลับมาจำกัดเงินที่เราจะโอนให้พี่ (แต่ก่อนเราให้ไม่มีลิมิตเลยค่ะ ตอนนี้เราให้แค่เดือนละ 4000-5000 จริงๆไม่อยากให้แล้ว แต่ไม่อยากทะเลาะกับแม่ค่ะ)

แม่กลับมองเราว่าเราเห็นแก่ตัว เอาแต่เก็บเงิน ออมเงิน ทำไมให้พี่ไม่ได้ เราเรียนมาตั้งเยอะ งานการก็ดีกว่าพี่

แต่เรามองว่าการที่เราตั้งใจเรียนมันคือความพยายามของเรา เราเหนื่อย เราอ่านหนังสือ เราทำงานพิเศษ เพื่อให้ตัวเองได้เรียน ซึ่งแม่ไม่เคยชื่นชมอะไร

งานรับปริญญาเราแม่ยังไม่มาเลยค่ะ ตอนเราไปทำงาน ตปท แม่ก็ไม่มาส่ง

จริงๆใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมาก เราออกมาอยู่หอตั้งแต่ 12ขวบ เพราะพี่ชายติดยาและเค้าจะเข้าหาเราตอนเมายา

เราต้องมาดูแลแม่เพราะแม่ป่วยติดเตียง เมื่อเกือบๆ7ปีก่อน(ตอนนี้เรา38ค่ะ) และแม่แถมให้เราดูแลพี่ชายด้วย ซึ่งเราเองก็ช่วยเท่าที่เราอยากช่วยเท่านั้น แม่ไม่เคยพอใจ ทะเลาะกับเราบ่อยมาก จนเราต้องย้ายออกมาอยู่คอนโด

เราเคยปลอบใจตัวเอง ว่าแม่แค่ห่วงพี่ แม่รักเราแหละ แค่ความห่วงใยแม่ห่วงพี่มากกว่า แต่ช่วงนี้มีอาการความจำเสื่อม เลยหลุดเรื่องแคร์ลูกชายออกมาบ่อยๆ

เรารักแม่ค่ะ อยากดูแลแม่ในบั้นปลายชีวิต ส่วนที่เราให้แม่ เราให้ไม่ขาดเลย หมอ ยา อาหาร คนดูแล เราให้แม่เต็มที่ แม่อยากไปเที่ยวไหน เราก็พาไป

ส่วนเงินเดือนแม่ แม่อยากเก็บไว้ให้พี่ เราก็ไม่เคยขอ บ้าน ช่อง ทรัพย์สินของแม่ แม่ยกให้พี่หมด เราก็ไม่เคยว่าอะไร เพราะเราคิดว่าเรามีกำลังหาเองได้

เราอยากให้แม่เข้าใจเราบ้าง ใช่ว่าเราไม่ให้พี่ค่ะ เราให้พี่เดือนนึง 4-5พันบาท เอาไว้ให้เค้าซื้อข้าวกิน และเค้ายังมีรายได้จากบ้านเช่าของแม่ เราคิดว่ามันเพียงพอแล้ว ส่วนพี่จะเอาเงินไปลงทุนทำอะไรนั้น เราขอไม่ช่วย เพราะเราช่วยมาเยอะจนมันเจ๊งไปหมดแล้ว

เราเหนื่อยจริงๆค่ะ งานก็เครียด แม่ก็อารมณ์แปรปรวน

มีบ้านไหนยังเป็นแบบบ้านเราไหมคะ
แล้วจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง