คือเราอายุ17ปีค่ะ ไปหาจิตแพทย์มา หมอบอกว่าเราเป็นโรคไบโพล่า จากนั้นคุณหมอก็นัดนักจิตให้ แล้วก็ทานยาไปเรื่อยๆค่ะ ตอนแรกๆมันก็ดีขึ้น

       แต่พอหลังๆมาก็เริ่มแย่ลงค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นอาการของโรคหรือเพราะอะไร สารภาพตามตรงว่าคุยกับนักจิตมันก็โอเค แต่ด้วยgapช่วงอายุค่อนข้างต่างกันหนูก็เลยไม่ได้เล่าอะไรเท่าไหร่อ่ะ
       
      รู้สึกท้อในชีวิตมาก รู้สึกไม่มีความสุขเลย ทั้งๆที่สภาพแวดล้อมเราดีทุกอย่าง มีพ่อแม่ที่รักเรา สปอยเรา ทำทุกอย่างให้เรามีความสุขมีเพื่อนที่คอยเป็นกำลังให้เรา อยู่ข้างๆเราเสมอ

        แต่เราก็ไม่ชอบตัวเองเลย คิดว่าคนอย่างเรามันไร้ค่า ตายๆไปซะก็คงจะดี เราเหนื่อยกับตัวเองมากๆว่าพอจะดีมันก็ดีแบบสุดๆ พอไม่ดีก็รู้สึกแย่มากๆ มันเหนื่อยกับการที่เราต้องมาจัดการอารมณ์ของตัวเองแล้วค่ะ

        ยิ่งช่วงนี้พอทานยาที่คุณหมอเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ รู้สึกความจำมันแย่ลงมากๆ จำอะไรไม่ค่อยได้การเรียนก็แย่ลง บางทีก็รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตมากๆเลยค่ะ เราไม่รู้จะทำไงกับชีวิตต่อไปดี ในหัวมีแต่เรื่องฆ่าตัวตาย บางทีก็เหนื่อยมากๆ ไม่อยากทานยาแล้ว ไม่อยากหาคุณหมอแล้ว ไม่อยากไปหานัดจิตแล้ว เพราะคิดว่าคนไร้ค่าอยากเราไม่ต้องมาสนใจก็ได้

        สิ่งเดียวที่ทำให้เราพอที่จะดีขึ้นได้คือการทำร้ายตัวเอง เวลาเราได้กรีดข้อมือหรือกรีดขานั้นเรารู้สึกดีขึ้นมาก พอไม่ได้ทำมันก็ยิ่งเครียดเพราะคุณแม่เก็บของมีคมไว้หมดเลย คือเราอยากกรีดข้อมือ กรีดขาเพื่อระบายความรู้สึกจริงๆนะคะ บางทีสิ่งที่เราพูดมันอาจจะดูเหมือนการเรียกร้องความสนใจยังไงก็ขอโทษจริงๆนะคะ ถ้าวันนึงเราฆ่าตัวตายขึ้นมาจริงๆก็คงสุดๆของเราแล้วล่ะค่ะ
        -ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ยาวมากเลย-