ช่วงโควิดงานหายากมาก
พอดีว่าเราสอบงานเป็นลูกจ้างในหน่วยงานราชการ รอบข้อเขียนผ่าน
ซึ่งเราต้องไปสอบต่อในรอบสัมภาษณ์

เราก็มาบอกพ่อว่าผ่านข้อเขียนแล้วนะ ได้ไปสอบสัมภาษณ์ต่อ
เราอยากให้พ่อดีใจ
แต่ด้วยความหวังดีของพ่อ พ่อไปหาคนในหมู่บ้านที่พอจะรู้จักซึ่งก็ไม่ได้สนิทอะไรเลย 
ประมาณว่าวานให้ช่วยหาคนข้างในที่พอจะใช้เส้นสายฝากให้ได้ช่วยพูดให้หน่อย
ซึ่งสิ่งที่พ่อทำ พ่อไม่ได้ถามหรือบอกเราก่อน ซึ่งเราเข้าใจพ่อนะว่าอยากให้เราได้งาน
พอพ่อจัดแจงอะไรเสร็จ พ่อถึงมาบอกเราว่าให้ไปหา ดร.เอ (นามสมมติ)  ซึ่งก็อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันนี่แหล่ะ
เพื่อคุยว่าสอบตำแหน่งไหน ฝ่ายไหน งานไหน ยังไง
เราเซ็งมากที่พ่อทำแบบนี้ เพราะเราไม่อยากให้ใครพูดได้ว่าเราได้เพราะฝาก
เราปรึกษาพี่ พี่บอกว่าให้ไป เพราะถ้าไม่ไป พ่อจะเสีย ไปนัดเขาไว้เรียบร้อยแล้ว
เราก็ไป  ก็คุยกัน  ดร.เอ (นามสมมติ) เขาก็พูดประมาณว่า ฝากไม่ได้หรอก ไม่ได้มีพาวเวอร์ขนาดนั้น  ทำให้เต็มที่ละกัน
อันนี้เราเข้าใจนะว่า คนไม่รู้จักกัน จู่ๆจะมาให้ฝากงานให้ ใครจะกล้าเอาตัวเองไปรับรองไปฝากคนที่ไม่รู้จัก

สรุปสุดท้ายเราผ่านการคัดเลือก  ได้เข้าทำงาน
ในสังคมชนบทต่างจังหวัด มันถึงกันหมด คนบ้านๆอ่ะนะ
ไปซื้อของที่ร้านค้า ไปตลาด คนบ้านเดียวกันทั้งนั้น
วันนึงพี่เราไปซื้อของที่ร้านค้า
มีคนพูดว่าที่เราได้ทำงานเป็นเพราะ ดร.เอ (นามสมมติ) ฝากให้เหรอ เห็นแม่ของ ดร.เอ (นามสมมติ) มาเล่าให้ฟังที่ร้านวันก่อน
พี่ก็มาเล่าให้เรากับพ่อฟัง แล้วพ่อก็บอกว่า ให้เรายอมๆรับไปว่าได้เพราะเขาฝาก
ทั้งๆที่ความจริงคือมันไม่ใช่ เราได้เพราะเราเอง
เราเสียใจมากที่พ่อให้เราทำแบบนี้ ทำไมพ่อทำให้เรากลายเป็นคนแย่ในสายตาชาวบ้าน
ทุกวันนี้ชาวบ้านก็ดูถูก เหยียดหยาม ไม่มีใครให้เกียรติ์ พ่อให้คนเหยียบบ้านเราได้อีก
พ่อคิดแต่ว่ายิ่งน่าสงสาร คนจะยิ่งเห็นใจ เห้อออออ ทะ