สวัสดีทุกๆคนที่ผ่านเข้ามาเห็นนะคะ ส่วนตัวเจ้าของกระทู้อายุเพียง 20 ปี แต่มีความรักกับเพื่อนรุ่นเดียวกันมานานเกือบ 5 ปีแล้วด้วยความคิดที่ว่า เราทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย เลยพอจะมีความคิดที่โตเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่แค่ความรักเด็กๆ ที่คุยกันตลอดทั้งวัน ว่าด้วยการงานก็เหนื่อยแล้ว เลิกงานไปต้องไปเจออะไรที่เหนื่อยกว่า
 
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือแฟนเราเป็นคนที่ค่อนข้างขี้หึงขี้หวงเอามากๆ มากสะจนเราอึดอัด เพราะเราเป็นคนมีสังคม มีเพื่อน และเป็นคนเฟรนลี่แต่ไม่ใช่เฟรนลี่เกินไปแค่เข้ากับคนง่าย ซึ่งเราเป็นผู้หญิง เราก็แค่ต้องการคนดูแลเราได้ แต่ทุกวันเราต้องดูแลเขา จนบางทีเราอยากออกมาจากที่ตรงนั้นมากๆ และใช่ค่ะ เราเดินออกมา เราบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลที่เขาเป็น(เยอะมากๆ ไม่ใช่แค่หึงหวง) แต่เขากลับถามเรามาว่า เราเลิกกับเขาแค่เรื่องไร้สาระ และเขาก็ไม่คิดว่าเราจะเลิกกับเขาจริงๆ จนเราห่างกับเขาได้ ประมาณ5เดือน ระหว่างนั้นเขาพยายามปรับตัว ขอโอกาสเรา และแน่นอนเราใจอ่อนค่ะ เพราะเขาทำตัวดีมาก ดีจนเรากลับไปให้โอกาสเขาใหม่ค่ะ แต่ก็แน่อนค่ะทุกๆอย่างมันมีช่วงโปรโมชั่น เขาทำดีกับเราได้แค่ช่วงเวลาแรกๆ พอเวลาผ่านไป เขาก็เป็นแบบเดิมค่ะ จนเราอยากจะหนีเขาไปอีกรอบ ไม่ใช่ว่าเราไม่สู้ที่อยู่ข้างกันนะคะ แต่ว่าเราอึดอัดเกินไปบางทีก็รู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง เราบอกเขาทุกอย่างว่าลดอารมณ์ลงหน่อยได้ไหม ลดอาการขี้หงุดหงิด เจ้าอารมณ์ คำพูดจาแรงๆ ลงบ้าง แต่เขาก็บอกว่าเขาก็เป็นแบบนี้ เป็นแบบนี้มานานแล้ว เห้ออออออออออออ ทำเอาเราคิดไม่ออกเลยค่ะ ว่าเราควรจะทำยังไง ที่อยู่ด้วยกันมานานเพราะเรารู้นิสัยเขาค่ะ แค่หวังว่าเขาจะดีขึ้นมาอีกนิดนึงแต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิดเลย เราเหนื่อยจนท้อไปทุกๆอย่างเรื่องนี้คนที่บ้านรู้ค่ะ และเขาก็เคารพการตัดสินใจของเรา แต่เขาก็ได้แต่สอนแต่บอกสิ่งดีๆให้ เราไม่รู้ว่าตอนนี้เราควรเริ่มจากตรงไหนแล้วค่ะ ตอนนี้เรารู้สึกอยากอยู่คนเดียวมาก อยากเรียนให้จบ ป.ตรี แล้วค่อยมาคิดเรื่องพวกนี้ใหม่

ถ้าเป็นพี่ๆ พี่จะทำอย่างไรกับเหตุการณ์นี้บ้างคะ