มีหลายเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของคนเราทั้งเราครอบครัว การเรียน ความรักหรือแม้แต่คนรัก สำหรับเราอุปสรรคของเราคงจะเป็นครอบครัวหลายๆคนคงพบเจอกับปัญหาเหล่านี้ไม่มากก็น้อยแต่สำหรับคนๆนึงครอบครัวไม่ใช่สิ่งที่เป็นเซฟโซนของชีวิตละพวกเขาจะหันหน้าไปพึ่งพาใครเราเข้าใจกับหลายๆเหตุการ์ณกับหลายๆข่าวที่คนส่วนมากมักจะจบชีวิตของตัวเองลงในเมื่อเราหาทางออกไม่เจอ เราเองก็เคยคิดเหมือนกันว่าถ้าคนอย่างเราไม่มีอยู่บนโลกนี้ครอบครัวเรา พ่อแม่ พี่น้อง สามีภรรยาหรือว่าลูกๆเขาจะใช้ชีวิตอยู่กันยังไง ยังมีความสุขดีเหมือนกับตอนที่เรายังอยู่มัย? แต่ถ้าเรายังอยู่ความสุขของเราคืออะไรคำตอบของเราก็คือลูกและสามี ส่วนครอบครัวเราเขาไม่ค่อยซับพอร์ตให้เราเท่าไหร่ตั้งแต่เด็กจนโตเราทำอะไรให้ก็ไม่เคยจะถูกใจทั้งเรื่องการเรียน สังคมหรือความรักเรามีแฟนมา3คนจนคนที่3 เป็นพ่อลูกและสามีของเราไม่ว่ากี่คนที่เข้ามาแม่เราก็ไม่ชอบใจ ไม่ชอบแบบเข้าขั้นเกลียดก็ว่าได้ตอนแรกๆเราเข้าใจนะว่าแม่อาจจะเป็นห่วงกลัวเราเจอคนไม่ดีไม่จริงใจ แต่ทุกอย่างคือมันตรงข้ามกับพี่สาวเราหมดไม่ว่าพี่เขาจะทำอะไรแบบไหนแม่เราเขาก็เห็นด้วย ตามใจ ไม่ขัดใจเราแต่งงานแล้วอยู่กับแม่ไม่ได้ไปอยู่บ้านสามีเพราะเราเป็นห่วงแม่กลัวแกจะเหงาแต่พอทะเลาะกันทีไหร่เขาก็ไล่เราไปบ้านสามีทุกทีเรารู้ดีว่าจะเราไปจริงๆแม่เขาก็คงทั้งโกธรทั้งเกลียดเราไปเลย ความรู้สึกแบบนี้มันเหมือนที่เขาว่า กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แบบนั่นเลยค่ะ แกมักจะพูดบ่อยๆว่าถ้าถึงแยกกันอยู่จริงพวกก็เลี้ยงลูกไม่ไหวหรอก เอาจริงไปนะคะเราโกธรนะแต่ไม่เคยเถียงแก เพราะขึ้นชื่อว่าแม่แต่เราก็คิดในใจว่าเราได้พึ่งพาขนาดนั้นเลยเหรอ ค่านมค่าแพมเพิสหรือค่าจิปาถะเรากับสามีก็ใช้เราจ่ายของๆลูกทั้งนั้นเราไม่เคยปล่อยให้ลูกเราหิวหรือขายอะไร ลูกเรามีสิ่งที่ลูกเขามีเหมือนกันโดยที่เราไม่เคยขอเงินแม่เราใช้ถึงเราจะมีเขาในวันที่เราไม่พร้อม คำพูดแรงๆของแม่บอกตรงๆเลยนะคะเหมือนจะขาดใจอ่ะค่ะตอนที่แกด่าหรือว่าเรา ป้าเราเองยังบอกทำใจเถอะ คนอยู่ใกล้มันไม่เหมือนคนอยู่ไกลหรอก แค่ยิ้มแล้วบอกไปว่าเรายังไหว