เราเด็กอายุ14เรากับพ่อแม่ไม่ค่อยมีปัญหาอะไรกันเราเป็นคนเก็บตัวอยู่ในห้องไม่ได้ชอบออกไปไหนพ่อเเม่เราทำงานทั้งคู่แปลว่าส่วนใหญ่เราอยู่บ้านคนเดียวส่วนเพื่อนก็คุยกันเเค่ตอนเรียนไม่ได้มีเพื่อนเยอะในช่วงม.1เทอม2 เราเริ่มรู้สึกว่างเปล่า คงเป็นช่วงที่เราไม่ได้เจอเพื่อนที่โรงเรียนละมั้งเเต่ว่าช่วงที่เราหัวเราะเพราะคริปตต.ตลกๆ เรายังรู้สึกว่างเปล่าตอนร้องไห้ก็รู้สึกว่างเปล่ามันเหมือนโล่งในอกเหมือนไม่รู้สึกอะไรในใจลึกๆเเล้วช่วงนี้เราก็ไม่ได้เศร้าเเต่ก็รู้สึกว่ายิ้มน้อยลงเเละเราก็ขี้ลืมถึงขั้นจำอะไรเเถมไม่ได้ในตอนเด็กถ้าไม่มีอะไรมากระตุ้นเราพอจำลางได้อยู่บางว่าเราเจออะไรบ้างเเต่ถ้าจะเล่าก็คงยาวนิดๆมันก็มีทั้งดีเเละไม่ดีถ้าพูดถึงในอดีตเรื่องเพื่อนก่อนป1เเค่ร่าเริงนั่งเงียบส่วนตัวไม่ชอบเสียงดังมันรำคาญตอนเด็กเราเป็นคนอดทนเก่งนะเราเข้าหาคนอื่นไม่เก่งเลยในช่วงนั้นเราค่อนข้างโดนโจมตีจากครอบครัวหนักอยู่จนถึงตอนนี้ยังระเเวงเลยถึงเเม้พ่อเเม่จะไม่โหดกว่าเเต่ก่อนเเล้วเราก็ค่อนข้างอารมณ์ไปไวโดยไม่ทันคิดด้วยความเป็นเด็กอะนะ
เข้าสู่ช่วงป4เรามีเเก๊งค์เป็นของตัวเองก็ต้องมีคนชักจูงกลุ่มนั้นคือเพื่อนเราคนหนึ่งขอแทนว่าAนะคะaเป็นคนที่ดูมั่นใจและแปกๆค่ะเธอเป็นตลกกล้าเเสดงออกเลยหาเพื่อนง่ายเราเองก็เคยถูกเธอทำร้ายทางคำพูดเเต่เราจำไม่ได้ช่วงป6คือไฮไลท์ของชีวิตเลยค่ะเจอหลายเหตุการณ์ที่พอจำได้เราก็ยังอยู่กับaนะเเละแทนนอื่นด้วยb c d ไม่นับเรา
a bเป็นคนแปกๆส่วนdคือคนพยายามแปกเราก็พยายามค่ะเพื่อนอยู่ร่วมกันให้ได้ลึกๆเเล้วเราเป็นเงียบไม่กล้าเเสดงออกเเต่พอมาอยู่กับคนที่ต้องกล้าเเละก็บ้าก็เลยต้องฝืนเเต่ก็อยู่กับพวกนางก็สนุกดีค่ะเริ่มเรื่องด้วยว่าเราสวยค่ะ เพื่อนก็บอกว่าเราสวยจึงพยายามเหมือนกีดกันเราด้วยลุดที่คำว่าสวยสำหรับนางคือนางเอกเเล้วเหมือนกลุ่มของฉันคือรวมคนแปก นางเอกคนดีอยู่ไม่ได้ด้วยความที่เราติดเพื่อนเราอยากมีเพื่อนเราไม่อยากอยู่คนเดียวเราก็เลยเปลี่ยนพฤติกรรมตามนางเพื่อที่จะอยู่กับนางให้ได้จนเราเริ่มก้าวร้าวจนทำตัวเเรงๆใส่พ่อเเม่ก็มีเรารู้ตัวแต่ก็เปลี่ยนไม่ได้เราร้องไห้กับกลุ่มนี้บ่อยมากค่ะเพราะเขาทำให้แปลกแยกเราทำให้เราดูแย่เเละบางทีก็ปั่นหัวเราด้วยเพราะนางบอกทำขำๆไม่คิดอะไรมากตอนนั้นเราโกรธจัดเลยเเต่ทำอะไรไม่ได้เราเป็นคนsensitiveอ่อนเเอแต่แอ็คว่ากุไม่เป็นไรกุเเข็งเเกร่งพยายามทำตัวให้เป็นแบบนั้นพอจบประถมเราก็ยังคุยกันอยู่นางก็ปรับปรุงตัวนะคะแต่ยังแปกเหมือนเดิมพอขึ้นม.1ก็มีเพื่อนใหม่อะไรใหม่ๆเพื่อนเก่าบางคนก็ยังคบเหมือนเดิมถึงอยากงั้นโดยรวมๆเเล้วเราก็ยังโดเดี่ยวเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือขี้กังวลคิดมากเศร้าบ่อยนิดๆเอาจริงๆเรารู้สึกหลายอย่างมากในตัวเราไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงเราก็มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเเต่ตอนนั้นสิ่งที่เราทำก็คือเอาปากกามาขีดให้ทั่วกระดาษแบบมั่วๆเละๆแล้วก็ฉีดทิ้งผ่านไปสักพักก็ดีขึ้นเราเองก็อย่างปรึกษาเพื่อนก็กลัวโดนว่าwannabeซึมเศร้าเเล้วพอเราได้ปรึกษาเพื่อนคนหนึ่งเขาก็บอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรเเค่ย้ำคิดย้ำทำเราก็คิดจะปรึกษาพ่อเเม่มีครั้งหนึ่งเราทำหน้าเศร้าเเล้วเเม่ก็เข้ามากอดมาหอมเราเเล้วถามว่าเป็นอะไรมีปมหรอพูดแบบติดตลกเราก็ยิ้มฝืนๆเเล้วตอบไม่ ทำเอาไม่อยากปรึกษาเลยเราอยากปรึกษาเเพทย์เเต่ไม่ผ่านพ่อกับเเม่ได้ไหมมีแบบอนไลน์อะไรพวกนี้รึป่าวเพราะว่าถ้าจับเข่าคุยกับพ่อเเม่เราพูดไม่ออกเลยค่ะ