สวัสดีค่ะ
   วันนี้เราจะมาเเชร์ปะสบการการโดนครูด่านะคะ ปัจจุบันเราอายุจะ 14 ปี  ต้องย้อนไปประมาณ2ปีก่อนก็คือตอนที่เราอยู่ป.6  นั้นเอง  เราอยู่ รร. ประถม
 เป็น รร. เล็กๆที่มีเด็กประมาณ 200 คน  เราอยู่ รร. นี้มาตั้งเเต่อนุบาล เราเลยค่อยข้างที่จะสนิทกับครู  เเล้วคราวนี้มีครูคนใหม่ย้ายมาตอนเราเทอม2 มาวันเเรกครูอัดคริปที่เด็กนั่งเรียนระหว่างการสอนเลย เพื่อนเรากับเรางงไปเป็นไก่ตาเเตกเลย เราขอข้ามไปวันเกิดเหตุการณ์นั้นเลยนะคะ
    วันนั้นเเกกำลังสอนเเล้วสั่งงานเพื่อนเราที่นั้งด้านข้างก็ถามงานเราเพราะมันไม่เข้าใจครูคนนี้อธิบายเเบบลวกๆ เพื่อนเลยมาถามเรา เราก็อธิบายงาน  เเล้วครูก็ปาช๊อกมาที่โต๊ะ (เกือบเข้าตา) เเล้วครูก็ด่าหาว่าพ่อเเม่ไม่สั่งสอน สงสัยคงขาดความอบอุ่น เเล้วครูก็ถามเราว่า เทอเป็นเด็กกำพร้าหรอ  เราบอกเลยจุกเเบบบอกไม่ถูก เราเงียบ  ครูเเกก็หัวเราะเยาะขึ้นมาพร้อมเพื่อนในห้องผู้ชาย  เเต่เพื่อนผู้หญิงไม่หัวเราะเพราะพวกมันรู้ดีว่าเราเงียบเพราะอะไร  ครูก็พูดขึ้นอีกว่า ที่เเท้ก็เด็กไม่มีพ่อเเม่นี่เอง  หลังจากวันนั้นเราไม่คุยกับครูเเกอีกเลย เเต่ก็ต้องเรียนเพราะเป็นวิชาหลัก 
   เราขอบอกก่อนน่ะว่า  เราไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่  พ่อเเม่เราอยู่กลางเเต่เราอยู่ใต้  นานๆทีจะไปหาท่าน เวลาวันพ่อวันเเม่คนอื่นก็ไหวพ่อไหว้เเม่เเต่เราไหว้ย่าทุกปี พอครูคนนี้พูดถึงพ่อเเม่เรา ดีที่เราไม่ร้องเพราะตอนที่เราอยู ป.6  ไม่ได้เจอ ท่านมา 4-5 ปี เเล้ว  ปัจจุบันเราก็ยังไม่ได้เจอน่ะ
    ตั้งเเต่วันนั้นเราฝั่งใจมาตลอด ทุกๆคืนคำที่ครูด่ามันเเว๊ปเข้ามาในหัว จนทุกวันนี้ก็ยังมีเเต่ไม่เหมือนเเต่ก่อน  มันกลายเป็นปมของเราเเละมันก็พาโรคซึมเศร้ามาด้วย