สวัสดีค่ะ เราท้องตั้งแต่อายุ 16พอคลอดน้องเราก็ได้เลิกกับพ่อเด็กต่างจากนั้นเราก็ทำงานหาเลี้ยงดูครอบครัวด้วยตัวเองโดยไม่เคยไปขอตังค์ทางฝั่งนู้นเลย เราตั้งใจทำงานเพื่อที่จะให้เงินมันพอจะเลี้ยงครอบครัว 1 ครอบครัวได้ เราจบม 3 แล้วได้ต่อกศน. ม.6 แต่ไม่จบเพราะเราติดเรื่องงานจริงๆแล้วที่นี้มันใกล้เวลาที่จะเปิดรับสมัครอีกรอบนึงเราเลยตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะตั้งใจเรียนให้มันจบม 6 และต่อมหาวิทยาลัยเอเชียอาคเนย์ แต่บางครั้งเราก็ถามกับตัวเองว่าเราไม่ได้ภาษาอังกฤษเลยอ่านไม่ออกเลยพูดไม่ได้เลยถ้าเราเข้าไปเรียนมันจะจบหรือเปล่าเพราะว่าเราตั้งใจจะเรียนภาคพิเศษวันอาทิตย์แค่ 1 วันที่เหลือเราจะต้องทำงานเรากลัวที่จะต้องเข้าไปเรียนแล้วเมื่อมีภาษาอังกฤษขึ้นมาเรากลัวจะอ่านไม่ได้
บางครั้งการที่เราพูดว่าท้องตอนอายุ 16 ไม่อายนะเพราะว่าเรามั่นใจว่าเราสามารถดูแลครอบครัวได้โดยไม่ทำให้ใครเดือดร้อน    ก็มักจะมีคนมาว่าเรา ว่าเลี้ยงดีกับเลี้ยงได้มันต่างกันนะ  หรือดูภูมิใจดีเนาะที่ท้องทั้งที่อายุยังน้อย  แต่เราก็มักจะบอกก็บอกเขาไปว่าอะไรที่มันพลาดไปแล้วเราไม่สามารถกลับมาแก้ไขได้เราขอเดินหน้าต่อไปให้มันดีที่สุดก็พอเท่าที่เราจะทำได้
บางครั้งเพื่อนก็ติดตลกว่าเรียนทำไมซื้อวุฒิเอาง่ายกว่า
หรือบางครั้งก็แอบน้อยใจตัวเองที่ว่าถ้าเราเก่งภาษาอังกฤษหรือเพราะอ่านได้สักหน่อยก็คงดี
เรามีเหตุผลที่อยากจบปริญญาตรี
1)เราอยากจะลบคำดูถูกที่เคยถูกดูถูกมาก่อนว่าอย่างน้อยเราก็เอาปริญญามาให้ครอบครัวได้ชื่นใจ
2)เราอยากจะแก้ตัวที่เคยทำไม่ดีกับแม่โดยการเอาปริญญามาให้แม่สัก 1 ใบ
3)เราอยากให้ลูกเราเห็นว่าแม่คนนี้ไม่ใช่คนที่ไม่เอาไหนถึงจะอายุน้อยแต่ก็จะทำให้ถึงที่สุด
ปัจจุบันเราอายุ 20 จะเข้า 21 ยอมรับนะคะว่ามันอาจจะช้าไปหน่อยแต่ก็จะพยายามให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้
ขอบคุณค่ะ