“น่านสิ...โลกกลม จริง ๆ” ผมบอกกับเธอหลังจากที่เราได้คุยกันสักพัก

ย้อนกลับไปตอนที่ผมอยู่ ป.4 แตงกวาเป็นเพื่อนแถวบ้านที่สนิทกับผมที่สุด เธอเข้าใจและยอมรับในนิสัยที่เอาแต่ใจของผม ผมจึงชอบเล่นกับเธอมากกว่าเล่นกับเพื่อนบ้านคนอื่น ๆ ครอบครัวของแตงกวาเป็นคนที่มีจิตใจดี ไม่ชอบนินทาว่าร้ายใคร อันนี้แม่ผมบอกมานะ

บ้านของผมอยู่กลางซอย ส่วนบ้านของเธออยู่ท้ายซอยซึ่งเวลาฝนตกทีไร น้ำชอบท่วมขังเพราะเป็นพื้นที่ต่ำที่สุดของซอย พ่อแม่ของเธอจึงตัดสินใจย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่นเพราะเบื่อน้ำท่วม

ตอนนั้นผมเสียใจมาก พ่อก็เลยซื้อหมามาตัวหนึ่ง เพื่อให้เป็นเพื่อนใหม่ ถึงแม้จะทดแทนกันไม่ได้ซะทีเดียว แต่มันก็ค่อนข้างมีอิทธิพลต่อความคิดและจิตใจของผมอย่างยิ่งในเวลาต่อมา

หลังจบ ม.6 ผมตัดสินใจสอบเข้าเรียนคณะสัตวแพทยศาสตร์ เพราะผมรู้สึกว่าผมชอบสัตว์ต่าง ๆ และสามารถเข้าใจได้ดีในวิชาด้านชีววิทยา พอเรียนจบ ผมก็ไปเป็นหมอสัตว์ตามโรงพยาบาลสัตว์ในต่างจังหวัด ผมย้ายโรงพยาบาลไปเรื่อย ๆ จนได้ไปเจอกับภรรยาของผม ซึ่งก็เป็นสัตวแพทย์เหมือนกัน เราแต่งงานกันและมีลูกด้วยกันหนึ่งคน

“แตงกวาไปเที่ยวบ้านผมไหม” อายุเป็นเพียงตัวเลข เธอยังคงสวยเหมือนตอนเด็ก ๆ แต่เป็นสวยสมวัย เราไม่ได้เจอกันมา 40 ปีแล้ว เครื่องบินกำลังจะลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ ผมเพิ่งกลับจากไปไหว้อัฐิภรรยาที่เสียชีวิตไปก่อนหน้านี้ ส่วนเธอ สาวโสดแต่ไม่ซิง ก็กำลังเดินทางมาทำธุระที่กรุงเทพฯ

เธอแปลกใจว่าทำไมผมชวนเธอไปที่บ้าน เพิ่งเจอกันครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว เพราะมันอาจจะเป็นการไม่สมควร แต่เธอก็ตอบตกลง

ตอนนี้ผมกลับมาพักอาศัยอยู่ที่บ้านเดิมสมัยที่ผมและเธอยังเป็นเด็ก ผมทำเซอไพร์สเธอโดยพาไปดูบ้านเก่าของเธอ ซึ่งตอนนี้บ้านเก่าได้ถูกทุบทิ้ง แล้วสร้างเป็นบ้านใหม่โดยเจ้าของใหม่ก็คือผมเอง ตอนนี้น้ำไม่ท่วมแล้วเพราะทางการได้ยกถนนให้สูงขึ้น ผมรู้สึกได้ว่าเธอดีใจมากที่ได้กลับมาถิ่นเดิมอีกครั้ง

อาชีพหลักของผมอีกอันหนึ่งในระยะหลังก็คือ การซื้อบ้านเก่ามารีโนเวทใหม่แล้วขาย ผมซื้อบ้านเก่าของเธอไว้นานแล้ว แต่เนื่องจากตัวบ้านต่ำกว่าถนนมาก จึงได้ทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่ และผมได้เก็บบ้านหลังนี้ไว้เฉย ๆ อย่างไม่มีเป้าหมาย

ผมไม่คิดเลยว่า โลกมันจะกลมขนาดนี้ ผมมีโอกาสได้เจอกับเธออีกครั้ง และครั้งนี้ผมคงจะไม่ปล่อยให้เธอจากผมไปอีกอย่างแน่นอน

ผมค่อย ๆ เริ่มเรียนรู้นิสัยใจคอของเธอจากการพูดคุย และไปมาหาสู่กัน ผมจะไม่ยอมให้รักแท้แพ้ระยะทางเป็นอันขาด แม้ผมจะอยู่กรุงเทพ แต่เธออยู่เชียงใหม่ ซึ่งห่างกันเพียงหนึ่งชั่วโมงกว่าถ้าเดินทางโดยเครื่องบิน

ไม่นะ...โลกกลมเกินไป วันหนึ่งเธอไลน์มาบอกผมว่า เธอได้เจอกับแฟนเก่าที่เลิกกันไปนานแล้ว

ผมจินตนาการไปต่าง ๆ นานาในด้านลบ กินไม่ได้นอนไม่หลับ เอ...ผมก็ไม่ใช่อายุน้อย ๆ แล้วนะ ผมมีวุฒิภาวะพอ ควรจะตัดใจให้ได้กับเรื่องแบบนี้

ผมคงจะชอบเธอมากเพราะยิ่งรู้จักยิ่งรักเธอ ผมตัดสินใจบินไปเจอเธอเพื่อที่จะคุยกันให้รู้เรื่องว่าเธอจะเลือกใคร

ผมคิดมากเกินไปจริง ๆ เธออยู่บ้านเพียงลำพัง เธอยืนยันว่าเรื่องเธอกับแฟนเก่ามันจบไปแล้ว ทันใดนั้นเอง ผมได้บอกกับเธอว่า “แต่งงานกับผมนะ” เธอน้ำตาไหลแล้วพยักหน้า

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ขึ้นเหนือล่องใต้ออกตกท่องเที่ยวไปในที่ต่าง ๆ พยายามใช้ชีวิตในช่วงบั้นปลาย บนโลกกลม ๆ ใบนี้ให้มีความสุขที่สุดนั่นเอง.

จบค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านนะคะ^^
ขออภัยที่ไม่ค่อยได้ทักทายทุกท่านเหมือนเคยนะคะ แต่ยังคงคิดถึงมิตรภาพที่ดี ๆ ที่ผ่านมาเสมอค่ะ