ก็คือส่วนตัว เรามีคนคุยอยู่คนนึงค่ะเค้าอายุ17 และเราอายุ23 เค้าอยู่จ.เชียงใหม่ แล้วเราอยู่กรุงเทพฯ  เราคุยกันได้1 เดือนแล้วค่ะ แล้วมีแพลนว่าจะไปหาเค้าและไปเที่ยวช่วงตอนปิดเทอม  เราก็รอที่จะไปเจอเขาและรอคุยกับเค้าในทุกๆวัน ทุกๆเช้าต้องมีเค้าที่เราคิดถึงเป็นคนแรกก่อนจะทำอะไร  เราได้คุยกับเพื่อนเราที่นิสัยคล้ายๆกัน ผู้หญิงหน่ะค่ะ ต้องอวดแฟนอวดคนคุยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว เรารู้สึกเขินมากและดีใจทุกครั้งที่พูดเรื่องที่จะไปเจอเขา แค่คิดก็เขินมากๆแล้ว ถ้าได้เจอกันจริงๆอีก คงตุยเย่แน่ๆเลย><   แบบนี้เรียกว่าอะไรเหรอคะ ใช่คลั่งรักรึป่าว5555  พอพิมไปพิมมาเหมือนมาขิงว่ามีคนคุยยังไงก็ไม่รู้55555 
แต่50-50 นะคะ ไม่หวังไม่ผิดหวังค่ะ TT เผื่ออาจจะไม่ได้เจอ เขาอาจหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ใจหนูสู้มากค่ะ  ต่อให้หลังจากเจอหรือไม่ได้เจอ ก็ขอแค่ได้คิดว่า ได้ไปหาคนที่เราชอบหรือคนที่เรารัก แค่นี้ก็ดีใจมากๆแล้ว และต่อให้สถานะไม่ชัดเจนยังไง แต่เราก็บังคับให้ใครมาชอบหรือรักได้อยู่แล้วค่ะ แต่เราขอแค่ได้ลองเจอเค้าได้คุยกับเค้า ดีกว่านั่งคุยแชทคอลกัน.... ตอนจบถึงจะจบไม่สวยก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะความสุขของเราคือการได้เจอ ถ้าผิดหวังก็ไม่เป็นไรค่ะ แบบนี้คืออะไรคะเนี่ย 55555  (เราเป็นคนเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยถูกนะคะ) "ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าอ่านแล้วงงๆ"