เขาลืมเราได้ แต่ทำไมเราลืมเขาไม่ได้ซักที เข้า 4 ปีแล้ว ผมยังฝันถึงเขา บ่อยๆ ตื่นมาก็ร้องไห้ ในตอนที่รู้จักกัน คบกัน ผมไม่ได้ จริงจังกับเขามากนัก สถานะแบบปล่อยๆ ดีก็ดีไปไม่ดีก็เลิก คิดแบบนั้นเลย แต่พอเวลา มันผ่าน ได้รู้จักกัน ทำให้รู้ว่าเขา เป็นคนที่น่ารักมาก และดีมาก แต่ผมก็ไม่วาย ทำผิดต่อเขา และไปทำผิดต่อเขาเมื่อ ตัวผมเองรักเขาไปแล้ว มันอาจจะดู ฟังไม่ขึ้น เพราะถ้ารัก เขาแล้ว ไปทำผิดต่อเขาทำไม นั่นนะซิ ผมก็คิดแบบนั้น แต่ในตอนนั้น ผมไม่คิดว่า ผมจะรักเขามากขนาดนี้ ผมคิดว่า ไม่มีเขาก็ไม่เห็นเป็นไรเลย อยู่คนเดียวก็ได้ หาใหม่ก็ได้  แต่ตั้งแต่มีปัญหากัน ผมก็รู้เลยว่า ผมแย่แน่ ถ้าเขาทิ้งไป เพราะเผลอไปให้รักเขาไปหมดแล้ว เริ่มต้นจาก ที่ไม่ได้จริงจัง จนมาถึงวันนี้นึกถึงทีไร น้ำตามันไหลเองอัตโนมัติ
เขาดีกับผมมาก ผมทำงานต่างจังหวัด เวลากลับไปหาเขา เสาร์-อาทิตย์ เขาก็จะเข้ามาโอบ และ กอดผม มาเอาหน้าถู กับตัวผม มาอ้อน ตอนนั้นถึงผมจะ ไม่แสดงออกมาก แต่ในใจผมตอนนั้นรู้สึก อบอุ่นมาก ผมชอบหลอกเขาว่า สุดสัปดาห์นี้ไม่ได้กลับนะ แต่ความจริงคือกลับมา เซอร์ไพรซ์เขา เขานอนอยู่ก็จะรีบลุกขึ้นมากอดผม ช่วงเวลานั้น ผมมีความสุขที่สุดเลย ในชีวิตผม ไม่ค่อยสุขใจและสบายเท่าตอนอยู่กับเขาเลย ผมเอาแต่ใจ เขาก็ตามใจ บางครั้งที่ตัวเองเอาแต่ใจ ผมสงสารเขามากนะ แต่ก็ทำฟอร์มเป็นไม่สนใจ แต่ข้างในก็กระวนกระวาย ภายนอกผมทำตัวเย็นชา แต่ข้างในผมอยากกอดเขามาก แต่พอเลิกกันไป วันนี้เขาเกลียดผมไปเลย ผมก็เข้าใจ ที่เขาเกลียดผมนะ แต่ไม่คิดว่า จะเกลียดถึง ขั้น ใช้คำว่าหยาบใส่(กู) ผมอายุมากกว่าเขาประมาน 5ปี  สมัยก่อนเวลาทะเลาะกัน ก็ไม่มีคำหยาบ ตั้งแต่คบกันจนเลิกกัน ผมไม่เคยใช้ คำหยาบกับเขาเลย ไม่เคยมีในหัวเลย พอได้ยินคำพวกนี้ออกมา มันก็เสียใจ แต่เขาก็คงเสียใจผิดหวังกับผม มากกว่า เพราะผมทำเขาร้องไห้บ่อย ถึงแม้ จะไม่เคย ทำร้ายร่างกาย แต่ ผมก็คงทำร้ายจิตใจเขา พอที่จะให้เขาเกลียดผมได้อยู่แหล่ะ 
    วันนนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมฝันถึงเขา ผมฝันว่าทำให้เขาตาย ร้องไห้ในฝันยังไม่พอ ตื่นมาตอนตีสาม ร้องไห้จนเช้า แม้กระทั่งในฝันผมก็ยังทำร้ายเขา  ผมควรจะทำยังไงให้ก้าวผ่านมันไปได้ ตอนแรกผมคิดว่าจะเสียใจอยู่ในช่วงเวลาหนึ่ง เดี๋ยวก็คงดี แต่ตอนนี้ ผมคิดว่ามันก็ใช้เวลาไปพอสมควรแล้ว แต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เหมือนคนพึ่งอกหักวันแรกๆ เลย ระยะเวลา4ปี ช่วยอะไรผมไม่ได้ เลย บางครั้ง ผมไปดูความเคลื่อนไหวเขา (นานๆที เพราะผมกลัวทำใจไม่ได้) เห็นเขามีความสุข บางทีก็ยิ้มตามรูปที่เขายิ้ม แต่พอ
ยิ้มซักพัก มันกลายเป็นน้ำตาออกมา ความรู้สึกมันมั่วกันไปหมดเลย  ตั้งแต่ตอนที่เลิกกับเขาใหม่ๆ ไม่นานผมก็ตัดสินใจลาออกจากงาน เพราะผมทำงานไม่ได้ มันไม่นิ่งเหมือนเมื่อก่อน กลับไปอยู่บ้าน ช่วงแรกก็อยู่เฉยๆ มันไม่มีอะไรดีขึ้น จนตอนนี้ผมพยายาม หาอะไรทำทุกอย่างที่พอจะทำได้ ไปอยู่กับเพื่อนฝูง มันก็พอช่วยบรรเทาได้อยู่ แต่เวลา กลับมาอยู่คนเดียว มันก็กลับไปโหมดเดิม เราจะผ่าน อะไรแบบนี้ ได้ไหม ในชีวิต หรือ เราต้องรู้สึกแบบนี้จนวันสุดท้ายเลย อาการผมมันกลายเป็น ภาวะซึมเศร้าแบ้วหรือยัง